O Κωστής δεν είναι ένας συνηθισμένος σαραντάρης. Εσωστρεφής και μοναχικός, χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις και ενήλικες δεσμεύσεις, βρίσκεται λίγο μετά τα 40 του στην Αντίπαρο για να αναλάβει, ως γιατρός, την τοπική κλινική. Ο χειμώνας στο νησί περνά ήσυχα, δίχως πολλές εκπλήξεις και ανατρεπτικές συγκινήσεις, όμως πολύ σύντομα έρχεται το καλοκαίρι και όλα αλλάζουν. Η χειμωνιάτικη ρουτίνα δίνει τη θέση της σε ένα μωσαϊκό χρωμάτων και αισθήσεων, και η οργασμική κυκλαδίτικη ατμόσφαιρα δημιουργεί Διονυσιακές ψευδαισθήσεις. Η καθημερινότητα του Κωστή δεν θ’ αργήσει να ανατραπεί βίαια, από τη στιγμή που μια ξέφρενη, διεθνής ομάδα νεαρών και όμορφων τουριστών θα εισβάλει απροσδόκητα στην μέχρι πρότινος συνηθισμένη του ζωή. Ανάμεσά τους ο Κωστής θα ξεχωρίσει και θα ερωτευτεί παράφορα την 19χρονη Αννα, όμως, από εκείνη τη στιγμή και μετά, το ηδονιστικό καλοκαίρι στο νησί θα μετατραπεί σε μια σκοτεινή δίνη, που παρασέρνει την ανυποψίαστη παρέα σε ένα μονοπάτι γεμάτο σοκαριστικές εκπλήξεις και επικίνδυνες ακρότητες.
Πραγματικά κάποιες ταινίες αρχικά δεν έχουν ακουστεί πάρα πολύ και δεν έχουν προβληθεί τόσο, αλλά στην συνέχεια (μάλιστα η συγκεκριμένη πήρε και πολλά βραβεία) καταφέρνουν και αφήνουν πολύ θετικές εντυπώσεις εκεί που δεν το περιμένεις.
To Suntan προσπαθεί και καταφέρνει με επιτυχημένο τρόπο να έχει μια διαφορετική προσέγγιση, για ένα φαινομενικά απλό, αλλά πολύ σημαντικό θέμα που έχουν οι άνθρωποι και έχει να κάνει με την σύναψη ερωτικών σχέσεων.
Όπως είναι λογικό, η ταινία εστιάζει πάνω απ’ όλα στους χαρακτήρες (και φυσικά κυρίως σε αυτόν του εξαιρετικού Παπαδημητρίου) και στην ωμότητα των καταστάσεων και των συμπεριφορών που εξελίσσονται (σε συναισθήματα κατά κύριο λόγο).
Χωρίς να θέλει να “εκβιάσει” το θέμα της, τουλάχιστον για μεγάλο χρονικό διάστημα, η εναλλαγή των συναισθημάτων (κυρίως στο πρώτο μισό) και η εστίαση στον κεντρικό χαρακτήρα αλλά και τις γενικότερες επιρροές του δουλεύουν σχεδόν άψογα.
Ο σκηνοθέτης Αργύρης Παπαδημητρόπουλος για μια ακόμα φορά έχει κάνει πολύ καλή δουλειά σε όλους τους τομείς, κυρίως στο χτίσιμο μιας έντασης και τον χειρισμό ενός θέματος το οποίο θα μπορούσε να ξεφύγει πολύ εύκολα και να γίνει καρικατούρα ο πρωταγωνιστής.
Σίγουρα σε πολύ λίγα κομμάτια, θα μπορούσε να το διαχειριστεί κάπως καλύτερα, αλλά η εξέλιξη της, η προσεγμένη και απλή παραγωγή και γενικότερα ο τρόπος που κυλάει στο σύνολο της έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, μέχρι το απλό αλλά σαρωτικό φινάλε.
To Suntan του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου (των πολύ καλών Bank Bang, Wasted Youth) και του Γιαν Φόγκεν, αντικατοπτρίζει (σε αρκετά κομμάτια της) την κατάσταση στην Ελληνική κοινωνία, με την σκηνοθεσία ανά στιγμές να έχει εξαιρετικό ρυθμό και την κάμερα στο χέρι να βοηθάει και όχι να “χαντακώνει” το όλο εγχείρημα.
Κάποιες μικρές υπερβολές υπάρχουν σίγουρα, που ίσως να εμποδίζουν σε μικρό βαθμό το να κορυφώσουν κάποιες σκηνές, ωστόσο η προσπάθεια είναι από τις καλύτερες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, με την ταινία να θέλει να διαφοροποιηθεί.
Πολύ σημαντικό το γεγονός, πως η ταινία Suntan δεν θέλει να γεμίσει τον θεατή με ηθικολογικά μηνύματα, αλλά να παρουσιάσει μέσα από απλές καταστάσεις ένα μέρος της σύγχρονης καθημερινότητας και τα προβλήματα του πρωταγωνιστή, με τον οποίο πολλοί ίσως ταυτιστούν.
Η ταινία είναι πολύ καλή με μερικά (ελάχιστα) ψεγάδια, αλλά δεν μπορείς με τίποτα να μην παραδεχθείς ότι το Suntan είναι μια ανά στιγμές εντυπωσιακή και άρτια δομημένη προσπάθεια, που σίγουρα αποτελούν διαφήμιση για το Ελληνικό σινεμά και δείχνει το δρόμο.
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Suntan Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=pcGXr8D1Lzc
Cineramen
Share
Μπορει καποιος να μου εξηγησει το τελος;;;;;