Στο εγγύς μέλλον και σύμφωνα με τους κανόνες της Πόλης, όσοι χωρίζουν και μένουν μόνοι, συλλαμβάνονται και μεταφέρονται στο Ξενοδοχείο. Εκεί, είναι υποχρεωμένοι να βρουν ένα σύντροφο μέσα σε 45 μέρες. Αν αποτύχουν, μεταμορφώνονται σε κάποιο ζώο της επιλογής τους και αφήνονται ελεύθεροι στο Δάσος. Ένας απεγνωσμένος Άντρας δραπετεύει από το Ξενοδοχείο, βρίσκεται στο Δάσος όπου ζουν οι Μοναχικοί, και ερωτεύεται, παρ’ όλο που κάτι τέτοιο είναι ενάντια στους κανόνες τους.
Το Lobster είναι αναμφίβολα μια ταινία που συζητήθηκε φέτος, βραβεύτηκε και γενικότερα είχε όλες τις περγαμηνές για κάτι σπουδαίο. Και μάλιστα αυτό δείχνει στο πρώτο της μισό το οποίο είναι εξαιρετικό και πανέξυπνο, αλλά η συνέχεια δεν είναι ανάλογη.
Η ιδέα και η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου σίγουρα θα ξενίσει πολλούς και είναι πολύ περίεργη ειδικά για τον μέσο θεατή, ο οποίος είτε έχει μισήσει τον Κυνόδοντα, είτε δεν έχει δει τέτοιου είδους ταινίες. Η αλήθεια είναι ότι ο σκηνοθέτης θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό.
Το πρώτο μέρος είναι σαρκαστικό, καλοσκηνοθετημένο, σίγουρα παράξενο, αλλά με μια διαρκή περιέργεια σχετικά με το που θέλει να το πάει ο Λάνθιμος. Η κινηματογράφηση είναι προσεγμένη, ενδιαφέρουσα και πολλές φορές καταφέρνει να σατιρίσει την σύγχρονη (και όχι μόνο) πραγματικότητα.
Τα εφήμερα πράγματα, οι ευκαιριακές απολαύσεις, η ρουτίνα της καθημερινότητας και πολλά ακόμα μπαίνουν στο “στόχαστρο” για ένα πολύ όμορφο πρώτο μέρος, που αν μπει κάποιος στο κλίμα της ταινίας, σίγουρα θα βρει πολλά θετικά στοιχεία.
Για περίπου μια ώρα (και μέχρι να γίνει μια συγκεκριμένη αλλαγή) πραγματικά το Lobster είναι αξιοπρεπέστατο, διασκεδαστικό ανά σημεία, προβληματίζει τον θεατή και γενικότερα προσφέρει μια καλή κινηματογραφική εμπειρία διαφορετική από τις άλλες.
Ωστόσο το δεύτερο μέρος της ταινίας είναι πραγματικά επιεικώς μέτριο και απογοητεύει μιας και αλλάζει εντελώς ύφος και φιλοσοφία, με αποτέλεσμα να μπλέκει πολλά πράγματα που θέλει να περάσει και να μην καταφέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Η ιδέα της ταινίας μοιάζει να κουράζει, δεν υπάρχει η ίδια φρεσκάδα αλλά συνεχώς επαναλαμβανόμενες σκηνές οι οποίες δεν έχουν κάποια δυναμική και οι αδυναμίες του σεναρίου παρασύρουν ακόμα και το συγκεκριμένο πολύ καλό καστ (τρομερός ο Colin Farell, ξεχωρίζει με διαφορά, η Weisz έχει την ατυχία να πέσει στο μέτριο κομμάτι της ταινίας, απλά συμπαθητικοί μερικοί δεύτεροι ρόλοι).
Το Lobster ξεμένει από… καύσιμα και αντί να πάει την ιστορία ένα βήμα παραπέρα, καταφεύγει σε κοινοτυπίες και κάπως κουραστικές σκηνές που κάνουν ακόμα και κάνα-δυο ανατροπές να μοιάζουν ρουτίνα, μιας και μερικές στιγμές η ταινία δείχνει να… αναιρεί όσα είδαμε στο πρώτο μέρος.
Το δε φινάλε είναι απογοητευτικό και απότομο και ενώ θα ήθελε να σοκάρει τον θεατή και να τον κάνει να σκεφτεί τα όσα είδε, δεν το πραγματοποιεί μιας και ο πεσμένος ρυθμός και σίγουρα όχι η ίδια ποιότητα στο δεύτερο μέρος, οδηγεί σε ένα τελευταίο ημίωρο στο οποίο άλλα περιμένει κάποιος και άλλα βλέπει.
Για να συνοψίσουμε, το Lobster θα μπορούσε να είναι μια πολύ καλή ταινία επιπέδου Κυνόδοντα (ναι σίγουρα πολύ ιδιαίτερη ταινία και δεν αρέσει σε όλους, αλλά έχει το δικό της στυλ) και να καταφέρει να δημιουργήσει κάτι μοναδικό που θα αφήσει άφωνο τον θεατή, αντ’ αυτού το εντελώς ανισόρροπο και σαφέστατα πολύ κατώτερο δεύτερο κομμάτι της ταινίας απογοητεύει, με αποτέλεσμα να χαλάει την εικόνα του πρώτου που μας προδιέθετε για κάτι πολύ δυνατό.
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Lobster Trailer
Cineramen
Share
