Διάρκεια: 137′
Πρωταγωνιστούν: Liam Neeson, Adrien Brody, Mila Kunis, Olivia Wilde, κ.α.
Ρώμη, Παρίσι, Νέα Υόρκη. Τρεις πόλεις, τρεις έρωτες Μετά την αποτυχημένη προσπάθειά του να εκδώσει το βιβλίο του, ο Μάικλ (Λίαμ Νίσον), ταξιδεύει στο Παρίσι για να σκεφτεί τη ζωή του, αφήνοντας τη σύζυγο του, Ελέιν (Κιμ Μπέισινγκερ), πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Σον (Έιντριεν Μπρόντι) βρίσκεται να τριγυρίζει στους δρόμους της Ρώμης καταλήγοντας να κάνει παρέα με μια τσιγγάνα σε ένα μπαρ. Ο Ρικ (Τζέιμς Φράνκο) ζει σε ένα αριστοκρατικό σπίτι της Νέας Υόρκης, μαζί με τον γιο του από τον προηγούμενο του γάμο και τη νέα του κοπέλα. Τρεις αλληλένδετες ιστορίες αγάπης, οι οποίες μπορεί να απέχουν χιλιόμετρα μεταξύ τους αλλά που σταδιακά θα αποκαλύψουν από ένα μυστικό, αποδεικνύοντας την πολυπλοκότητα της ζωής.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3 / 5
Oι ταινίες με παράλληλες ιστορίες γενικά είναι αρκετά ύπουλες ως κινηματογραφικό είδος, μιας και αν δεν “πιάσουν” μπορούν να αποδειχθούν αφάνταστα ανιαρές. Βέβαια δεν υπάρχει πιο ειδικός σκηνοθέτης σε τέτοιες ταινίες από τον Paul Haggis, εξαιρετικό σεναριογράφο και βραβευμένο με Όσκαρ για το (αξιοπρεπέστατο αλλά κάπως υπερτιμημένο για Όσκαρ) Crash του 2006.
Γράφοντας χρόνια τώρα πολύ καλά, σφιχτοδεμένα σενάρια για πολλές ταινίες ο Χάγκις, σε κάνει να έχεις εμπιστοσύνη για το αποτέλεσμα της μπερδεμένης, βαριάς στο δεύτερο μισό και φορτωμένης ταινίας. Ειδικά το τελευταίο συνηθίζεται τις τελευταίες βδομάδες στις ταινίες που βγαίνουν στις αίθουσες, να είναι μεγαλύτερες από όσο θα έπρεπε.
Εδώ δεν φαίνεται τόσο πολύ, αλλά ίσως θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο περιεκτική σε κάποια σημεία της και να μην πλατειάζει. Πάντως, δεν είναι θέμα αυτό για την παρακολούθηση της ταινίας, μιας και είναι πολύ ενδιαφέρουσα σε πολλά σημεία της και κυρίως στο που θέλει να καταλήξει. Κάτι το οποίο είναι μεγάλη έκπληξη, μιας και όλα γυρνάνε τούμπα στο δεύτερο μισό και δεν περιμένεις αυτό που πρόκειται να δεις.
To Third Person, ξεκινάει με τις ιστορίες να ξεδιπλώνονται μια μια, χωρίς όμως να πιέζονται καταστάσεις για να βρεθούν κοινά σημεία μεταξύ τους. Ναι κλισέ θα βρεις, ναι γίνεται κάπως μελοδραματικό και βαρύ το φινάλε της ταινίας, αλλά κατά την διάρκεια της ταινίας σε “κρατάνε” τα όσα γίνονται που μερικά εξ’ αυτών τα αγνοείς.
Σε αυτό βοηθούν φυσικά και το πλούσιο κάστ, με τους άρτια κατανεμημένους ρόλους, οι οποίοι δίνουν υπόσταση στους χαρακτήρες τους. Μηδενός εξαιρουμένου, άλλοι περισσότερο (Liam Neeson, Andrien Brody, Moran Atias) και άλλοι λιγότερο αλλά εξίσου καλά (Olivia Wilde, James Franco, Mila Cunis, κλπ.) καταφέρνουν και δίνουν πνοή στους ρόλους τους.
Σε πολλές αντίστοιχες ταινίες, έχει παρατηρηθεί να θέλουμε να φτάσουμε στο φινάλε για να δούμε που το πάει ο σκηνοθέτης. Εδώ, όσο προχωράει η ταινία κρατάει το ενδιαφέρον της και σε πολλά σημεία δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα. Σου βγάζει και συναισθήματα σε αρκετά σημεία, όσο τραβηγμένες και αν είναι μερικές σκηνές ή εξελίξεις.
Για να συνοψίσουμε είπαμε, δεν είναι από τις ταινίες που σου μένουν χαραγμένες στην μνήμη, αλλά βλέπεται με ενδιαφέρον. Δεν θεωρώ πάντως κατώτερη αυτή την ταινία από το Crash που είχε πάρει και Όσκαρ. Για το είδος της, είναι μια χαρά και παρά τις αδυναμίες της, έχει κάτι που σε τραβάει και σε κάνει να αναρωτηθείς που θα το πάει.
Cineramen
Share
