Ενας πρώην πράκτορας της CIA αναλαμβάνει δράση, όταν ένας άλλος άνδρας εκβιάζει ολόκληρη την υπηρεσία. Κάποιος εκβιάζει τη CIA – δολοφονώντας ξένους δημοσιογράφους και κάνοντας τις δολοφονίες να φαίνονται ως ευθύνη της υπηρεσίας. Καθώς ο κόσμος αρχίζει να ενώνεται ενάντια στις ΗΠΑ, η CIA πρέπει να φέρει πίσω σε ενεργό δράση τον πιο λαμπρό – και επαναστάτη – πράκτορά της, αναγκάζοντάς τον να αντιμετωπίσει το περίεργο παρελθόν του, ενώ ξετυλίγεται μια διεθνή συνωμοσία.
Μπορεί η ταινία να γυρίστηκε στην Ελλάδα, αλλά αναρωτιόμαστε όσοι συμμετείχαν τι ήθελαν να κάνουν στο The Bricklayer αλλά αυτό που βγαίνει είναι μια ταινία που αποδεικνύεται ένας διασκεδαστικά ανεκδιήγητος αχταρμάς και όσο περνάει η ώρα κάνει τον θεατή να ξεκαρδιστεί άθελα (;) του.
Το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι βασανιστικά κακό, σε μια ταινία η οποία από τα πρώτα της λεπτά είναι ανεκδιήγητη και τίποτα δεν βγάζει νόημα, αλλά το γέλιο βγαίνει αβίαστα χωρίς φυσικά να είναι αυτός ο σκοπός.
Όλα πάνε λάθος. Κάθε σκηνή είναι πραγματικά πιο τραγελαφική από την άλλη, κάτι που σε κάνει να θες να δεις την επόμενη, οι δε ηθοποιοί πραγματικά είναι ανεκδιήγητοι. Αποκορύφωμα το αποκαρδιωτικό σενάριο, το οποίο πραγματικά είναι από τα αδιάφορα, προχειρογραμμένα και βιαστικά που έχουμε δει τελευταία, σε συνδυασμό με μια τραγικά άστοχη σκηνοθεσία, αλλά και ανύπαρκτη εξέλιξη για μεγάλο διάστημα των (οριακά) 90 λεπτών, που φαίνονται σαν… αιώνας.
Αυτό γιατί είναι τόσο κακή που πραγματικά διασκεδάζεις και νομίζεις ότι βλέπεις παρωδία από ταινία των 80s, από αυτές που υπήρχαν με το… τσουβάλι στα βίντεο κλαμπ (ναι είμεθα άνω των 30). Το δε μοντάζ από τις πρώτες σκηνές νομίζω ότι είναι για ταινία in production και έχουν ξεχάσει να την φτιάξουν.
Aπό την αρχή σε προμηνύει για κάτι πραγματικά αδιάφορο σε εξέλιξη, αλλά αν το πάρεις στην πλάκα (δεν γίνεται να κάνεις και κάτι άλλο), σε ψυχαγωγεί όσο δεν πάει με τις κάκιστες ατάκες, το μοντάζ ερασιτεχνικού επιπέδου και τις over the top ερμηνείες.
Το The Bricklayer με filler σκηνές, εντελώς cringe διαλόγους και πραγματικά ένα τρύπιο σενάριο, σε προετοιμάζει για κάτι εντελώς ανεκδιήγητο που πραγματικά αποκλείεται να μην σας κάνει να γελάσετε. Τόσο ξεκάρφωτο είχαμε καιρό να δούμε σε ταινία.
Από την αρχή κάτι δεν κολλάει ωστόσο υπάρχει μια όχι τόσο κακή αισθητική, που αντί να έχει μια ένταση, αγωνία και τα συναφή, γίνεται ολοένα και πιο άνευρη με ένα τεμπέλικο σενάριο, χαρακτήρες που είναι το λιγότερο καρικατούρες, ενώ ακόμα και για τα δεδομένα του, καταλήγει σε φιάσκο.
Στο μεγαλύτερο της κομμάτι η ταινία μοιάζει πιο πολύ με παρωδία. H εξέλιξη της αποδεικνύεται άνευρη αλλά και τραγελαφική, περισσότερο προκαλώντας τα γέλια των θεατών, παρά την αγωνία τους με τις εκφράσεις των πρωταγωνιστών να σε στέλνουν αδιάβαστο.
Η σκηνοθεσία και το σενάριο πραγματικά δεν έχουν καμία συνοχή, ειδικά στο δεύτερο και πιο κρίσιμο κομμάτι της σε μια από τις πιο απαράδεκτες και “ό,τι να ‘ναι” ταινίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια και χωρίς καν λόγο ύπαρξης.
Η ταινία The Bricklayer πνίγεται στην μετριότητα και το “τίποτα” που έχει να πραγματευτεί, σκηνοθεσία, σενάριο και ηθοποιοί αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας, με over the top ερμηνείες και πραγματικά τίποτα δεν πάει καλά.
Ειλικρινά μετά το τέλος της προσπάθειας, τα λόγια είχαν στερέψει, σε μια “τι ακριβώς είδα τώρα” προσπάθεια και το μόνο που κρατήσαμε από ένα συνονθύλευμα είναι πως πρόκειται για μια ταινία τόσο κακή που πραγματικά γίνεται ανυπόφορη από το δεκάλεπτο. Που να αντέξει δηλαδή κάποιος ακόμα και τα 110 λεπτά.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ✬☆☆☆☆
Διάρκεια: 110′
Πρωταγωνιστούν: Aaron Eckhart, Nina Dobrev, Tim Blake Nelson, Ilfenesh Hadera, Clifton Collins Jr..