Διάρκεια: 138′
Πρωταγωνιστούν: Russell Crowe, Jennifer Connelly, Anthony Hopkins, Emma Watson, Ray Winston, κ.α.
Ο Νώε, ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης και ο μόνος εναπομείνας δίκαιος ανάμεσα στους ανθρώπους, επιλέγεται από τον Θεό για να σώσει τη γήινη πανίδα από μια επερχόμενη γιγαντιαία πλημμύρα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2,5 / 5
O Darren Aronofsky είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους σκηνοθέτες της εποχής μας, χωρίς αμφιβολία. Προσωπικά ανήκει στους αγαπημένους μου δημιουργούς. Κάθε του ταινία είναι και μια μεγάλη κινηματογραφική εμπειρία, κυρίως λόγω της εκπληκτικής σκιαγράφησης των χαρακτήρων του (Pi, Requiem for a dream, The Wrestler, Black Swan) και της απόλυτης οπτικοποίησης τους στην οθόνη.
Όταν ακούστηκε ότι θα γυρίσει το Νώε, το γεγονός αυτό ήχησε κάπως περίεργα στα αυτιά των απανταχού σινεφίλ, δεδομένου ότι πρόκειται για ένα εντελώς αντίθετο, με την μέχρι τώρα πορεία του, project. Μάλιστα ήταν να αναλάβει το πρόσφατο Wolverine, αλλά λόγω διάφορων περιορισμών από την Fox, έκανε πίσω. Είναι ωραίο πάντως να βλέπουμε σκηνοθέτες, ηθοποιούς και γενικότερα συντελεστές, να τολμούν διαφορετικά εγχειρήματα απ’ ότι μας έχουν συνηθίσει.
Μπορεί ο Aronofsky το 2006 να επιχείρησε να αλλάξει ρότα, με το Fountain, ωστόσο εδώ έχουμε μια εντελώς διαφορετική ταινία, καθότι μιλάμε για ένα υπερφιλόδοξο blockbuster. Ας πάμε στο ζουμί όμως. Από τα πρώτα κιόλας πλάνα, είσαι βέβαιος ότι θα παρακολουθήσεις (είτε σου αρέσει, είτε όχι) μια εντυπωσιακή -οπτικά- ταινία. Να πω την αλήθεια, από το trailer μου φάνηκαν κάπως υπερβολικά τα εφέ και γενικότερα το όλο concept, κάπου δεν μου κόλλαγε.
Στην πράξη, μιλάμε για μια εξαιρετικά εντυπωσιακή παραγωγή, που στην πλειοψηφία των σκηνών (αν εξαιρέσουμε λίγο τα ψηφιακά φίδια και κάνα δυο ακόμα σκηνές), τα εφέ λειτουργούν άψογα στο σύνολο τους. Δεν τίθεται αμφιβολία ότι έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια στο τεχνικό κομμάτι και οι ώρες που αφιερώθηκαν, σίγουρα έπιασαν τόπο.
Το στοίχημα, για τον Aronofsky ήταν από την αρχή πως θα “παντρέψει” την εικόνα με το σεναριακό περιεχόμενο της Βιβλικής καταστροφής. Ούτε καταφέρνει να ξετρελάνει, ούτε βέβαια και να απογοητεύσει. Το κακό είναι ότι ενώ μέχρι ένα σημείο δείχνει ότι το πηγαίνει αρκετά καλά και στρωτά, στο μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου μισού υποκύπτει στα συνηθισμένα blockbuster κλισέ και δεν καταφέρνει να βάλει την δική του πινελιά.
Εκεί που περιμένεις την κορύφωση και γενικότερα να “απογειωθεί” η ταινία, δυστυχώς ο Aronofsky δεν κάνει το βήμα παραπάνω και μένει στάσιμος, φρενάροντας τον ρυθμό. Το φινάλε της ταινίας δυστυχώς είναι συμβατικό και καθόλου Αρονοφσκικό, καθώς ειδικά το τελευταίο κομμάτι της ταινίας μοιάζει σαν να έχει γίνει βιαστικά.
Παρόλα αυτά όμως, είναι ένα τίμιο blockbuster που βλέπεται με ενδιαφέρον, προσπαθεί από την μια να μην το παρακάνει με τα θρησκευτικά ή μη μηνύματα, ωστόσο από την άλλη εκεί που πρέπει να κάνει το βήμα παραπάνω, δεν καταφέρνει να ανταπεξέλθει των προσδοκιών.
Οι ερμηνείες είναι συμπαθητικές με τον Crowe φυσικά να ξεχωρίζει, τον Hopkins να μένει ανεκμετάλλευτος, ενώ οι Winston και Connelly είναι ικανοποιητικοί στους ρόλους τους. Οι Watson, Logan και Βooth που αποτελούν την νέα γενιά της ταινίας, δεν καταφέρνουν να δώσουν κάτι το ξεχωριστό.
Εντυπωσιακό οπτικά, αλλά σεναριακά κάπως ημιτελές το Noah αποτελεί ένα απλά συμπαθητικό blockbuster, το οποίο αν κατείχε όλες τις αρετές του Aronofsky, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια πραγματικά αξιομνημόνευτη ταινία. Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν το λες και χαμένο χρόνο, αλλά όσο να ναι από τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη περιμένεις περισσότερα.
Cineramen
Share
