O Jon Hamm παραλίγο να είχε παίξει στην ταινία Gone Girl

Ο David Fincher είναι με διαφορά ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους (και όχι μόνο) δημιουργούς και όπως είναι λογικό κάθε καινούργιο του “δημιούργημα”, το περιμένουμε με λαχτάρα και ανυπομονησία.

Το Gone Girl είναι μια από τις κορυφαίες της περασμένης δεκαετίας και δεν θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι, διότι κατέχει όλο το premise (που λένε και στο εξωτερικό) για κάτι πολύ μεγάλο και αναμφίβολα βλέπουμε μια τρομερή ταινία, η οποία όσο πλησιάζουμε προς το τέλος ολοένα και ανεβάζει ρυθμούς.

Όπως είναι λογικό για ταινία του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, η ταινία δεν εξελίσσεται σε ένα απλό θρίλερ μυστηρίου, αντίθετα όμως έχει πολλές ψυχολογικές προεκτάσεις αλλά και πολύπλευρη θεματολογική ανάλυση και ανατροπές, που σε κάνει σε σκέφτεσαι ακόμα και για ώρα μετά την ταινία, το τι ακριβώς συνέβη.

Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναφέρω πολλά για την συγκεκριμένη ταινία χωρίς spoilers (βέβαια ελπίζουμε να την έχετε δει), αλλά εννοείται ότι θα το κάνω δίνοντας απλά την συνολική ιδέα για την ταινία, για να την απολαύσετε,γιατί αξίζει 100% να την δείτε, χωρίς να έχετε την παραμικρή ιδέα για το που το πάει ο Fincher.

Από το πρώτο κιόλας λεπτό η ταινία είναι καθηλωτική, μιας και ο σκηνοθέτης δεν αφήνει ούτε στιγμή ανεκμετάλλευτη, ξεκινώντας από την αρχή να ξετυλίγει το “γαϊτανάκι”, μπλέκοντας το παρελθόν με το παρόν (λεπτομέρεια: δεν ξέρω αν είναι η εντύπωση μου, αλλά το παρών είχε πιο σκοτεινά φίλτρα σε σχέση με το τι γινόταν στις στιγμές το ζευγάρι ήταν μαζί) με αρμονικό τρόπο και κρατώντας τον θεατή από την αρχή σε αγωνία.

Με τα γνώριμα σκηνοθετικά του κόλπα, ο Fincher χρησιμοποιεί το υλικό που προκύπτει από το βιβλίο (δεν το έχω διαβάσει το βιβλίο, που λέγεται πως είναι ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά θρίλερ όλων των εποχών και εξελίχθηκε σε απόλυτο must και πολυσυζητημένο μπεστ σέλερ, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν κρίνω ποτέ εξ’ αυτού μια ταινία) με μαεστρία και την γνώριμη του αρχοντιά πίσω από την κάμερα, είτε ακολουθώντας από κοντά τους χαρακτήρες, είτε με τις ωραίες εναλλαγές εικόνων σε συνδυασμό με τα υπέροχα φίλτρα της κάμερας.

Τίποτα φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο στην ταινία, χωρίς την υπερπολύτιμη συμβολή των ηθοποιών και ειδικότερα της Rosamund Pike κατά κύριο λόγο, αλλά και του πολύ καλού Ben Affleck και στα καλά flashback της σχέσης και στα πιο δυνατά και έντονα.

Oι βοηθητικοί ρόλοι είναι εξίσου σπουδαίοι, ενώ τόσο οι λίγες ευχάριστες στιγμές, αλλά κυρίως οι πιο έντονες ως και δυσάρεστες αποτυπώνονται εξαιρετικά χάρη στο πολύ καλό καστ, ενώ αποκάλυψη σε κόντρα ρόλο είναι ο Tyler Perry, που με άνεση δίνει καλή ερμηνεία στον ρόλο του δικηγόρου, ενώ ρόλο κλειδί στην υπόθεση έχει και ο Neil Patrick Harris.

Τι κι αν το φιλμ διαρκεί γεμάτες 2,5 ώρες; Δεν σε ενδιαφέρει καν αυτό. Προσωπικά, λίγο στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας ήμουν μπερδεμένος για το αν μου άρεσε ή όχι, ωστόσο βάσει της συνολικής πολύ καλής εικόνας δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανό να χαλάσει τις εντυπώσεις, ακόμα και αν δυσαρεστήσει κάπως τον θεατή. Σε κρατάει στην τσίτα σε όλη της την διάρκεια και δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα.

Το Gone Girl σίγουρα ξεχωρίζει σε μια ακόμα εντυπωσιακή προσπάθεια του David Fincher. Πρόκειται για μια ταινία γεμάτη δυναμισμό και ανατροπές που δίνουν άλλη διάσταση, τρομερές ερμηνείες, προβληματισμό για τις καταστάσεις που υπάρχουν στο σύνολο της ταινίας, πολύπλευρες διαστάσεις του θέματος συνθέτουν ένα αποτέλεσμα που θα συζητιέται για αρκετή ώρα μετά την προβολή της, αν όχι και μέρες μετά. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης, μιας και οτιδήποτε άλλο, θα αποτελέσει spoiler και είναι κρίμα να χάσετε τέτοια ταινία (αν δεν την έχετε δει).