Οι ταινίες τρόμου σίγουρα είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα είδη τα τελευταία χρόνια και από τα πιο κερδοφόρα, ακόμα και αν δεν ανήκουν στα καλύτερα. Ο Eli Roth έχει προσφέρει μερικά αξιοπρεπή δείγματα (Cabin Fever, Hostel) και επανέρχεται με το χιλιοταλαιπωρημένο Green Inferno. Μια ομάδα ακτιβιστών φοιτητών από τη Νέα Υόρκη ταξιδεύουν στον Αμαζόνιο για να οργανώσουν τις προσπάθειες για την προστασία μιας ιθαγενούς φυλής. Η ανακάλυψη κοιτασμάτων πετρελαίου στην περιοχή βάζει τη γη τους (και το μέλλον τους) στο στόχαστρο μιας πολυεθνικής εταιρίας που βάζει σκοπό να εξοντώσει τους ενοχλητικούς ιθαγενείας. Όμως, το αεροπλάνο που μεταφέρει τους φοιτητές πέφτει στη ζούγκλα και οι επιζώντες καταλήγουν όμηροι της φυλής που είχαν σκοπό να σώσουν. Μόνο που τα μέλη της έχουν ιδιαίτερες ορέξεις για ανθρώπινη σάρκα.
To Green Inferno είναι μια ταινία που έχει γυριστεί από το 2013 και δεν είχε βρει για μεγάλο διάστημα διανομή. Ωστόσο να που βρέθηκε τελικά εταιρεία και μάλιστα προβλήθηκε και στους κινηματογράφους παρά την νοσηρότητα και την σκληρότητα που είχε πολυδιαφημιστεί.
Ωστόσο στην πράξη η ταινία όχι απλά δεν είναι σκληρή ή τρομακτική όπως είχε προβληθεί εδώ και καιρό, αλλά είναι απίστευτα αστεία, για όλους τους λάθος τρόπους. Ναι μπορεί σε κάποια σημεία να επιδιώκεται κάτι τέτοιο, αλλά από την αρχή μέχρι το τέλος της μυρίζει… αρπαχτή.
Σε ταινίες σαν το Green Inferno ξέρεις τι να περιμένεις και σίγουρα δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία ούτε το σενάριο, ούτε οι ερμηνείες, αλλά τουλάχιστον περιμένεις έστω απλά τα υποτυπώδη, τα οποία δεν υπάρχουν πουθενά με όλα να θυμίζουν παράσταση (στην καλύτερη) ερασιτεχνικού θεάτρου, που σίγουρα θα τα κατάφερναν με πολύ μεγαλύτερη αξιοπρέπεια.
Εκτός από την γελοιοποίηση των πάντων, το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας είναι ότι δεν έχει σχεδόν τίποτα απ’ όσα υπόσχεται τόσο το trailer (μαζί με την κεντρική ιδέα), όσο και το είδος της. Εντέλει ωστόσο με τα πρώτα 45 λεπτά να μην έχουν απολύτως τίποτα (πέρα από μερικά κάκιστα χαζοαστειάκια), μένει το δεύτερο μισό μόνο για να κριθεί καθαρά η ταινία.
Με εξαίρεση 2-3 σκηνές που αντιπροσωπεύουν το είδος και ίσως να είναι όπως τις περιμένει κανείς, η υπόλοιπη ταινία είναι επιεικώς απαράδεκτη. Όλα δείχνουν ότι έγιναν τσαπατσούλικα και απλά να γεμίσει ο χρόνος. Ούτε χαβαλές υπάρχει, ούτε κάτι άξιο αναφοράς.
Γενικά το Green Inferno είναι από τις ταινίες που θέλουν να κάνουν πολλά αλλά εντέλει δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα. Με μια ανυπόφορη ερασιτεχνική σκηνοθεσία, τραγική ηθοποιία ακόμα και για το είδος που δεν απαιτεί πολλά, σκηνικά που είναι μοιάζουν να είναι βγαλμένα ούτε καν από τα… 60s, πέρα από απειροελάχιστες σκηνές αποτελεί μια οδυνηρή εμπειρία. Όχι για τις σκληρές εικόνες, αλλά για την εντελώς βαρετή εξέλιξη της. Για να μην συζητήσουμε για τις “ανατροπές” του φινάλε. Αναζητείται επειγόντως μια καλή ταινία για το είδος.
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
The Green Inferno Trailer
Cineramen
Share
