Διάρκεια: 113′
Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Πάτινσον, Πιρς Μπρόσναν, Λένα Όλιν, Εμίλ Ντε Ραβίν, κ.α.
Ο Τάιλερ, ένας νεαρός Νεοϋορκέζος, έχει μια δύσκολη σχέση με τον πατέρα του, από τότε που ένα τραγικό γεγονός διέλυσε την οικογένειά τους. Ποτέ δεν πίστευε ότι θα μπορούσε κανείς να καταλάβει τι περνάει, μέχρι που γνωρίζει την Άλι. Ο έρωτας ήταν το τελευταίο πράγμα που τον ένοιαζε, ωστόσο την ερωτεύεται τρελά. Μέσα από τη σχέση τους, αρχίζει να βρίσκει και πάλι την ευτυχία και ένα νόημα στη ζωή του. Ωστόσο, κρυμμένα μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και διάφορες περιστάσεις απειλούν να τους χωρίσουν.
Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του 2010. Και εκεί που λέει κάποιος ότι θα δεί μια κοινότυπη κοινωνική ιστορία δύο “φευγάτων” νεαρών, από το πούθενα προκύπτει μια ενδιαφέρουσα κοινωνική ταινία με πολύ καλές ερμηνείες και καλή σκηνοθεσία, που δεν κάθεται αμέτοχη στα γεγονότα. Μια ταινία, χωρίς περιττές κραυγές και ουρλιαχτά, απλά για να προκαλέσει τον θεατή, αλλά κρατά χαμηλούς τόνους και αφήνει τους ηθοποιούς να έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην ταινία, αξιοποιώντας το καλά δουλεμένο σενάριο. Eκείνος που κλέβει την παράσταση, είναι ο Ρόμπερτ Πάτινσον, όσο και να προκαλεί εντύπωση. Μακριά από την φανφάρες και τις τραγελαφικότητες της τριλογίας του “Λυκόφωτος”, δίνει μια εσωτερική ερμηνεία, χαμηλότονη και εκεί που πρέπει βγάζει μια αυθεντική ένταση. Αν πάρει κι άλλους τέτοιους ρόλους, τότε μπορεί να κάνει σπουδαία δουλειά. Απο κοντά και η Εμίλ Ντε Ραβίν, που έχει πολύ καλή χημεία με τον Πάτινσον και ανταποκρίνεται επάξια στον ρόλο της. Ο Πίρς Μπρόσναν, στον ρόλο του γιάπη πατέρα του Πάτινσον, όπως πάντα αξιοπρεπέστατος και καλός στον ρόλο του. Το ίδιο και ο εξαιρετικός Κρίς Κούπερ στον ρόλο του πατέρα της Ντε Ραβίν. Και εκεί που κυλάει ωραία η ιστορία και η ταινία έχει ενδιαφέρον έρχεται το αναπάντεχο φινάλε. Ένα από τα καλύτερα φινάλε που έχουμε δεί τα τελευταία χρόνια, ένα φινάλε που σε αφήνει άναυδο! Πανέξυπνο και εντελώς απρόσμενο, είναι το κερασάκι στην τούρτα σε μια ταινία που αξίζει την προσοχή των σινεφίλ, γιατί είναι προσεγμένη, ενδιαφέρουσα και κυρίως δεν παίζει με την νοημοσύνη του θεατή.
https://www.youtube.com/watch?v=IMBfTdm9ALk
[author title=”Title” author_id=””]
[share title=”Title” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]
Μπορείτε να μου πείτε αν ‘λέει’ να το δω από τη στιγμή που ξέρω το τέλος;
Χμ…Μας βάζεις δύσκολα τώρα διότι η ταινία πήρε το βαθμό που πήρε κυρίως χάρις το φινάλε.Βέβαια από εκεί και έπειτα δική σου η επιλογή, αν και θα πρότεινα να το έβλεπες!
Ε λοιπόν ναι, θα το δω κάποια στιγμή, το θέμα είναι να βρω χρόνο, αλλά εντάξει, θα έρθει κι αυτός δε θα έρθει;
Να, το είδα. Ήταν πράγματι ωραία ταινία (αν και είχε κάποια προβληματάκια, όπως πχ ότι υστερούσε από ανάλυση χαρακτήρων) με όντως άψογες ερμηνείες. Επιτέλους συμπάθησα και με το παραπάνω τον Πάτινσον, τον οποίο εύχομαι να ξαναδούμε στο μέλλον σε τόσο καλούς ρόλους. Εξίσου καλός και ο Μπρόσναν, αυτοί οι δύο ήταν που ξεχώρισαν για μένα. Όσο για το φινάλε, δεν ξέρω τι να πω, νιώθω πως το γεγονός ότι το ήξερα από πριν μου στέρησε σχεδόν όλη την ταινία. Έμεινα ανικανοποίητος, ενώ αν δεν το ήξερα θα είχα σοκαριστεί απίστευτα και θα το είχα λατρέψει… Αλλά, πραγματικά, κρίμα… Τώρα δεν μπορώ να γράψω και κριτική, δεν έχει νόημα. Όσον αφορά το βαθμό μάλλον και ‘γω 3 θα του έβαζα, αλλά, όπως είπα, ποιο το νόημα; Δε θα ήταν δίκαιο να σχολιάσω ή να βαθμολογήσω μια ταινία υπό αυτές τις συνθήκες, καθώς ό,τι έχω να πω θα ήταν διαφορετικό αν δεν ήξερα το αληθινά εξαιρετικό της τέλος….