[line]
[dropcap]Η[/dropcap] καλοκαιρινή – και κινηματογραφική – Αθήνα όπως κάθε σχεδόν χρόνο , έχει μετατραπεί σε ενα “άτυπο” φροντιστήριο ταινιών. Και όπως κάθε εβδομάδα έτσι και τούτη που διανύουμε , έχουμε τρείς πολύ δυνατές επανεκδόσεις … για ολα τα γούστα.
- Γράφει ο Παναγιώτης Πυλαρινός από το Cinemafiles
Άγριες Φράουλες (Wild strawberries)
Σκηνοθεσία: Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Παίζουν: Βίκτορ Σιέστρομ, Ίνγκριντ Τούλιν, Μπίμπι Άντερσον
Θα ξεκινήσουμε με μια από τις πλέον εμβληματικές και σημαντικές ταινίες του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ένα ταξίδι ενδοσκόπησης και αναζήτησης με προορισμό τη συνειδητοποίηση και αποδοχή των αέναων και νομοτελειακά θαρρείς αναπάντητων υπαρξιακών ερωτημάτων που βασανίζουν τον άνθρωπο.
Ο ηλικιωμένος ιατρός Άιζακ Μποργκ ταξιδεύει με το αυτοκίνητό του για την πόλη Λουντ, όπου θα τιμηθεί από το παλιό του πανεπιστήμιο για την 50χρονη καριέρα του. Στο ταξίδι τον συνοδεύει η έγκυος νύφη του Μαριάν, η οποία δεν τρέφει και τα ευγενέστερα των συναισθημάτων για τον εγωπαθή πεθερό της… Στη διαδρομή, έπειτα και από έναν εφιάλτη που θα τον προβληματίσει, ο ιατρός θα συναντήσει διάφορα πρόσωπα που, συνειρμικά, θα τον φέρουν αντιμέτωπο με τα όνειρα του παρελθόντος και τις μνήμες μιας ζωής που έχει μείνει πίσω και το ταξίδι του θα μετατραπεί, τελικά, σε μια πνευματική πορεία συμφιλίωσης με το παρελθόν και τους οικείους του, με το υποσυνείδητο να συναντά τους φόβους, τις αυταπάτες και τις διαψεύσεις μιας ζωής, πετυχημένης κοινωνικά, αλλά ακυρωμένης ερωτικά και συναισθηματικά.
Η ταινία καταπιάνεται με τα προσφιλή θέματα του μεγάλου δημιουργού: τις σχέσεις του ζευγαριού, την έλλειψη επικοινωνίας, τη ζωή, την ευτυχία, τις αναμνήσεις, το θάνατο , παράλληλα με τη φθορά που προκαλεί στον άνθρωπο η τριβή με τη ρουτίνα και την καθημερινότητα. Αυτό που καταφέρνει ο Bergman πολύ καλά σε αυτή την ταινία είναι να μας κάνει να βιώσουμε τη συγχώρεση και τη μεταμόρφωση του ανθρώπινου πνεύματος από τα αρνητικά συναισθήματα της ζήλιας και την ψυχρή αδιαφορία που είναι κοντά στο μίσος, στην λύτρωση που έρχεται με αγάπη και την αποκατάσταση του ανθρώπινου πνεύματος.
Η ταινία φέρει τη σκηνοθετική σφραγίδα του Ingmar Bergman (που υπογράφει και την ιστορία), και έτσι δεν λείπουν τα λυρικά πλάνα και τα παιχνίδια με το φωτισμό, που μεγεθύνονται από το ασπρόμαυρο, αλλά την παράσταση κλέβει ο Victor Sjostrom, που ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστή με ιδιαίτερη βαθύτητα και εσωστρέφεια.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★★★★
Θάνατος στη Βενετία (Death in Venice)
Σκηνοθεσία: Λουκίνο Βισκόντι
Παίζουν: Ντερκ Μπόγκαρντ, Σιλβάνα Μάγκανο, Ρομόλο Βάλι, Μαρκ Μπερνς, Μπιορν Αντρεσεν
Κουρασμένος από την χιμαιρική αναζήτηση της ομορφιάς και από το μάταιο κυνήγι της τελειότητας, ο Άσενμπαχ, ένας Γερμανός συνθέτης φθάνει για ανάπαυση στην Βενετία. Μια απροσδόκητη συνάντηση θα αλλάξει τη ζωή του δραματικά. Στο πρόσωπο του Τάτζιο, μίας ανδρόγυνης φιγούρας, όπου το παιδί, η γυναίκα και ο άνδρας συνυπάρχουν, ο Άσενμπαχ θα συναντήσει την απόλυτη ομορφιά και την τελειότητα, αλλά ταυτόχρονα θα νοιώσει και την παγωμένη ανάσα του θανάτου.
Αριστουργηματική ταινία βασισμένη σε νουβέλα του Τόμας Μαν σκηνοθετημένη από τον ιταλό νεορεαλιστή Luchino Visconti. Μεταφέρθηκε και σε τηλεοπτική σειρά το 1990 από τον Robin
Laugh. Ο συνθέτης Gustav von Aschenbach αποφασίζει απογοητευμένος να αποτραβηχτεί μέχρι την Βενετία για να βρει τον εαυτό του ύστερα από καταπονετική και αγχώδη εργασία.
Αναπάντεχα όμως δεν καταφέρνει αν βρει την ησυχία του καθώς ερωτεύεται ένα νεαρό αγόρι που παραθερίζει οικογενειακώς εκεί.
Εξαιρετικά μινιμαλιστική σε διαλόγους η ταινία βασίζεται περισσότερο στη μουσική του Gustav Mahler, στις εικόνες και στις σκέψεις του θεατή. Νοσταλγική μουσική, εκπληκτικά τοπία στήνουν τον καμβά του Visconti. Μέσα από κρυφές κάμερες για μεγαλύτερη αυθεντικότητα ο Visconti στήνει τον κρυφό και καταπιεσμένο έρωτα του καλοντυμένου στην τρίχα συνθέτη για το
θηλυπρεπές αγόρι, του οποίου τη λιτή και ατημέλητη ομορφιά θαυμάζει μέσα από κλεφτές ματιές. Δεν του μιλάει ποτέ, δεν το αγγίζει, δεν κάν το πλησιάζει.
Το Θάνατος στη Βενετία είναι ένα λιτό αλλά καλοδουλεμένο εγκώμιο για τον έρωτα, την οδύνη και την βαναυσότητά του, ακόμη και αν αυτός ο ίδιος ο έρωτας ξεφεύγει από τις κοινωνικές νόρμες και κατευθύνεται σε λάθος πρόσωπα, αν υπάρχουν λάθος πρόσωπα στον έρωτα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★★★
Η Ευτυχία
(Le Bonheur)
Σκηνοθεσία: Ανιές Βαρντ’α
Παίζουν: Ζαν-Κλοντ Ντρουότ, Κλερ Ντρουότ
Η One from the Heart τιμώντας τη μνήμη της βραβευμένης με τιμητικό Όσκαρ, Χρυσό Φοίνικα από το Φεστιβάλ Καννών και Χρυσή Άρκτο από το Φεστιβάλ Βερολίνου για το σύνολο της καριέρας της, Ανιές Βαρντά, παρουσιάζει σε επανέκδοση την αριστουργηματική δημιουργία της Η ΕΥΤΥΧΙΑ (LE BONHEUR). Η ταινία πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1965 όπου και κέρδισε την Αργυρή Άρκτο, ενώ κέρδισε και το Βραβείο Louis Delluc ως η καλύτερη Γαλλική ταινία της χρονιάς.
Η ΕΥΤΥΧΙΑ παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στην ψηφιακά αποκαταστημένη της μορφή που επιμελήθηκε η ίδια η Ανιές Βαρντά.
Υπόθεση: Ο Φρανσουά ζει ευτυχισμένος με τη σύζυγο του Τερέζ και τα δύο τους παιδιά σε ένα εργατικό προάστιο του Παρισιού. Εκείνος είναι ξυλουργός και εκείνη μοδίστρα. Όταν ο Φρανσουά πάει σε μια άλλη πόλη για δουλειά γνωρίζει την Εμιλί, υπάλληλο ταχυδρομείου, και ξεκινάει μια σχέση μαζί της που θα φέρει δραματικές αλλαγές στην οικογενειακή του ζωή.
Η Ανιές Βαρντά, μετά την ασπρόμαυρη Κλεό από τις 5 στις 7, επέστρεψε με μια έντονα πολύχρωμη ταινία, πλαισιωμένη από τη μουσική του Μότσαρτ, με αναφορές στους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, αλλά και τον Ζαν Ρενουάρ, καθώς μια σκηνή από την ταινία του Πρόγευμα στη Χλόη (Le Dejeuner sur L’Herbe / Picnic on the Grass) εμφανίζεται να παίζει στην τηλεόραση μέσα στην ταινία.
Η Varda πάντα φαίνεται να ξέρει ακριβώς τι να κάνει με την εικόνα – η τοποθέτηση της κάμερας, το μοντάζ, τα χρώματα … όλα είναι απολύτως εναρμονισμένα. Επιπλέον, η ταινία είναι συναρπαστική γιατί η Βαρντά ασχολείται με το θέμα της με μια σπάνια ειλικρίνεια και συγχώρεση , ενω παράλληλα όλοι οι χαρακτήρες είναι αφελείς αλλά όχι και σκληροί. Η εμφατική παστέλ έγχρωμη παλέτα της ταινίας και η μουσική του Μότσαρτ, που παίζει επιμελώς, είναι πανέμορφα και καλοσχεδιασμένα σαγηνευτικά. Μας τράβουν στον αθώο φανταστικό κόσμο του Φρανσουά, όπου το μόνο που χρειάζεται για να κάνεις το σωστό είναι να ακολουθήσεις τις επιθυμίες σου.
Βουτηγμένη στα καλοκαιρινά χρώματα με την παλέτα της να κινείται σταδιακά προς το μελαγχολικό Φθινόπωρο, η Βαρντά καταθέτει με αριστουργηματικό τρόπο το δικό της ανατρεπτικό στοχασμό πάνω στην έννοια του έρωτα, της πίστης και βέβαια της ίδιας της ευτυχίας διαλύοντας μεθοδικά κάθε μελοδραματικό στερεότυπο. Ένας μοναδικός ύμνος στην ίδια τη ζωή, το απρόοπτο και το τυχαίο και μια δημιουργία που παραμένει μοναδικά μοντέρνα με τον πιο αναπάντεχα τρόπο.
Το Le Bonheur είναι ένα εξαιρετικό, ευαίσθητο, διφορούμενο αριστούργημα του τύπου που το Hollywood ήταν, είναι και θα είναι (σχεδόν) ανίκανο να παράγει.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★★★
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
[author title=”Cineramen” author_id=””]
[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]
[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]
[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]
[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]