[line]
[dropcap]Τ[/dropcap]ο IMDB είναι ίσως το κορυφαίο και πιο ενημερωμένο site σχετικά με ταινίες και σειρές και είναι δεδομένο ότι η επισκεψιμότητα του έχει δημιουργήσει ανεπανάληπτα ρεκόρ, με ψηφοφορίες και βαθμολογίες αν και πολλές από αυτές είναι αμφισβητήσιμες.
Από την άλλη, οι ταινίες τρόμου πολλά χρόνια τώρα, έχουν καταφέρει να προσφέρουν αρκετές δυνατές στιγμές, που έχουν μείνει χαραγμένες στα μάτια των θεατών, με πολλές από αυτές να έχουν μεγάλες.
Το Screenrant παρουσιάζει τις 10 ταινίες τρόμου, οι οποίες έχουν τις πιο μεγάλες βαθμολογίες του IMDB για την περασμένη δεκαετία και μπορεί μερικές να μην τους… φαίνεται πως ανήκουν στο συγκεκριμένο είδος, αλλά είναι αν μη τι άλλο ξεχωριστές.
Η άποψη μας: “Η ταινία συνεπώς όχι μόνο δεν σε βάζει απότομα στο κλίμα, αλλά αργά και σταθερά αρχίζει και χτίζει ένταση μην παρουσιάζοντας από την αρχή μερικές δυνατές σκηνές, εστιάζοντας σχεδόν αποκλειστικά στις πολύ καλές ερμηνείες του cast.
Φυσικά δεν μαθαίνουμε και πολλά πράγματα όσο πλησιάζει το κάπως περίεργο και όχι τόσο καλό φινάλε, ωστόσο υπάρχει μια σχεδόν υποδειγματική ανάλυση για τους χαρακτήρες μέχρι το τελευταίο εικοσάλεπτο, εκεί που ουσιαστικά υπάρχει η λύση της ταινίας και φυσικά δεν θα αποκαλύψουμε τίποτα.
H ταινία δεν θέλει απλά να ξεπετάξει το θέμα της με ένα απλά συμβατικό φινάλε ή να δώσει μερικές σκηνές και λύσεις που είναι κλισέ, πάει αργά αλλά σταθερά ωστόσο στην πορεία υπάρχουν κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν ή αναλυθούν καλύτερα, χωρίς ωστόσο να προχωρήσουμε σε spoilers.
To “Hereditary” σίγουρα μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά (και είπαμε πως δεν έχει διαφημιστεί με σωστό τρόπο), ωστόσο δεν είναι μια κλισέ ταινία, διότι καταφέρνει να τα… ντριπλάρει με χαρακτηριστική ευκολία και μάλιστα προσφέρει αγωνία με έναν ιδιαίτερο τρόπο.”
Ο Flanagan «αρπάζει» τη νουβέλα του 2013 από τον King ανά χείρας, καταφέρνει να πείσει τους κληρονόμους του Kubrick (όπως αναφέραμε πιο πάνω , είναι γνωστή η αντιπαράθεση συγγραφέα και σκηνοθέτη σχετικά με το αποτέλεσμα που βγήκε στις αίθουσες το 1980), για τις προθέσεις του, φτάνοντας στο σκοτάδι της αίθουσας να μας παρασέρνει σε ένα σύμπαν τρόμου και σασπένς με πολλές συνιστώσες. Πιστεύει πως υπάρχει περισσότερος χώρος για έναν ενήλικα Danny Torrance (Ewan McGregor) και την «Λάμψη» του. Τολμά να μας ξεγελάσει για τις προθέσεις του σε μία διαρκή παραπληροφόρηση για το που θα καταλήξει το έργο του, εμπλουτίζοντας με την κατάλληλη ατμόσφαιρα όλο το φάσμα της γραφής του.
Κάποιοι θα γκρινιάξουν αδίκως για την επιλογή του ΜcGregor (όχι όμως για αυτή της χυμώδη Rebecca Ferguson) και το γεγονός πως ο χαρακτήρας του δεν αποδεικνύεται ο βασικός πυλώνας της πλοκής, όμως, τελικά δεν χρειαζόμασταν μία ακόμα επανάληψη. Αυτό που μας έλειπε είναι μία εξωστρεφής εκδοχή της ιστορίας. H απάντηση στο βασικό ερώτημα για την προέλευση της Λάμψης, τους εκλεκτούς πίσω από αυτή και πως επιλέγονται. Ετσι, από το επιβλητικό σαλόνι του ξενοδοχείου Overlook, τις κλειστές πόρτες και τις εις άτοπον απαγωγή εικόνες ενός μετρ του σασπένς, περνάμε σε φρίκη πραγματικού πεδίου. Απειλή άμεση χωρίς αστερίσκους. Και το καλύτερο: με την ατμόσφαιρα των βιβλίων του King ανέγγιχτη, παρούσα.
Κρατώντας το καλύτερο για το (30 λεπτών) τέλος, η μοντέρνα αυτή συνέχεια του Flanagan, σέβεται το είδος γραφής του συγγραφέα που έπλασε τον μύθο, αλλά και τον τελειομανή δημιουργό που τον οπτικοποίησε με πρωτοφανή για την εποχή τρόπο πριν 30 χρόνια. Παράλληλα, σε προσκαλεί να επιστρέψεις στον κινηματογράφο και να αγαπήσεις ξανά το συγκεκριμένο στιλ ταινιών που κρατά νοσταλγικές νότες, παρουσιάζοντας μερικά δοκιμασμένα στοιχεία από αντίστοιχα δημιουργήματα. Μάλιστα, θα σου πρότεινα ένα φρεσκάρισμα μνήμης παρακολουθώντας την «Λάμψη» του 1980, πριν φτάσεις να επισκεφτείς εκ νέου κάποιο από τα δωμάτια του ντυμένου στα λευκά ξενοδοχείου Overlook. Ηere comes Danny…
8. Tucker & Dale Vs. Evil (7.5)
Η ταινία βλέπεται με αρκετό ενδιαφέρον και σίγουρα σε καθηλώνει στην θέση του, έχει αγωνία, έχει τρόμο, στοιχεία που έχουν εκλείψει και ελάχιστες ταινίες του είδους καταφέρνουν να δώσουν.
Η κεντρική ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα και μια από τις πιο πρωτότυπες που είδαμε τελευταία, με τον ήχο να παίζει τον σημαντικότερο ρόλο, ενώ σίγουρα έχει ωραία ατμόσφαιρα και σκηνοθεσία από τον πρωταγωνιστή John Krasinski.
Το Α Quiet Place, ξεκινάει χαλαρά με σκηνές οι οποίες για ευνόητους λόγους δεν έχουν διαλόγους και στην συνέχεια μπαίνει δυνατά στο ζουμί, όπου μαθαίνουμε πράγματα γενικότερα για το σύμπαν.
Σε όλη την διάρκεια πάντως υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή η οποία γίνεται ξεκάθαρη με τον τρόμο να είναι ευδιάκριτος σε πολλά σημεία και το όλο concept έχει πολύ καλό και σταθερό ρυθμό, ως επί το πλείστον.
Ένα από τα μεγάλα προβλήματα των ταινιών τρόμου είναι η ατμόσφαιρα τους και το γεγονός ότι καταφεύγουν πολύ εύκολα σε cheap scares, αδιαφορώντας για τον αυθεντικό τρόμο, επαναλαμβάνοντας πολλές σκηνές, ωστόσο εδώ τα πράγματα είναι εντελώς… αντίστροφα.
Το The Train To Busan είναι ξεκάθαρο από την αρχή στις προθέσεις του και καταφέρνει να συνδυάσει την ισορροπία μεταξύ τρόμου και σεναρίου με δυνατές σκηνές και αγωνία από την αρχή μέχρι και το εντυπωσιακό φινάλε της.
Η ταινία από νωρίς κάνει τον θεατή να μπει στο κλίμα, μιας και καταφέρνει να τον βάλει στο κλίμα με μια πολύ μικρή εισαγωγή στους χαρακτήρες και το background τους, έχοντας ένα ρυθμό που σε κρατάει από την αρχή μέχρι και το τέλος.
Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, δεν έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τέτοιες ταινίες και ξέρουμε τι να περιμένουμε, με μια πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή η οποία γίνεται ξεκάθαρη με τον τρόμο να κάνει την εμφάνιση του, αλλά και τις απαραίτητες ανατροπές. Και όλα υπάρχουν σε αυτή την ταινία.
Όλα κυλούν με ενδιαφέρον, αγωνία και τις απαραίτητες σκληρές σκηνές σε μια προσπάθεια η οποία δεν… μασάει πουθενά μέχρι και το φινάλε, για το οποίο φυσικά και δεν θα αναφέρουμε κάτι παραπάνω.
5. The Conjuring (7.5)
4. Maya (7.6)
H ταινία The Lighthouse είναι μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη προσπάθεια από τον Robert Eggers που είχε κάνει και την ταινία The Witch και είναι εντυπωσιακά σκηνοθετημένη, με υπέροχες εικόνες και ντελιριακά “ασυνήθιστες” ερμηνείες.
Λίγες ταινίες πλέον μπορούν να καθηλώσουν όπως κάνει η συγκεκριμένη στο οπτικό κομμάτι που είναι υπέροχη θυμίζοντας σινεμά παλαιότερων δεκαετιών και παρασύροντας τους θεατές με τις μαγικές εικόνες της, αλλά και τους δυο ηθοποιούς σε ρόλους που είναι εντελώς μακριά από τα συνηθισμένα.
Καταφέρνει από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο να καθηλώσει τον θεατή με μια πρωτότυπη σκηνοθεσία και πολύ ωραίες ερμηνείες, ενώ παρόλο που κάποια σημεία δείχνει να χάνεται, καταφέρνει να κρατήσει τις ισορροπίες.
Εδώ έχουμε έναν πολύ ωραίο συνδυασμό με πρωτοτυπία, μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που είναι εντυπωσιακή και όλο αυτό το κλίμα έχει μπόλικο ρεαλισμό, μπορεί σε μερικά σημεία λείπει το κλικ που θα την απογειώσει, ωστόσο στο τέλος βρίσκει τον δρόμο της.
Δεν χρειάζονται φθηνοί εντυπωσιασμοί, αλλά μαγικά πλάνα. Η κάμερα και οι ηθοποιοί μας μεταφέρουν στην καρδιά των γεγονότων και των πρωταγωνιστών με λυρικούς διαλόγους και αποφθέγματα τα οποία μας μεταφέρουν στην συγκεκριμένη εποχή.
Η ταινία Get Out βλέπεται με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και σε καθηλώνει στην θέση του με το κλίμα της, την σκηνοθεσία, με μια πολύ πρωτότυπη ιδέα που σε καμία περίπτωση δεν φανερώνει αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν, ειδικά στο δεύτερο μισό.
Το Get Out, δεν σε βάζει απότομα στο κλίμα, αλλά αργά και σταθερά αρχίζει και χτίζει ένταση με μια μια τις σκηνές, οι οποίες μαζί με κάποιες χαρακτηριστικές ατάκες, από ένα σημείο και μετά βγάζουν όλες τους νόημα, ακόμα και εκείνες που νομίζεις ότι είναι άσχετες.
Φυσικά δεν μαθαίνουμε και πολλά πράγματα για τους χαρακτήρες μέχρι το εξαιρετικό δεύτερο μισό που έχει εντυπωσιακό ρυθμό και μερικές δυνατές ανατροπές προς το φινάλε, εκεί που είναι και όλη η ουσία της ταινίας και φυσικά δεν θα αποκαλύψουμε τίποτα.
H ταινία δεν θέλει απλά να ξεπετάξει το θέμα της με ένα απλά συμβατικό φινάλε ή να δώσει μερικές σκηνές και λύσεις που είναι κλισέ, αντίθετα ο σκηνοθέτης Jordan Peele (κωμικός και στην πρώτη του ταινία σκηνοθετικά) τα… ντριπλάρει με χαρακτηριστική ευκολία και μάλιστα προσφέρει εντυπωσιακές ανατροπές.
Ενώ θα περίμενε κάποιος κάτι πιο απλοϊκό, υπάρχει στο δεύτερο μέρος μια εντυπωσιακή στροφή, η οποία δίνει άλλη αύρα στην ταινία και μάλιστα υπάρχουν και μερικές πολύ καλές χιουμοριστικές ανάσες, ενώ έχει και γεγονότα που κρατάνε τον θεατή καρφωμένο στην θέση του.
To Black Swan κατατάσσσεται άμεσα στην κατηγορία εκείνη των ταινιών που πρέπει να τις δείς για να την πιστέψεις. Ο Daren Aronovsky έχοντας ήδη δώσει τα διαπιστευτήρια του στα Π, Fountain, Wrestler, Requiem for a dream έρχεται να μας δείξει την σκηνοθετική του ωρίμανση με τον Μαύρο Κύκνο. Χρησιμοποιώντας ένα υπέροχο σενάριο για άλλη μια φορά καταφέρνει να μας σύρει στον βούρκο των χαρακτήρων του μην αφήνοντας μας να πάρουμε τα μάτια από την οθόνη.
Αυτό που κάνει την ταινία τόσο ξεχωριστή είναι η άκρως διεισδυτική ματιά στα άδυτα της ψυχοσύνθεσης της Νάταλι Πόρτμαν, κάτι το οποίο έχει καταφέρει σε όλες τις προηγούμενες του ταινίες ο σκηνοθέτης αλλά εδώ συγκεκριμένα κάνει επίδειξη ικανοτήτων αφήνοντας τον θεατή έρμαιο του. Θυμάστε τα πλάνα που ακολουθούσαν τον Μικι Ρουρκ σε κάθε του κίνηση στον Παλαιστή? Εδώ ετοιμαστείτε για μία άκρως αριστοτεχνική βουτιά στην ψυχοσύνθεση της βασικής πρωταγωνίστριας. Μαθαίνουμε τα πιο βασικά, ότι χρειάζεται δηλαδή για να παρακολουθήσουμε το υπόλοιπο της ταινίας το οποίο είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο και σε τόσο λίγο χρόνο που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως από το ζενίθ φτάνει κανείς μέσα σε λίγη ώρα στο ναδίρ.
Όσον αφορά τις ερμηνείες οφείλω να ομολογήσω ότι τόσο οι πρώτοι όσο και οι δεύτεροι ρόλοι είναι τόσο προσεκτικά μοιρασμένοι, ενώ όσοι δεν έχουν πειστεί για το υποκριτικό ταλέντο των Natalie Portman, Vincent Cassell και Mila Kunis θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά. Χρόνια είχαμε να δούμε τέτοιες ερμηνείες και δη από ηθοποιούς που ούτε πρωτοεμφανιζόμενοι είναι και πάνω κάτω έχουν ήδη δείξει τα διαπιστευτήρια τους. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει τόσο για τον ρόλο της Kunis όσο και της Hersey που υποδύεται την μητέρα της Πόρτμαν και πραγματικά βγάζει τα καπέλο σε όσους την θεωρούσαν ξεγραμμένη.
– Περισσότερα σχετικά θέματα μπορείτε να δείτε:
- Οι 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών σύμφωνα με το IMDB
- Οι καλύτερες σειρές φαντασίας σύμφωνα με το IMDB
- Οι χειρότερες Ελληνικές ταινίες σύμφωνα με το IMDB
- Οι καλύτερες streaming σειρές σύμφωνα με το IMDB
- Οι καλύτερες σειρές σύμφωνα με το IMDB
- Οι ταινίες τρόμου για να… κάψετε θερμίδες
- Ταινίες τρόμου που έκαναν το κοινό να… αρρωστήσει
- Οι καλύτερες ταινίες τρόμου για τα τελευταία 20 χρόνια σύμφωνα με το Rotten Tomatoes
- Οι ταινίες τρόμου που θα συζητηθούν το 2018
- 15 υποτιμημένες ταινίες τρόμου από τα τελευταία χρόνια που πρέπει να δείτε
- Το quiz για να βρείτε την ταινία τρόμου από μια εικόνα
- Οι πιο υποτιμημένες ταινίες τρόμου από το 2000 μέχρι σήμερα
- To quiz για να δείτε πως θα… αποχωρούσατε από μια ταινία τρόμου
- Τα πιο δημοφιλή «μοντέρνα» franchise από ταινίες τρόμου
[author title=”Cineramen” author_id=””]
[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]
[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]
[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]
[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]