O Λύκος της Wall Street – Κριτική ταινίας

[line]

Διάρκεια: 180′
Πρωταγωνιστούν: Leonardo Di Caprio, Jonah Hil, Matthew McConaghey, κ.α.

Η πραγματική ιστορία του Τζόρνταν Μπέλφορντ, χρηματιστή των δεκαετιών του ’80 και του ’90, ο οποίος έγινε πολυεκατομμυριούχος στα 26 του, προτού καταλήξει στη φυλακή για μια σειρά από οικονομικές απάτες. Οι σκορσεζικοί γκάνγκστερ ντύνονται golden boys σε μια ξέφρενων ρυθμών μαύρη σάτιρα του καπιταλιστικού ονείρου που μετατρέπεται σε αμερικανικό εφιάλτη.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:  4 / 5

Τα κατάφεραν πάλι ο Σκορτσέζε με τον Ντι Κάπριο. Η αληθινή ιστορία του χρηματιστή Jordan Belford μεταφέρεται άψογα στην μεγάλη οθόνη με όλα τα συστατικά της επιτυχίας του μεγάλου σκηνοθέτη. Ο θεότρελος Αμερικανοϊταλός δημιουργός φτιάχνει μια πραγματικά δυνατή ταινία τίγκα στην ματαιοδοξία, τα ναρκωτικά, το εύκολο χρήμα, τις πόρνες πολυτελείας και ότι μπορεί να βάλει ο νους σας.

Για ακόμα μία φορά ο Marti και ο Lio κάνουν παπάδες και προσφέρουν μια από τις καλύτερες, χαβαλετζίδικες και politically incorrect ταινίες της χρονιάς. Αν δεν δείτε την ταινία, δεν μπορείτε να φανταστείτε για τι χαβαλέ μιλάμε. H ταινία είναι γεμάτη από σουρεαλισμό, καταχρήσεις και αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι ο Scortsese είναι πολύ μπροστά από πολλούς σύγχρονους δημιουργούς είτε κοντά στην ηλικία του, είτε που έχουν τα μισά του χρόνια.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή τα πράγματα. Το Wolf of Wall Street ξεκαθαρίζει από την αρχή ότι δεν πρόκειται να δείς μια συμβατική ταινία που θα σου χαϊδέψει τα αυτιά και θα σου πεί απλά πόσο ωραίο είναι το χρήμα. Ναι, σίγουρα το κάνει και αυτό σε μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά όλα αυτά αποσκοπούν στο να γίνει πιο επώδυνη η στροφή της ταινίας στο τελευταίο μέρος της.

Η ταινία δεν είναι για όλους. Θα δείτε τον Di Caprio να σνιφάρει κόκα δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές (με όλους τους πιθανούς τρόπους και από τα πιο… απίθανα μέρη του σώματος), να κάνει κάθε είδους καταχρήσεις, όργια, απληστία σε βαθμό… κακουργήματος και γενικότερα να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Όλα αυτά χάρη στο χρήμα.

Από τις πρώτες σκηνές (και ενδεικτικές του τι πρόκειται να ακολουθήσει) βλέπουμε τον Belford να κάθεται με τον εκκεντρικό μέντορα του, Matthew McConaughey (στην μοναδική σκηνή που εμφανίζεται) και να του εξηγεί πως πρέπει να αυνανίζεται πολλές φορές για να αντέξει τα νούμερα, τον παροτρύνει να κάνει ναρκωτικά για να αντέξει την πίεση και πολλά άλλα, δοσμένα με χιούμορ και άφθονο σουρεαλισμό. Εκεί είσαι πεπεισμένος ότι δεν πρόκειται να δείς μια συμβατική ταινία και κάθε μα κάθε σκηνή είναι άκρως χιουμοριστική.

Τα 180 της λεπτά σου φαίνονται στην τελική πολύ λίγα και ο φρενήρης ρυθμός της δεν σταματάει σε κανένα σημείο της ταινίας και όχι απλά δεν βαριέσαι αλλά όσο περνάει η ώρα εκστασιάζεσαι όχι μόνο με αυτά που βλέπεις αλλά και με το κέφι και την έμπνευση του τεράστιου αυτού δημιουργού.

Όπως σε κάθε ταινία του Scorsese, έτσι και εδώ οι ανάλυση των χαρακτήρων είναι υποδειγματική και όλοι οι ηθοποιοί είναι υπέροχοι. Με προεξάρχοντα φυσικά τον για μια ακόμα φορά εκπληκτικό Leonardo Di Caprio, o οποίος έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου και δίνει μια ακόμα Οσκαρική ερμηνεία (για να δούμε θα τον θυμηθεί φέτος η Ακαδημία), κινεί τα νήματα και σε όλες του τις σκηνές (είτε όταν μιλάει με voice-over, είτε όταν κάνει τις τρέλες του) αποδεικνύει ότι είναι ίσως ο καλύτερος και  πιο αξιόπιστος ηθοποιός στο Χόλιγουντ αυτή τη στιγμή.

Από κοντά και ο καταπληκτικός Jonah Hill, ως το δεξί χέρι του Di Caprio, δίνοντας μια ακόμα σπουδαία ερμηνεία και έχει βαλθεί να διαψεύσει όσους τον θεωρούν απλά και μόνο έναν καλό κωμικό. Η σκηνή με τους δυο τους σε κατάσταση παράνοιας προς το τέλος είναι ενδεικτική και του ταλέντου τους και της ταινίας.

To εξαιρετικό καστ εκτός των άλλων, περιλαμβάνει όπως είπαμε και προηγουμένως τον κεφάτο και ανορθόδοξο Matthew McConaughey, την κουκλάρα Margot Robbie στον ρόλο της γυναίκας του Di Caprio, Jon Favreau, Kyle Chandler, Rob Reiner και Jean Dujardin και ο Scorsese τους δίνει τον χρόνο που τους αρμόζει.

Γενικά, σε μια εποχή που υπάρχουν οι καλές ταινίες, αλλά όχι και τόση μεγάλη έμπνευση και πολλοί επαναλαμβάνονται, ο Scorsese με κέφι, σταθερό και ξέφρενο ρυθμό και ένα τρομερό καστ, έρχεται να μας θυμίσει κάτι από παλιά (κυρίως Goodfellas και Casino) και σαν οδοστρωτήρας να μας παρασύρει στους δρόμους ακολασίας και καταχρήσεων των πρωταγωνιστών του. Είναι εκπληκτικό το πως μπορεί χωρίς φθηνούς διδακτισμούς και ηθικοπλαστικά μηνύματα, αλλά με ωμές εικόνες καταφέρνει να παραδώσει μια ταινία αντάξια της κλάσης του, σε μια ταινία τριών ωρών που δεν βαριέσαι καθόλου. Και όπως έχει αποδείξει και παλαιότερα ξέρει να το κάνει πάρα πολύ καλά.

[line]

[author title=”Cineramen” author_id=””]

[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]

[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]

[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]

[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]

[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]

[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]