Mετά από μια παρεξήγηση που παίρνει διαστάσεις “χιονοστιβάδας’’, ο Καρλ Κάσπερ (Τζον Φαβρό) απολύεται από το γκουρμέ εστιατόριο στο οποίο δουλεύει ως σεφ. Αναγκάζεται να επιστρέψει στο Μαϊάμι μετά από προτροπή της πρώην συζύγου του (Σοφία Βεργκάρα), και να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση: μια κινούμενη καντίνα με γκουρμέ φαγητό. Σχεδιάζει να διασχίσει όλη τη χώρα, με τελικό προορισμό το Λος Άντζελες και βασικό σκοπό να διεκδικήσει την θέση που του αξίζει στην ελίτ των σεφ.
Ο Τζόν Φάβρο είναι ένας από τους πιο γνωστούς σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, παρόλο που ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός, έχοντας εμφανιστεί σε αμέτρητες ταινίες και σειρές, είτε ως guest star, είτε σε βασικό ρόλο. Όμως, η σκηνοθεσία τον κέρδισε και με μεγάλη επιτυχία, όπως φαίνεται κυρίως από το franchise του Iron Man, του οποίου σκηνοθέτησε τις δυο πρώτες ταινίες, αλλά και επεκτάθηκε στο τηλεοπτικό σύμπαν του Star Wars.
Εδώ, στο Chef επιχειρεί να ξεφύγει από τις ταινίες μυθοπλασίας και φαντασίας και καταπιάνεται με κάτι εντελώς διαφορετικό. Σειρά έχει η μαγειρική, με την οποία άρχισε να ασχολείται εκτενώς οπότε και αποφάσισε να γυρίσει ταινία με την συγκεκριμένη θεματολογία.
H καινούργια ταινία του Φαβρό, διατηρεί το χιούμορ που είχε βάλει και στα blockbuster, απλά εδώ εστιάζει σε έναν πιο ανάλαφρο ρυθμό και η ταινία από τα πρώτα της πλάνα καταφέρνει να… ανοίξει την όρεξη του θεατή. Ο σκηνοθέτης, εκτός από τα υλικά του φαγητού που έχει χρησιμοποιήσει (μερικές συνταγές θα ήταν ωραίο να “κλαπούν”), καταφέρνει να κάνει ένα σχετικά κοινότυπο θέμα να γίνει αρκετά ενδιαφέρον και προσιτό στον θεατή.
Έχοντας ο ίδιος την ερμηνευτική μπαγκέτα και αξιοποιώντας το σενάριο του, από την αρχή μας βάζει στο κλίμα και φτιάχνει μια ταινία χωρίς πολλές σεναριακές ευκολίες (εντάξει δεν λείπουν) και αχρείαστες σκηνές που θα κάνουν τον θεατή να βαρεθεί. Από κοντά και οι John Leguizamo, o πιτσιρικάς Emjay Antony, ενώ εμφανίζονται και αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί σε μικρούς ή λίγο μεγαλύτερους ρόλους, όλοι τους ωραία κατανεμημένοι.
Το δεύτερο μισό της ταινίας είναι καλύτερο από το πρώτο και σίγουρα η ταινία δεν απογοητεύει αυτόν που ξέρει τι να περιμένει. Είναι καλογραμμένη, ευχάριστη και γεμάτη από καλοφτιαγμένους χαρακτήρες καταφέρνει να σε κερδίσει, έστω κι αν καταλαβαίνεις στην τελική μπορεί να μην είναι η ταινία που θα λατρέψεις και θα θέλεις να βλέπεις στο repeat.
Για να συνοψίσουμε, το Chef είναι μια ταινία που δεν την λες και σημαδιακή για το είδος της, αλλά καταφέρνει αν μη τι άλλο να προσφέρει ένα διασκεδαστικό δίωρο στον θεατή. Στην εποχή μας, δεν το λες και λίγο αυτό. Πάντως, καλό θα ήταν να έχετε φαγητό κοντά σας, γιατί είναι αδύνατον να αντισταθείτε στους πειρασμούς της ταινίας.
Cineramen
Share
.){kind=link}