Slumdog Millionaire (3 / 5)

Διάρκεια: 120′
Πρωταγωνισούν: Ντέβ Πάτελ, Φρίντα Πίντο, Σαουράμπ Σούκλα, κ.α.

Ο πιτσιρικάς Jamal Malik απέχει μία μονάχα ερώτηση από το κορυφαίο έπαθλο των 20 εκατομμυρίων ρουπιών στο δημοφιλές τηλεπαιχνίδι ‘Ποιος Θέλει Να Γίνει Εκατομμυριούχος’. Το μεγαλωμένο σε παραγκούπολη περιπλανώμενο ζητιανάκι έχει φτάσει εκεί που δεν κατάφερε κανείς ως τώρα στην Ινδία. Την ώρα όμως που ολόκληρη η χώρα ζει και αναπνέει στο ρυθμό του τηλεοπτικού show και οι αστυνομικοί τον ανακρίνουν με την υποψία της απάτης, εκείνος μοιάζει να έχει κατά νου ένα και μόνο πράγμα: πώς θα μπορέσει να ξαναβρεί την πανέμορφη Latika.

O Nτάνι Μπόιλ, σκηνοθέτης πολλών μεγάλων ταινιών με αποκορύφωμα το εξαίσιο Trainspotting, κατάφερε με το Slumdog Millionaire να κερδίσει το πρώτο του Όσκαρ κάνοντας την μεγάλη έκπληξη και αφήνοντας στις υπόλοιπες θέσεις αρκετά μεγάλα φαβορί (και καλύτερές ταινίες), όπως τα Milk, Frost/ Nixon, Παλαιστής, Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον και άλλα.

Η ταινία ξεκινάει με μια ερώτηση: Πώς κατάφερε ο Jamal να βρίσκεται μία ερώτηση μακριά από τα 20 εκατ. Ρουπίες;
Α. Έκλεψε
Β. Ήταν τυχερός
Γ. Είναι Ιδιοφυία
Δ. Ήταν γραφτό

Αμέσως μετά μπαίνει στην κανονική ταινία και βλέπουμε την σκηνή από το τηλεπαιχνίδι “Ποιός θέλει να γίνει Εκατομμυριούχος;” και την τελευταία ερώτηση. Φυσικά, δεν απαντιέται τίποτα μέχρι το τέλος και σε συνδυασμό με την προηγούμενη ερώτηση και τα απανωτά καθοριστικά φλάσμπακ, δημιουργείται ένα αγωνιώδες κλίμα. Υπάρχουν αρκετές αλληγορίες και φυσικά η αγαπημένη συνήθεια του Μπόιλ, να βουτάει τον ήρωα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στις ακαθαρσίες. Mόνο που ορισμένες φορές το παρακάνει και καταλήγει να γίνεται επιτηδευμένη και “λαϊκίστικη”, αν μπορούμε να πούμε, όχι βέβαια ότι χαλάει το γενικότερο καλό αποτέλεσμα. Eίναι πολύ ενδιαφέρουσα και το πρωταγωνιστικό δίδυμο, αν και δεν προσφέρει και τίποτα αξέχαστες ερμηνείες, έχει χημεία μεταξύ του και κάνει τον θεατή να νοιαστεί για την εξέλιξη της ιστορίας τους. Η feelgood διάθεση εναλλάσσεται με την αγωνία, με την δεύτερη να υπερτερεί, ενώ υπάρχουν φορές που ο θεατής ταυτίζεται με τα γεγονότα και άλλες που είναι τραβηγμένα. Θα πεί κανείς γι’ αυτό είναι οι ταινίες. Ο Μπόιλ, πάντως αποδεικνύει ότι έχει την δυνατότητα εκεί που ξεφεύγει η ταινία, να την “διορθώνει” και να την επαναφέρει σε νορμάλ επίπεδα.

Εν κατακλείδι, μια ωραία ταινία που προσπαθεί (άλλωτε επιτυχημένα και άλλωτε όχι) να περάσει αρκετά μηνύματα και να “φτιάξει” την διάθεση του θεατή. Βλέπετε πολύ ευχάριστα, ήταν δίκαια στις υποψηφιότητες για Όσκαρ, αλλά επιτρέψτε μου την προσωπική άποψη όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω θεωρώ ότι υπήρχαν μερικές ταινίες καλύτερες για να πάρουν το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Όχι, βέβαια ότι είναι εντελώς άδικο όπως με κάποιες άλλες ταινίες του παρελθόντος (βλέπε Τιτανικός), ωστόσο κάποια από τις άλλες 2-3 (καλύτερες της) άξιζαν το συγκεκριμμένο βραβείο για εκείνη την χρονιά. Μεμονωμένα ομως και ξέχωριστά από αυτό το γεγονός, είναι πολύ καλή.