Διάρκεια: 134′
Πρωταγωνιστούν: Forest Whitaker, Opra Winfrey, John Cusack, κ.α.
Βρισκόμαστε στον 20ο αιώνα και συγκεκριμένα στην πιο ταραχώδη πολιτική περίοδο της Αμερικής. Το επικό δράμα του υποψήφιου για Όσκαρ σκηνοθέτη Λι Ντάνιελς (Μονάκριβη / Precious – 2009), εξιστορεί τη ζωή του Σεσίλ Γκέινς (Φόρεστ Γουίτακερ), που υπηρέτησε ως μπάτλερ στον Λευκό Οίκο, από το 1957 έως και το 1986. Μία περίοδο γεμάτη εξελίξεις, κατά την οποία η Αμερική εξέλεξε επτά προέδρους.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2,5 / 5
Ο Lee Daniels είναι ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους σκηνοθέτες της εποχής μας, καθότι έχει καταφέρει να διχάσει κοινό και κριτικούς με τις ταινίες του. Πρώτα ήταν (το υπερεκτιμημένο κατά την άποψη μου) Precious που τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό, μια ταινία που είχε μοιρασμένες απόψεις αλλά έφτασε μέχρι τα Όσκαρ και χάρισε και Όσκαρ Β’ Γυναικείου ρόλου για την Mo’Nique, αλλά και Όσκαρ Διασκευασμένου σεναρίου. Στο 2013, μας έδωσε το Paperboy, μια από τις πιο βαρετές και απογοητευτικές ταινίες της χρονιάς.
Το Butler έχει αποκτήσει τεράστιο hype από την Αμερική σε σημείο να θεωρείται με το 12 Χρόνια Σκλάβος (παρόμοιας θεματολογίας) από τα φαβορί για το φετινό Χρυσό Αγαλματίδιο. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από το άρθρο του Γουίλ Χέιγκουντ “A Butler Well Served by This Election”, το οποίο δημοσιεύθηκε το 2008 στην Washington Post. Το άρθρο αποτελεί ένα χρονικό της πραγματικής ζωής του πρώην μπάτλερ του Λευκού Οίκου, Γιουτζίν Άλεν. Το φιλμ ξεκινάει από το 1926, όπου συναντάμε τον νεαρό Σεσίλ να προσπαθεί να ξεφύγει από το τυραννικό και φυλετικά διαχωρισμένο Νότο, σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Η πορεία της ζωής του δυσκολεύει μετά από ένα συγκεκριμένο συμβάν, ωστόσο ο πρωταγωνιστής μυείται στις τεχνικές του Μπάτλερ, αποφεύγοντας έτσι την σκληρή δουλειά σαν αγρότης. Και ενώ γρήγορα θα βρεθεί να υπηρετεί την Πρώτη Οικογένεια, θα αποξενωθεί από την γυναίκα του, αλλά και τον αντισυμβατικό του γιό, στον οποίο δεν τρέφει και πολύ μεγάλη συμπάθεια από ότι φαίνεται.
Παρακολουθώντας την ταινία, καταλαβαίνεις ότι το Μπάτλερ κάνει πολλά από αυτά που (ορθώς) δεν έκανε το 12 Χρόνια Σκλάβος. Στην ταινία του Steve McQueen είχαμε μια εξαιρετική προσέγγιση του θέματος και όλα ήταν ωμά και κοφτά χωρίς ωραιοποιήσεις, μελοδραματισμούς και διδακτισμούς. Αυτό ακριβώς κάνει δυστυχώς σε κάποια σημεία ο Daniels που ενώ έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία στα χέρια του, δεν την διαχειρίζεται όπως της αρμόζει. Μοιάζει σε όλη την ταινία, να προσπαθεί να πιέσει καταστάσεις και να ωθήσει τον θεατή να συγκινηθεί, να ταυτιστεί με τον ήρωα και τις εξελίξεις, αλλά στην πραγματικότητα πολλά από τα γεγονότα μοιάζουν να αφήνουν τον θεατή αδιάφορο, ειδικά στο διάστημα μεταξύ του πρώτου ημιώρου και του τελευταίου. Μπορεί να έχει πολύ καλή ερμηνεία από τον Whitaker, ο οποίος πραγματικά μπορεί να παίξει τα πάντα και πάει καρφί για μια ακόμα υποψηφιότητα, ωστόσο οι πρόεδροι της Αμερικής (Williams, Cusack, Marsden, Schrieber, Rickman), περνούν απαρατήρητοι ίσως με εξαίρεση τον τελευταίο και κάπως τον Cusack. Επίσης αξίζει να αναφέρουμε ότι η Opra Winfrey είναι εξαιρετική στον ρόλο της γυναίκας του πρωταγωνιστή. Αξιοπρεπείς στους αντίστοιχους ρόλους τους είναι και οι Kravitz, Gooding Jr. Το καστ δείχνει να το παλεύει αρκετά, αλλά για πόσο να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, ενώ η προσέγγιση του σεναρίου και της σκηνοθεσίας είναι επιδερμική. Δεν υπάρχουν πολλές σκηνές (πέραν ίσως μερικών του Whitaker, αλλά και του Rickman) που να μπορέσουν να συνεπάρουν τον θεατή και να τον κάνουν να ταυτιστεί με την θεματολογία.
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, σε μια ταινία που δεν είναι κακή και μια χαρά φροντισμένη παραγωγή σε σκηνικά και κουστούμια είναι, αλλά σεναριακά χωλαίνει σε κάποια σημεία και είναι αμήχανη, μην μπορώντας να διαχειριστεί το υλικό της. Περιμέναμε πολλά, βάσει αυτών που είχαμε ακούσει, αλλά δυστυχώς ο Daniels για ακόμα μια φορά απέδειξε ότι είτε από τον υπερενθουσιασμό του, είτε από απειρία δεν μπορεί να καταφέρει να κάνει την υπέρβαση.
Cineramen
Share
