[line]
Διάρκεια: 91′
Πρωταγωνιστούν: Rhys Wakefield, Logan Miller, Ashley Hinshaw, κ.α.
Ένα ξέφρενο νεανικό πάρτι, με άφθονο αλκοόλ , γυμνά κορμιά και ευκαιρίες για σεξ χωρίς όρια. Τρείς φίλοι με διαφορετικές προσδοκίες από αυτό το πάρτι: ένας φρεσκοχωρισμένος που ελπίζει σε επανασύνδεση, ένας απεγνωσμένος για σεξουαλική επαφή και μία κοπέλα κλεισμένη στον εαυτό της, που αναζητά οποιουδήποτε είδους επαφή. Τι μπορεί να το χαλάσει όλο αυτό; Ένας μετεωρίτης που προσκρούει στη γη και προκαλεί διακοπές ρεύματος, οι οποίες έχουν σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ενός αντίγραφου του κάθε ανθρώπου. Τι θα συμβεί όταν ο κάθε ένας από τους ήρωες έρθει αντιμέτωπος, στην κυριολεξία, με τον εαυτό του; Όλοι θα σαστίσουν στο ακατανόητο, το να βλέπεις τον εαυτό σου χωρίς να μεσολαβεί καθρέπτης, κάποιοι θα τρομάξουν και θα προσπαθήσουν να εξουδετερώσουν το αντίγραφό τους, κάποιοι θα το αγαπήσουν και κάποιοι θα το δουν σαν ευκαιρία να διορθώσουν τα λάθη τους.
BAΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2,5 / 5
Ο “δικός μας” Dennis Iliadis μετά το πολύ καλό Last House on the left, επανέρχεται με μια ενδιαφέρουσα σεναριακή ιδέα που ίσως να επιδεχόταν καλύτερης μεταχείρισης. H τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη (βάλτε και το Hardcore), έχει την πλακίτσα του και αν μπορούσε να προσέξει κάποια πραγματάκια, θα πήγαινε καλύτερα το θέμα. Ωστόσο λίγο κάποια κλισέ, λίγο η flat πλοκή που δεν έχει κάτι το ξεχωριστό δυστυχώς (ειδικά στο φινάλε της), δεν καταφέρνουν να αποδώσουν τα αναμενόμενα. Η ταινία ξεκινάει σαν Αμερικάνικη χαζοκωμωδία με μπόλικο αλκοολ, γυναίκες και τα λοιπά για να καταλήξει σε ένα ενδιαφέρον, αλλά χωρίς κορυφώσεις θρίλερ. To Plus One δεν φτιάχτηκε για να σε βάλει σε σκέψεις (αν και η θεματολογία του θα μπορούσε να το κάνει), αλλά για να περάσεις καλά και εν μέρει το καταφέρνει και σίγουρα θα μπορούσε να το καταφέρει ακόμα περισσότερο, εφ’ όσον δεν τρέναρε με ένα μάλλον συμβατικό και σχετικά αδιάφορο φινάλε. Ωστόσο μπορούμε να πούμε ότι τεχνικά η ταινία είναι καλή, κυλάει ευχάριστα, μπορεί να μην σε ενθουσιάζει, ωστόσο δεν την λες και χαμένο χρόνο. Η φροντισμένη παραγωγή βοηθάει την ταινία, ωστόσο το κάπως χλιαρό σενάριο, δεν της δίνει την ώθηση που της αξίζει, όμως o Ηλιάδης αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι το κατέχει το θέμα και εφ’ όσον βελτιώσει κάποια πραγματάκια, μπορεί να αφήσει το στίγμα του στο κορεσμένο είδος των θρίλερ.
[line]
[author title=”Cineramen” author_id=””]
[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]
[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]
[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]
[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]