Διάρκεια: 98′
Πρωταγωνιστούν: Κέιτ Σάκοφ, Κάρεν Γκίλαν, Μπρέντον Τουέιτς, κ.α.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2,5 / 5
Ένα μοχθηρό και αδυσώπητο πνεύμα που κρύβεται σ’ έναν καθρέφτη, καταφέρει να καταστρέψει μια για πάντα τη ζωή της Κέιλι και του αδερφού της Τιμ. Η δολοφονία των γονιών τους μπορεί να μην διαπράχθηκε από τα ίδια τα παιδιά όμως κανείς δεν πρόκειται να πιστέψει ότι ένα πνεύμα βρίσκεται πίσω από όλα αυτά.
Το είδος των θρίλερ είναι αρκετά κουρασμένο και στερείται φρέσκων ιδεών τα τελευταία χρόνια, με τις ταινίες να έχουν γεμίσει με φτηνιάρικες ιδέες και τα εκνευριστικά cheap scares δίνουν και παίρνουν. Υπάρχουν βέβαια μερικές εξαιρέσεις που καταφέρνουν και δίνουν το κάτι παραπάνω, όπως για παράδειγμα το Conjuring και το You ‘re next.
To Oculus διαφημίστηκε ως μια από τις πιο τρομακτικές και έξυπνες ταινίες των τελευταίων χρόνων και εν μέρει ο χαρακτηρισμός αυτός είναι δικαιολογημένος, ωστόσο η ταινία παρόλο που είναι αξιοπρεπέστατη για το είδος της, καταφέρνει να αδικήσει τον εαυτό της.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η ταινία καταφέρνει να φτιάξει ένα ιδανικό κλίμα και ένα πρωτότυπο στόρι, το οποίο όσο περνάει η πρώτη ώρα μοιάζει όλο και πιο κοντά στο να μας χαρίσει ένα από τα καλύτερα θρίλερ των τελευταίων χρόνων. Η πλοκή είναι σφιχτοδεμένη, οι ηθοποιοί το παλεύουν και ο τρόμος είναι ωραία δοσμένος δημιουργώντας ενθουσιασμό στους θεατές. Δυστυχώς όμως, οι εντυπώσεις μετριάζονται στο τελευταίο της μισάωρο.
Eνώ η πρώτη ώρα είναι γεμάτη αγωνία και προσπαθείς να καταλάβεις τι είναι πραγματικότητα, τι όχι και που το πάει ο σκηνοθέτης, στο τέλος τα πράγματα όχι μόνο μπλέκονται άσκοπα αλλά μερικά κλισέ δεν καταφέρνουν να απογειώσουν την ταινία.
Το Oculus δεν είναι κακή ταινία και ίσα-ίσα είναι ανώτερη του μ.ο. των ταινιών τρόμου που βλέπουμε και δείχνει να σέβεται το είδος. Το σενάριο είναι καλογραμμένο, οι σεναριακές τρύπες απουσιάζουν, όλα αυτά όμως μέχρι ένα σημείο, καθότι πιθανολογούμε ότι η απειρία του σκηνοθέτη δεν τον κάνει να διαχειριστεί τις καταστάσεις και να δώσει στην ταινία αυτό που τις αξίζει.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε γιατί το Oculus επέλεξε τον εύκολο δρόμο από το τρίτο της μισάωρο και μετά, ωστόσο ενώ μιλάμε για μια ταινία που κάνει την διαφορά, τα cheao scares και μερικές προβλέψιμες εξελίξεις της στερούν κάτι ανώτερο. Δείχνει ότι έχει πολύ καλά στοιχεία να δώσει, αλλά διστάζει να τα χρησιμοποιήσει. Η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική σε όλη της την διάρκεια και να έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στον τομέα της φωτογραφίας.
Έχει μέσα αρκετά δυνατές σκηνές, που σε κρατάνε τσιτωμένο στην θέση σου και διάφορες άλλες που σε εκνευρίζουν, ειδικά όταν η ταινία σε κάνει να περιμένεις πολλά από αυτήν. Οι ηθοποιοί πάντως το παλεύουν και είναι αξιοπρεπείς, όσο τους δίνει την δυνατότητα και τα υπόλοιπα, αλλά δυστυχώς στο τέλος τα πράγματα μπλέκονται χωρίς λόγο και μένει η πικρία ότι μπορούσαν να εξελιχθούν αρκετά καλύτερα.
Παραμένει πάντως ένα καλό δείγμα του είδους, το οποίο έχει κάποιες καλές εκλάμψεις οι οποίες με λίγη προσπάθεια μπορούν να αξιοποιηθούν και να γίνουν πλεονέκτημα για να διαφοροποιηθούν από τις συνηθισμένες ταινίες, που η αλήθεια είναι ότι έχουν κουράσει τα τελευταία χρόνια.
