O μικροαπατεώνας -και όχι πολύ έξυπνος- Chris χρωστάει χρήματα σε έναν έμπορο ναρκωτικών ο οποίος του έχει δώσει μικρή διορία να ξεπληρώσει το χρέος του. Απελπισμένος απευθύνεται στον πατέρα του Ansel ζητώντας βοήθεια. Εκείνος φυσικά δεν έχει το ποσό κι έτσι ο Chris του εξομολογείται το σχέδιό του: θα προσλάβουν τον Joe Cooper, έναν αστυνομικό που συμπληρώνει το εισόδημά του με άλλους τρόπους, για να σκοτώσει τη μητέρα του, ώστε να καρπωθούν τα χρήματα της ασφάλειας μέσω της αδελφής του Dottie, η οποία είναι η μοναδική δικαιούχος. Ο Ansel συμφωνεί, στο κόλπο μπαίνει και η σύζυγός του Sharla και το ραντεβού κανονίζεται. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα. Ο Joe θέλει την αμοιβή του προκαταβολικά. Εφόσον όμως δεν υπάρχει ρευστό, συμφωνεί να κρατήσει την Dottie ως “ενέχυρο”.
Υπάρχουν πολλές ταινίες τις οποίες ίσως πολλοί είτε δεν γνωρίζουν, είτε έχουν ξεχάσει και δεν έχουν εκτιμηθεί όσο θα έπρεπε. Μια από αυτές που δεν έχουν την αναγνώριση που τις αξίζει είναι και το Killer Joe, της δεκαετίας που μας πέρασε.
O Γουίλιαμ Φρίντκιν (σκηνοθέτης του Εξορκιστή και του French Connection) τo 2011 (ένα χρόνο μετά στην χώρα μας) είχε επιστρέψει με άγριες διαθέσεις με ένα νεο-νουάρ φιλμ σκληρό ανα σημεία, αλλά και απόλυτα σαρκαστικό για την Αμερικάνικη οικογένεια. Χωρίς αμφιβολία το Killer Joe δεν είναι ταινία για όλους.
Επειδή όταν είχε βγει στις αίθουσες δίχασε και μερικοί δεν ήξεραν τι πήγαιναν να δουν, καλό θα ήταν οι θεατές να ενημερώνονται πρώτα περι τίνος πρόκειται. Όσοι σκοπεύετε να την δείτε να γνωρίζεται πως είναι δεδομένο ότι θα ενοχλήσει μερικούς θεατές (ειδικά με την περιβόητη σκληρή σκηνή στην κουζίνα) και σίγουρα η γραφή της δεν προσφέρεται για το mainstream κοινό.
Αρκετά βίαιο και σαρκαστικό προς τον θεσμό της συντηρητικής οικογένειας το Killer Joe από την πρώτη σκηνή μέχρι και την τελευταία έχει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, καλογραμμένο σενάριο και πολύ καλές ερμηνείες με κορυφαίο τον εξαιρετικό Μακ Κόναχι, στην μέχρι τότε καλύτερη παράσταση της καριέρας του.
Να τονίσουμε κάπου εδώ πως ήταν η ταινία που του άλλαξε όλη την καριέρα και έφτασε μέχρι τα Oscar με το Dallas Buyers Club, αλλά και σε πολλές ακόμα εξαιρετικές ερμηνείες. Πρόκειται για ένα φιλμ νουάρ με μπόλικους διαλόγους, αργό στο πρώτο μέρος πιο γρήγορο και προκλητικό στο δεύτερο και γενικότερα μια ταινία για αρκετά ιδιαίτερο κοινό.
Το μόνο της πρόβλημα είναι κάποια σημεία στο πρώτο μέρος, που προχωράει αργά η ιστορία, αλλά το εξαιρετικό δεύτερο μέρος αποζημιώνει και με τις ανατροπές που ακολουθούν, με τις ατάκες δηλητήριο (και αυτοσαρκασμού κυρίως για τον Μακ Κόναχι) αλλά και την περιβόητη σκηνή με το τηγανητό κοτόπουλο η οποία ενδέχεται να ενοχλήσει, γι’ αυτό καλό είναι να είστε προετοιμασμένοι όσοι την δείτε.
Γενικά, το Killer Joe έχει πολύ σάτιρα μέσα για την οικογένεια και τις αξίες της στην εποχή μας και πρόκειται για μια περίεργη αλλά συνάμα άκρως σατιρική ταινία, που άμα μπείτε στο κλίμα και προσαρμοστείτε είναι σίγουρο πως και θα ψυχαγωγηθείτε με έναν περίεργο τρόπο, αλλά και στο τέλος θα προβληματιστείτε.
Cineramen
Share
