Διάρκεια: 94′
Πρωταγωνιστούν: Ανδρέας Κωνσταντίνου, Τζένη Θεωνά, Λένα Παπαληγούρα, κ.α.
Κάπου στα βόρεια της σημερινής Αθήνας, μία παρέα νεαρών στην οποία ξεχωρίζει η όμορφη Δωροθέα δέχεται στους κόλπους της ένα νέο μέλος, τον επιβλητικό Χρήστο. Εκείνος σαγηνεύει τη Δωροθέα και σιγά-σιγά όλη την παρέα, μυώντας τους σε σατανιστικές τελετές, με την κατάσταση να ξεφεύγει γρήγορα από κάθε έλεγχο… Ήταν ο Δεκέμβρης του ’93, όταν η ελληνική κοινή γνώμη στοιχειωνόταν από δύο συγκλονιστικές ειδήσεις. Η πρώτη χρονικά ήταν η υπόθεση των σατανιστών της Παλλήνης, η δεύτερη ολοκλήρωσε εκείνα τα Χριστούγεννα του τρόμου με την υπόθεση του παιδοκτόνου Δουρή. Στην περίπτωση της παρέας των Κατσούλα, Δημητροκάλλη και Μαργέτη, το σοκ ήταν πρωτόγνωρο για τα εγχώρια εγκληματολογικά χρονικά. Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά έρχεται μία ταινία που εμπνέεται από τα γεγονότα εκείνα, βασιζόμενη στο πρόσωπο του Ασημάκη Κατσούλα.
Ο Παναγιώτης Κράββας (σκηνοθέτης των εξαιρετικών τηλεοπτικών Singles και μερικών επεισοδίων του Κόκινου Κύκλου) είναι αναμφίβολα πολύ καλος σκηνοθέτης και ταλαντούχος. Το Θάνατος που Ονειρεύτηκα, έχει να κάνει με μια ιστορία που συγκλόνισε την Ελλάδα την δεκαετία του ’90 και αν κάτι αξίζει από αυτή τη ταινία είναι η σκηνοθεσία. Μπορεί να είναι υπερβολική σε κάποια σημεία και να ζαλίζουν τον θεατή, ωστόσο είναι μαστόρικη. “Παίζει” πολύ με το αίμα σε σημείο που καταλήγει να γίνεται και εμμονή (αυτό ίσως θα μπορούσε να μειωθεί) και γενικότερα έχει σπιντάτο μοντάζ, που ανεβάζει την αδρεναλίνη του θεατή. Οι πρωταγωνιστές είναι φρέσκα πρόσωπα (τα οποία κακά τα ψέματα έχει ανάγκη ο Ελληνικός κινηματογράφος) με τον Ανδρέα Κωνσταντίνου (ο οποίος είχε ξεχωρίσει και το Ψυχραιμία του Νίκου Περάκη) να κλέβει την παράσταση και την Τζένη Θεωνά να είναι μια ευχάριστη παρουσία. Το πρόβλημα της ταινίας εστιάζεται στο γεγονός ότι όλα αυτά που παρακολουθούμε είναι υπερβολικά και δεν έχουν την απαραίτητη πειστικότητα και ρεαλιστικότητα, ώστε να σοκάρουν τον θεατή και να τον βάλουν σε ένα απειλητικό κλίμα. Οι σκηνές του σατανισμού δεν πείθουν και εκεί τα χαλάει η ταινία και είναι κρίμα ενώ υπάρχει μια τόσο καλή σκηνοθεσία και ένα πολλά υποσχόμενο πρώτο μέρος, το δεύτερο μισό να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Γιατί άλλο η τηλεόραση και άλλο ο κινηματογράφος και εδώ έχουμε κάτι σαν επεισόδιο από τον Κόκκινο Κύκλο. Προσφέρεται απλά για να το χαζέψει κανείς.
Cineramen
Share
