Ο Martin Scοrsese είναι με διαφορά ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες και μια από τις μεγαλύτερες μορφές του σύγχρονου κινηματογράφου και πλέον είδαμε την νέα του ταινία Silence, η οποία είναι διαφορετική από τις προηγούμενες.
Είναι στις μέρες μας πάρα πολύ δύσκολο να γίνει μια τέτοια ταινία, τόσο στο οπτικό κομμάτι, όσο και στο μερικοί θεατές μπορεί να έχουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους έχουν διάφορα σχετικά με την συγκεκριμένη θεματολογία, ωστόσο ο Scorsese μετά από 26 χρόνια το τολμάει.
Φτιάχνοντας μια υπέροχη ατμόσφαιρα με γεμάτες και εντυπωσιακές εικόνες και χωρίς να φιλτράρει τα όσα θέλει να πει και να δείξει, το Silence είναι δεδομένα μια πολύ δύσκολη, βαριά και όχι μια από εκείνες που έχει συνηθίσει να μας δίνει ο σπουδαίος δημιουργός.
Μπορεί να μην είναι από τις κορυφαίες του δημιουργίες, να πλατειάζει κάπως στο δεύτερο μισό, ωστόσο σε γενικές γραμμές όχι καταφέρνει τον στόχο του αλλά μας δίνει ακόμα μια ταινία που σίγουρα θα συζητιέται, αν και αυτή είναι για μικρό και πιο “ιδιαίτερο” κοινό.
Το Silence ξεκαθαρίζει από την αρχή ότι δεν πρόκειται να δεις μια συμβατική ταινία που θα σου χαϊδέψει τα αυτιά, ωστόσο παρά την εντυπωσιακή και ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, τις τρομερές ερμηνείες που καθηλώνουν και το σαρωτικό μοντάζ, θα μπορούσε να είναι κάπως μικρότερη σε διάρκεια.
Ναι, σίγουρα έχει πολλά καλά πράγματα και με μαεστρικό τρόπο, με αργόσυρτα πλάνα, πολλούς διαλόγους και κάποιες σκληρές σκηνές και αυτά τα κάνει για μεγάλο χρονικό διάστημα, ωστόσο κάποιες μικρές αδυναμίες στο δεύτερο μισό, στερούν μια αριστουγηρματική ταινία.
Όπως σε κάθε ταινία του Scorsese, έτσι και εδώ οι ανάλυση των χαρακτήρων είναι υποδειγματική και όλοι οι ηθοποιοί είναι υπέροχοι. Με προεξάρχοντα φυσικά τον εκπληκτικό Andrew Garfield, o οποίος έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου.
Mάλιστα μετά και το Hacksaw Ridge, είναι σχεδόν απίθανο να χάσει Οσκαρική υποψηφιότητα για κάποια από τις δυο ταινίες, κινεί τα νήματα και σε όλες του τις σκηνές (είτε όταν μιλάει με voice-over, είτε όταν πραγματικά είναι μέσα στον ρόλο του) αποδεικνύει ότι είναι από τους top ηθοποιούς πλέον.
Η συγκεκριμένη ταινία τα καταφέρνει αρκετά καλά στην ανάλυση του θέματος, αν και στέκεται περισσότερο στο εκκλησιαστικό, παρά στο γενικότερο θρησκευτικό θέμα της, κάτι που την κάνει κάπως να παρεκκλίνει από αυτό που περιμέναμε, αλλά όχι φυσικά σε μεγάλο βαθμό.
Η εντυπωσιακή σκηνοθεσία του Scorsese και οι τρομερές ερμηνείες (πολύ καλό το Ιαπωνικό καστ, αλλά και ο Liam Neeson φυσικά) μειώνουν τις αδυναμίες που μπορεί να έχει μια τέτοια ταινία και οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν καταφέρνουν να λειτουργήσουν ανασταλτικά, αν και για λίγο χάνεται μια μεγαλύτερη ευκαιρία.
Το Silence ξεκινάει παρουσιάζοντας μας τους χαρακτήρες και όσο προχωράει η ταινία ανεβαίνει η ένταση, με εξαίρεση το ενδιάμεσο που όχι ότι δεν προσφέρει συγκινήσεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να συντομεύσει κάποιες διαδικασίες.
Η ταινία από τα πρώτα της πλάνα, μας δείχνει ότι δεν θα δούμε κάτι το εντυπωσιακό και μεγαλεπίβολο, και ειδικά στο πρώτο μέρος είναι άκρως εντυπωσιακή, την ώρα που αρχίζει και φορτσάρει προς το τέλος, με αποκορύφωμα το κομμάτι του Liam Neeson.
Μόνο ψεγάδι (που σε καμία περίπτωση δεν… αλλοιώνει σε μεγάλο βαθμό κάτι) είναι ότι ενώ αναλύει τους χαρακτήρες της παραλείπει κάποια πράγματα για μερικούς από αυτούς, ενώ παράλληλα θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα πράγματα για άλλα κομμάτια, που δεν θα αναλύσουμε λόγω spoiler.
Το Silence σίγουρα ανήκει σε μια από τις πολύ δυνατές ταινίες της χρονιάς, αποτελώντας μια δυναμική ταινία, η οποία περνάει σπουδαία μηνύματα χωρίς υπερβολές, θα συγκλονίσει το κοινό, αλλά κάποια κομμάτια στερούν το κάτι παραπάνω και φυσικά την ευκαιρία για ένα μοναδικό αριστούργημα.
Silence Official Trailer
Cineramen
Share
