Έχουμε δει πολλές κακές ταινίες και φυσικά έχουν υπάρξει και οι σχετικές αντιδράσεις, συνεχίζοντας την λίστα με τις καλύτερες χειρότερες ταινίες όλων των εποχών και αυτές που… λατρεύουμε να μισούμε, με μια ακόμα να είναι το Manos: The Hands of Fate.
Στη ταινία μια οικογένεια χάνεται στο δρόμο και σκοντάφτει πάνω σε μια κρυφή, υπόγεια, σατανιστική οργανωση, η οποία έχει ως επικεφαλής τον τρομερό Δάσκαλο και τον υπηρέτη του Τόργκο και εκεί όλα πάνε στραβά.
Η ταινία δε μπορούμε να περιγράψουμε το πόσο καμένη είναι (ελπίζουμε οι περισσότεροι να την έχετε δει) και θεωρείται με διαφορά μερικές από τις… απολαυστικά χειρότερες CGI σκηνές και τραγικές ερμηνείες, που είδατε ποτέ.
Όπως και στις περισσότερες ταινίες στην συγκεκριμένη ενότητα, έτσι και τώρα με το Manos: The Hands of Fate, πρόκειται να δείτε μια από τις πιο διασκεδαστικά κακές προσπάθειες που έχετε βιώσει ποτέ, σε μια εμπειρία την οποία ΠΡΕΠΕΙ να δεις για να την… πιστέψεις. Ναι ΠΡΕΠΕΙ.
Φυσικά όπως και οι προηγούμενες στην συγκεκριμένη ενότητα ανήκει και αυτή στις πιο τραγελαφικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ με το μοντάζ, την σκηνοθεσία, την υποκριτική της εποχής (1966), να είναι από τα χειρότερα που είδαμε ποτέ, διαλόγους (επίτηδες) over the top και γενικότερα όσα περιμένουμε σε μια από τις… κορυφαίες και πιο διασκεδαστικές χειρότερες ταινίες όλων των εποχών.
H ταινία ήταν σε παραγωγή, σκηνοθεσία και σενάριο του Harold P. Warren, ο οποίος τότε ήταν πολύ δραστήριος στη σκηνή του θεάτρου στο Ελ Πάσο του Τέξας και κάποτε εμφανίστηκε ως παρουσιαστής για την τηλεοπτική σειρά Route 66, όπου γνώρισε τον σεναριογράφο Stirling Silliphant. Ενώ συνομιλούσε με τον Silliphant σε ένα τοπικό καφέ, ο Warren ισχυρίστηκε ότι δεν ήταν δύσκολο να γυρίσει μια ταινία τρόμου και πόνταρε στον Silliphant ότι θα μπορούσε να κάνει μια ολόκληρη ταινία μόνος του. Αφού έβαλε το στοίχημα, ο Warren ξεκίνησε το πρώτο περίγραμμα του σεναρίου του σε μια χαρτοπετσέτα, ακριβώς μέσα στο καφενείο.
Ο Warren το χρηματοδότησε με ένα σημαντικό αλλά ανεπαρκές ποσό μετρητών, 19.000 $ ΗΠΑ (που ισοδυναμεί με 159.000$ την σημερινή εποχή). Προσέλαβε μια ομάδα ηθοποιών από ένα τοπικό θέατρο, με πολλούς από τους οποίους είχε συνεργαστεί στο παρελθόν, και ένα πρακτορείο μοντέλων. Αντί για οποιονδήποτε μισθό, ο Warren υποσχέθηκε στο καστ και το συνεργείο μερίδιο κέρδους.
Στα μέσα του 1966 γυρίστηκε με τους τίτλους εργασίας The Lodge of Sins και Fingers of Fate. Γυρίστηκε κυρίως στο ράντσο του Colbert Coldwell, ενός δικηγόρου που μοιραζόταν ένα γραφείο με τον Warren και ο οποίος αργότερα έγινε δικαστής στην κομητεία El Paso. Ο περισσότερος εξοπλισμός νοικιάστηκε, οπότε ο Warren μεγιστοποίησε βιαστικά τον αριθμό των γυρισμάτων πριν από την προθεσμία ενοικίασης. Η κάμερα Bell & Howell 16 mm είχε μέγιστο όριο τα 32 δευτερόλεπτων πλάνα, δημιουργώντας πολλά ανεπίλυτα προβλήματα επεξεργασίας. Αντί να χρησιμοποιούν ηχογράφηση με συγχρονισμό τοποθεσίας, όλα τα ηχητικά εφέ και οι διάλογοι είχαν υπερμεταγλωττιστεί στο post production από λίγα άτομα. Αργότερα κατά τη διάρκεια της παραγωγής, ο Warren μετονόμασε την ταινία Manos: The Hands of Fate. Το μικρό πλήρωμα του Γουόρεν σάστισε τόσο πολύ από τον ερασιτεχνισμό και την οξυθυμία του που ονόμασαν χλευαστικά την ταινία Mangos: The Cans of Fruit πίσω από την πλάτη του.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ο Warren είπε ότι η παρουσίαση της Diane Mahree ως η βασίλισσα της ομορφιάς του Τέξας θα προκαλούσε καλή δημοσιότητα για την ταινία του. Την έστειλε σε έναν περιφερειακό διαγωνισμό ομορφιάς του Δυτικού Τέξας που θα οδηγούσε στον διαγωνισμό Μις Τέξας και στη συνέχεια στον διαγωνισμό Μις Αμερική, αλλά αμέλησε να της το πει μέχρι να γίνει δεκτή ως συμμετέχουσα. Εκείνη εμφανίστηκε στη σκηνή ως φιναλίστ. Αργότερα υποστήριξε ότι ο Warren την παρότρυνε να αφαιρέσει το πάνω μέρος της για την σκηνή που κρυφοκοιτάζει το παράθυρο όπου ο Τόργκο την παρακολουθεί πριν εκδηλώσει την αγάπη του, αλλά, όταν εκείνη αρνήθηκε και εκείνος της είπε πως ήταν δοκιμασία. Ο Warren υπέγραψε συμβόλαιο με ένα πρακτορείο μοντέλων για να προσλάβει τις ηθοποιούς που θα έπαιζαν τις συζύγους του Master, συμπεριλαμβανομένης της Joyce Molleur. Εκείνη έσπασε το πόδι της νωρίς στην παραγωγή, έτσι ο Γουόρεν την κράτησε ξαναγράφοντας το σενάριο για να συμπεριλάβει ένα νεαρό ζευγάρι που φιλιόταν σε ένα αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, που δεν είχε καμία σχέση με την πλοκή.
Ο Warren έκανε τις σκηνές μόνο νύχτα, επειδή πολλοί από το καστ και το συνεργείο έκαναν καθημερινές δουλειές. Σε πολλές από τις νυχτερινές σκηνές, τα φώτα προσέλκυσαν σμήνη σκόρων μπροστά στην κάμερα. Στη σκηνή στην οποία η αστυνομία ερευνά τον πυροβολισμό του Μάικ, τα φώτα μπορούσαν να καλύψουν μόνο λίγα μέτρα μπροστά, έτσι η αστυνομία στάθηκε εκεί για να προσποιηθεί ότι έκανε έρευνα και να φύγει χωρίς σκηνικό ή πυροβολισμό.
Οι προσπάθειες μετά την παραγωγή ήταν ελάχιστες, αν και ο Warren υποσχέθηκε στα μέλη του συνεργείου ότι τυχόν προβλήματα στην ταινία θα διορθώνονταν σε μεταγενέστερο μοντάζ. Για παράδειγμα, η κλακέτα φαίνεται στιγμιαία. Ολόκληρη η εννιάλεπτη εναρκτήρια σεκάνς, η οποία αποτελείται από τους βασικούς χαρακτήρες που κυκλοφορούν αναζητώντας το ξενοδοχείο τους με ελάχιστους διαλόγους ή πλοκή, ήταν αποτέλεσμα μιας τέτοιας παραμέλησης. Ο Warren πιθανότατα σκόπευε να συμπεριλάβει τους τίτλους έναρξης σε αυτά τα πλάνα, αλλά είτε ξέχασε, είτε δεν είχε τον προϋπολογισμό μετά την παραγωγή.
Ο Τζον Ρέινολντς, που έπαιζε τον Τόργκο, αυτοκτόνησε πυροβολώντας τον εαυτό του στο κεφάλι με κυνηγετικό όπλο στις 16 Οκτωβρίου 1966, ένα μήνα πριν από την πρεμιέρα. Ήταν 25 ετών και αυτή ήταν η μοναδική του κινηματογραφική εμφάνιση.
Δείτε και το σχετικό trailer
Cineramen
Share
