Η Έβελιν, μία εξουθενωμένη Κινεζοαμερικανίδα, όχι μόνο δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τον πατέρα, τον σύζυγο και την κόρη της, αλλά δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τους φόρους της. Όταν της δίνεται η δυνατότητα να μεταπηδήσει σε άλλα σύμπαντα, τίποτα δεν την έχει προετοιμάσει για αυτό που την περιμένει.
- Γράφει ο Παναγιώτης Πυλαρινός (CinemaFiles)
Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που διασκέδασα “τόσο” πολύ σε μια αίθουσα. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια τέτοια ταινία – ειδικά στο τώρα , της streaming τρέλλας και της fast food κατανάλωσης εικόνων – πόσο μάλλον να παίζεται στις αίθουσες παντού στόν κόσμο. Ήταν αυτή μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει πρόσφατα; Μπορεί. Περίμενα μια trippy ταινία , αλλά αυτό που πήρα αντ’ αυτού ήταν ενα rollercoaster φίλμ με οξύ χιούμορ , γεμάτη γέλια, “κροκοδείλια” δάκρυα και με λίγη τροφή , για σκέψη , για τη ζωή (μας).
Οι ιστορίες για τα πολυσύμπαντα είναι μυριάδες στη pop κουλτούρα. Για απόδειξη, δεν χρειάζεται , παρα να κοιτάξουμε πέρα από το Κινηματογραφικό Σύμπαν της Marvel (οποία ειρωνεία, οι Daniels (δηλαδή το δίδυμο Daniel Kwan και Daniel Scheinert) είχαν απορρίψει πρόταση της Marvel να δουλέψουν επάνω στο Loki!!. Αλλά σπάνια εξερευνώνται τόσο σε βάθος και με νόημα όσο στο Everything Everywhere.
Τα δύο μεγαλύτερα στοιχεία της ταινίας είναι η απέραντη φαντασία και η επαναστατική της στάση. Οι Daniels δεν ασπάζονται απλώς το παράλογο και το γελοίο , αλλά με μια έξυπνη και συγκλονιστική πλοκή και με τα εξωφρενικά παράλογα set piece τους , σκίζουν το κινηματογραφικό βιβλίο των κανόνων. Εδω όμως βρίσκεται και μια μικρή παγίδα , η οποία , όμως , δεν χαλάει την “μαγιά” , αλλά που δεν φεύγει απο το μυαλό , μετά το πέρας της προβολής (τουλάχιστον σε εμένα). Και αυτό γιατί , οι Daniels , μπορεί να θέτουν τους δικούς τους κανόνες , αλλά την ίδια στιγμή παραφορτώνουν το φίλμ τους (ως ενα σημείο) με πολλές σεναριακές πληροφορίες (οχι πάντα χρήσιμες) , και το “τραβάω λίγο απο τα μαλλιά” συναισθηματικό φινάλε , σπρώνχοντας έτσι τον φιλμικό χρόνο της ταινίας … “To infinity and beyond!” … μιάς ταινίας που θα έπρεπε να είχε τελειώσει 30 λεπτά πρίν απο τα 140!! της. Άλλωστε πόσα μπορούν να χωρέσουν σε μια κωμωδία/δράσης ; Αλλά είπαμε … η μαγιά δεν χαλάει. Και αυτό μόνο καλό είναι.
Όπως και το προηγούμενο έργο των Daniels , το Swiss Army Man , έτσι και τούτο , τρέχει χωρίς φρένα προς την εξωφρενική αναρχία: η Έβελιν εκτοξεύεται σε έναν μεταφυσικό κόσμο ξεφεύγοντας από τον τρόμο της εφορίας προς την ανακτορική φωλιά ενός μηδενιστή κακού με το όνομα Τζόμπου Τουπάκι, από το Χονγκ Κονγκ μέχρι ένα ερημωμένο φαράγγι, όπου βράχοι με συναισθήματα βγάζουν τα εσώψυχα τους. Αλλά αυτή η αίσθηση της αχαλίνωτης φαντασίας, του αέναου χάους, τελικά μεταμορφώνει το παγκόσμιο ή το πολυσυμπαντικό σε κάτι οικείο, σε έναν γνήσιο διαλογισμό πάνω στο να βλέπουμε πραγματικά αυτούς που είναι κοντά μας όταν νιώθουμε ότι όλα καταρρέουν.
Η ταινία των Kwan και Scheinert ισούται με ψυχική και επιστημονική φαντασία. Αντί όμως να καταλήξει σε κάποιο μηδενιστικό συμπέρασμα , θέτει ένα πιο αισιόδοξο ερώτημα: Αν δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν συνέπειες, τότε γιατί να μην πας “κόντρα” και να ζήσεις την “τρέλα” σου;
Ναι … ο παραλογισμός κυλά σε κάθε καρέ της ταινίας . Η ταινία παίζει με το ταξίδι αυτογνωσίας της ηρωίδας, μία σύμβαση που το κοινό έχει μάθει να περιμένει (απο τις ταινίες) , και δημιουργεί μία εξωφρενική δομή που διαδραματίζεται σε ένα θρυμματισμένο πολυσύμπαν. Η αίσθηση της αιωνιότητας -όλοι οι πιθανοί κόσμοι, οι απύθμενες κουνελότρυπες- οι φαινομενικά μικρές ή ασήμαντες αποφάσεις μπορούν να οδηγήσουν σε ριζικά διαφορετικά αποτελέσματα.
Βλέπεις , στην αρχή , είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί η Έβελιν είναι απογοητευμένη με τη δουλειά της, τον άντρα της, την κόρη της. Αλλά αφού είδε τους πολλούς τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να είχε εκτυλιχθεί η ζωή της , τις αμέτρητες πιθανότητες για το ποιά θα μπορούσε να είχε γίνει , μια βαθύτερη αλήθεια αναδύεται. Αν τίποτα δεν έχει σημασία, τότε το μόνο που μπορεί να έχει σημασία είναι αυτό που θα επιλέξεις. Το πολυσύμπαν μπορεί να περιέχει άπειρη ποσότητα πόνου και στενοχώριας , αλλά περιέχει επίσης άπειρη δημιουργικότητα, πάθος , ομορφιά , αλλά και συναισθηματική επαφή.
Μέσα από αυτό το καλειδοσκόπιο , ο ίδιος ο κυνισμός απλά μεταφράζεται , σε μια νεα επιλογή. Δεν γίνεσαι αφελής ή ανίδεος , με το να επιλέγεις να εκτιμάς τις μικρές στιγμές, τις μικρές πράξεις καλοσύνης. Άλλωστε σε έναν κόσμο , όπου τόσα πολλά μπορεί να τα αισθάνεσαι ασήμαντα , η επιλογή , όμως , του να είσαι σκληρός ή ακόμη και απελπισμένος δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την επιλογή της καλοσύνης και της ενσυναίσθησης.
Και όμως. Το Everything Everywhere δεν απορρίπτει απλώς τον κυνισμό, αλλά τον διαψεύδει. Και αυτή μπορεί να είναι η πιο καθοριστική του αξία , καθώς η ταινία παίρνει την έννοια ενός άπειρου πολυσύμπαντος -και κατ’ επέκταση, την τεράστια, συντριπτική φύση των δικών μας εμπειριών- και την εξετάζει τόσο κριτικά όσο και με κατανόηση.
Και κάπου εκεί , και καθώς η ταινία διαμορφώνεται σε ένα κρεσέντο ταυτόχρονων σεκάνς δράσης και εναλλαγής συναισθημάτων , ίσως ανακαλύψετε ότι έχετε παρακολουθήσει μια από τις πιο πρωτότυπες ταινίες της χρονιάς.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★★★☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Everything Everywhere All at Once Trailer
Cineramen
Share
