Ο Tonto (Johnny Depp) είναι ένας εκκεντρικός ινδιάνος πολεμιστής Κομάντσι (με ένα κοράκι κορώνα στο κεφάλι του) που θυμάται και διηγείται την ιστορία του John Ried (Armie Hammer). Ενός ιδεαλιστή δικηγόρου, άνθρωπου του νόμου και της τάξης που μεταμορφώθηκε σε μασκοφόρο θρύλο της “παράνομης” δικαιοσύνης. Ο Tonto και ο John Ried, δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, έμαθαν να συνεργάζονται και μέσα από μια σειρά περιπετειών και διασκεδαστικών διενέξεων, έβαλαν στόχο να πατάξουν τη διαφθορά και την αδικία στην Αγρια Δύση.
Η τριάδα των Πειρατών της Καραϊβικής, ο Τζέρι Μπρουκχάιμερ στην παραγωγή, ο Γκορ Βερμπίνσκι στη σκηνοθεσία και ο Τζόνι Ντεπ στον κεντρικό ρόλο σε μια ταινία γουέστερν που αποδεικνύεται μια από τις απογοητεύσεις της χρονιάς. Μπορεί το τρίπτυχο αυτό να πέτυχε και με το παραπάνω στο άκρως διασκεδαστικό πρώτο Pirates of the Carribean, ωστόσο εδώ σε αυτό το ρετρό γουέστερν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Η συνταγή μπορεί να ήταν δοκιμασμένη, έπεσαν και 250 εκατομμύρια αλλά το πρόβλημα εστιάζεται στην λέξη “δοκιμασμένη”.
Βλέποντας το Lone Ranger νομίζεις ότι όλα αυτά τα έχεις ξαναζήσει με καλύτερο τρόπο. Εννοώντας όχι ακριβώς τα ίδια, αλλά σε παραλλαγές. Ας μιλήσουμε πρώτα για την ταινία, στην οποία από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Απίστευτα προβληματικό σενάριο, το οποίο είναι εντελώς flat και για κανένα λόγο δεν κρατάει ζεστό τον θεατή ούτε καν για την μισή διάρκεια της ταινίας, κρύα αστεία που ζήτημα είναι αν γελάσεις 2-3 φορές σε όλη την ταινία, κάκιστες ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο και σίγουρα ταινία διάρκειας 2,5 ωρών περίπου που δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση.
Τα κενά της ταινίας τόσο σε σεναριακό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο ρυθμού είναι τόσο μεγάλα που κάνουν την ταινία από βαρετή μέχρι και ανυπόφορη πολλές φορές. Mεγάλη απογοήτευση είναι και ο Johnny Depp που παίζει τον ίδιο ρόλο για χιλιοστή φορά τα τελευταία χρόνια. Είναι κρίμα ένας τόσο καλός ηθοποιός να ξεφτιλίζεται σε τέτοιες ταινίες της πλάκας χαραμίζοντας το ταλέντο του. Θα πρέπει να αλλάξει λίγο στυλ, γιατί αυτή η μανιέρα έχει καταντήσει αφόρητα κουραστική και δεν τραβάει άλλο. Όχι τίποτε άλλο, αλλά εδώ δεν τον βοηθάει και ο συμπρωταγωνιστής του Armie Hammer (παρά πολύ καλός… εις διπλούν στο Social Network), σε μια εντελώς ξύλινη και επίπεδη ερμηνεία.
Μόνο 2-3 σκηνές που υπάρχει λίγη δράση αξίζουν αλλά τι να το κάνεις όταν βλασφημάς κάθε τρεις και λίγο σε μια ταινία 145 λεπτών. Αλήθεια πως τους ήρθε να κάνουν τόσο αδικαιολόγητα μεγάλη ταινία, εντάξει δεν είναι κάθε μέρα του… Άγιου Πειρατή και φάνηκε από την παταγώδη αποτυχία σε Αμερική και Ελλάδα, όπου ο κόσμος γύρισε επιδεικτικά την πλάτη του.
Τουλάχιστον ας ελπίσουμε το μόνο θετικό από αυτή την ταινία, να αποδειχθεί ένα σκληρό μάθημα για όλους αυτούς που επιμένουν να δουλεύουν τον κόσμο με χιλιοειπωμένες συνταγές και ξαναζεσταμένο φαγητό. Aυτό το wannabe επικό blockbuster εκτροχιάστηκε (σε όλα τα επίπεδα) με χειρότερο τρόπο και από το τρένο της ταινίας.