[line]
Διάρκεια: 108′
Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Πάτινσον, Ζιλιέτ Μπινός, Κέβιν Ντουράντ, Πολ Τζιαμάτι, κ.α.
Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη, στο άμεσο μέλλον: ο Έρικ Πάρκερ, ένας 28χρονος οικονομολόγος που ονειρεύεται να ζήσει σε έναν διαφορετικό πολιτισμό του μέλλοντος, βλέπει μια σκιά να ρίχνει το πέπλο της πάνω από τον γαλαξία της Γουόλ Στριτ, του οποίου είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος. Καθώς διασχίζει με το αμάξι του το Μανχάταν για να πάει να κουρευτεί στο παλιό κουρείο του πατέρα του, τα μάτια του παραμένουν κολλημένα στην ισοτιμία του Γεν: ανεβαίνει επικίνδυνα, παρά τις προσδοκίες όλων, καταστρέφοντας τις επενδύσεις του Έρικ. Κάθε λεπτό που περνά, ο Έρικ βλέπει την αυτοκρατορία του να ξεγλιστρά από τα χέρια του. Στο μεταξύ, άγριες διαμάχες ξεσπούν στους δρόμους της πόλης. Έντρομος καθώς βλέπει την απειλή του πραγματικού κόσμου να διαλύει το πλασματικό σύννεφο στο οποίο ζούσε, κατά τη διάρκεια της 24ωρης οδύσσειάς του, θα νιώσει την παράνοια να κλιμακώνεται. Ο Πάρκερ αρχίζει να ενώνει μεταξύ τους τα κομμάτια του παζλ που τον οδηγούν στην αποκάλυψη ενός τρομακτικού μυστικού: της επικείμενης δολοφονίας του.
Μετά την καλλιτεχνική αποτυχία του Twilight (ζητώ συγγνώμη από τους fan, αλλά το θεωρώ ένα από τα χειρότερα franchise ταινιών), ο Ρόμπερτ Πάτινσον αρχισε να παίρνει πιο σοβαρά την καριέρα του και τεστάρεται εδώ σε μια πολύ δύσκολη δοκιμασία με έναν από τους πιο απαιτητικούς και εκκεντρικούς σκηνοθέτες της εποχής μας, τον Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ. Ο Πάτινσον τα πηγαίνει περίφημα σε μια πολύ εξεζητημένη ερμηνεία, ενώ παράλληλα η ταινία σίγουρα ήθελε κάτι παραπάνω για να θεωρηθεί επιτυχημένη.
Το Cosmopolis, λοιπόν, προσπαθεί να δώσει την τελευταία μέρα του καπιταλισμού στον θεατή μέσα από τον ήρωα του Κρόνεμπεργκ και την υπερπολυτελή λιμουζίνα του κατα κύριο λόγο. Οι εξωτερικές σκηνές είναι αρκετές αλλά κατά κύριο λόγο η δράση περιορίζεται στην λιμουζίνα και στο τελευταίο μισάωρο περίπου σε ένα δωμάτιο με την εξαιρετική (θεατρική θα μπορούσαμε να πούμε) σκηνή μεταξύ Πάτινσον και Τζιαμάτι.
Ωστόσο, μέχρι να φτάσουμε εκεί υπάρχουν πολλά σκαμπανεβάσματα στον ρυθμό της ταινίας, που εμποδίζουν το καλό σενάριο να αναδειχθεί. Θα μπορούσε να γίνει μια πιο ενδελεχής προσέγγιση του θέματος, καθώς μερικές σκηνές είναι αχρείαστες και λίγο άσχετες με το θέμα του.
Έξυπνη η ιδέα του Κρόνεμπεργκ να επικεντρωθεί στον πρωταγωνιστή και στις ψυχολογικές επιπτώσεις που υπάρχουν πάνω του (αν και σε λίγα ευτυχώς σημεία υπερβάλλει), χωρίς να ασχολείται ιδιαίτερα με το οικονομικό κομμάτι της ταινίας, ωστόσο θα μπορούσε να κάνει καλύτερη διαχείρηση των γεγονότων που εκτυλίσσονται.
Σε γενικές γραμμές η ταινία δεν είναι κακή, αλλά θα μπορούσε να είναι καλύτερη και έτσι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο τις ερμηνείες του Πάτινσον κατα κύριο λόγο και στο τέλος του Τζιαμάτι, που είναι και το καλύτερο σημείο της ταινίας με διαφορά.
[line]
[author title=”Cineramen” author_id=””]
[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]
[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]
[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]
[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]