Πρωταγωνιστούν: Θανάσης Τσαλταμπάσης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Λευτέρης Ελευθερίου, κ.α.
Ο Ευτύχης (Θανάσης Τσαλταμπάσης) είναι πραγματικά…άτυχος! Δεν του κάθεται τίποτα. Πάει για το καλό και πάντα, με έναν μαγικό τρόπο, βρίσκεται μπλεγμένος. Επιπροσθέτως δεν μπορεί να βρει γυναίκα και, όπως όλοι μας, δυσκολεύεται να βρει δουλειά. Μία ημέρα, πάνω στην απόγνωσή του, θα συναντήσει έναν άστεγο και θα ακολουθήσει τις συμβουλές του. Ως δια μαγείας θα βρει δουλειά η οποία όμως θα τον οδηγήσει πάνω στον επικίνδυνα διαπλεκόμενο Δημοσθένη Χατζηνικολή (Βλαδίμηρος Κυριακίδης), η γυναίκα του οποίου είναι πρώην συμμαθήτρια του Ευτύχη. Το ζευγάρι θα κάνει ένα πάρτυ για την κόρη του, και εκεί οι μάσκες θα πέσουν…για όλους.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 1,5 / 5
Το Ελληνικό σινεμά τα τελευταία χρόνια, έχει πολλά σκαμπανεβάσματα. Βγαίνουν ταινίες αρπαχτές (οι οποίες συνήθως είναι κωμωδίες), άλλες σε ένα συνηθισμένο κουραστικό μοτίβο (το weird cinema έχει ξεφτίσει πλέον) και μερικές πραγματικά εξαιρετικές ταινίες, που αξίζουν (αλλά συνήθως δεν έχουν) την προσοχή του θεατή.
H προσπάθεια του Θανάση Τσαλταμπάση ξεκάθαρα αδικεί τον εαυτό της, διότι καταφεύγει σε κλισέ και αντιγραφές ξένων ταινιών χωρίς πρωτοτυπία παρόλο που σε κάποια σημεία ο Έλληνας κωμικός κερδίζει την συμπάθεια σου. Ενώ άλλες ταινίες είναι ανυπόφορες (βλέπε Λάρισα Εμπιστευτικό, Πόντιοι, Ακάλυπτος, κλπ.), η συγκεκριμένη δεν μπορείς να πεις ότι δεν βλέπεται.
Το δυσάρεστο όπως είναι ότι αυτό το συναίσθημα που έχεις, δεν ανεβαίνει ποτέ σκαλοπάτια και η ταινία μπορεί να κριθεί ως μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία καθότι δεν αξιοποιείται ούτε το σενάριο, ούτε οι ηθοποιοί. Δυστυχώς όλα μένουν στάσιμα.
Τα λάθη του Τσαλταμπάση εντοπίζονται κυρίως στο αναμάσημα των κλισέ, ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει έξυπνες ιδέες και επίσης στην υπερφόρτωση του σεναρίου και την χρήση πολλών ηθοποιών για ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Ενώ έχει καλύτερο ή μάλλον πιο υποφερτό χιούμορ από αντίστοιχες άλλες ταινίες και δεν το παρατραβάει με ξεχειλωμένα αστεία, η συνεχής επανάληψη πολλών κλισέ που βλέπουμε σε Ελληνικές ή ξένες παραγωγές, περιορίζει τις δυνατότητες για το κάτι παραπάνω. Ειδικά το τέλος της ταινίας είναι απογοητευτικό δυστυχώς αλλά και προβλέψιμο.
Βάλτε και ότι χαραμίζονται και πολλοί ηθοποιοί, οι οποίοι εμφανίζονται από ένα μέχρι και κάποια παραπάνω λεπτά, χωρίς ωστόσο να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο στην ταινία, σε ένα χαοτικό σενάριο (το οποίο βέβαια δεν έχει την αίσθηση αρπαχτής) που δεν αφήνει περιθώρια εξέλιξης των χαρακτήρων.
Τα ίδια που λέγαμε και σε παλιότερες κριτικές και για το Weird Cinema, πρέπει το Ελληνικό σινεμά να αλλάξει τακτική γιατί επαναλαμβάνεται επικίνδυνα και κουράζει αφάνταστα. Εντάξει, εδώ μου φάνηκαν πιο light τα πράγματα ίσως γιατί περίμενα πάνω κάτω τι θα δω, αλλά η μη προσπάθεια για την δημιουργία κάτι καινούργιου αφήνει το Ελληνικό σινεμά στάσιμο.
Χρειάζονται νέα πρόσωπα και ιδέες (κάτι που φαίνεται γενικότερα ότι χρειάζεται το σύγχρονο σινεμά, έκαστος στο είδος του) και με την ανακύκλωση ιδεών δεν καταφέρνει κάποιος να μείνει στην κινηματογραφική ιστορία.
Ο Τσαλταμπάσης συγχωρείται, διότι είναι η πρώτη του ταινία (σε όλα τα πόστα), ωστόσο θα πρέπει να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του, να κάνει ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια και να περιορίσει τα κλισέ των χαρακτήρων του και του σεναρίου του, γιατί κακό κωμικό δεν τον λες, απλά θα πρέπει να αξιοποιήσει το ταλέντο του και τις ιδέες του.
Cineramen
Share
