Κακά τα ψέματα, το τελευταίο διάστημα ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης έχει ακούσει τα εξ’ αμάξης, για κάτι που (μάλλον) δεν ευθύνεται ο ίδιος. Ωστόσο η νέα του ταινία “Ένας Άλλος Κόσμος”, δεν έχει καμία σχέση με αυτό και θα κριθεί καθαρά με επαγγελματικά κριτηρια. Ο Φάρις είναι ένας Σύριος μετανάστης που σώζει τη φοιτήτρια Δανάη από μια ληστεία. Ο 40άρης Γιώργος, στέλεχος μεγάλης εταιρείας, βρίσκεται εγκλωβισμένος σε έναν προβληματικό γάμο, γνωρίζεται με τη Σουηδέζα Ελίζ. Η νοικοκυρά Μαρία γνωρίζει έξω από το σούπερ μάρκετ τον Σεμπάστιαν, έναν Γερμανό που εργάζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Την ίδια στιγμή, ο χρεοκοπημένος Αντώνης έχει παραδοθεί στο τυφλό ρατσιστικό μίσος.
Όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν ο Παπακαλιάτης στις ταινίες του έχει μερικές αρετές, αλλά και διάφορα προβλήματα ή “κολλήματα” για να το πούμε πιο σωστά και αυτά έχουν να κάνουν περισσότερο με την κάπως ανολοκλήρωτη εμβάθυνση των θεμάτων του.
Το AΝ μπορεί να είχε ωραία σκηνοθεσία, καλή φωτογραφία και ωραίες μουσικές επιλογές, ωστόσο από περιεχόμενο έπασχε και φυσικά είχε τα.. χρόνια προβλήματα του σκηνοθέτη, με αποτέλεσμα να γίνεται μια επιδερμική προσέγγιση του θέματος.
Πολλές φορές ο σκηνοθέτης έχει αδικήσει τον… εαυτό του, μιας και ενώ δείχνει ότι έχει ταλέντο στην διαμόρφωση των τεχνικών χαρακτηριστικών της ταινίας, το περιεχόμενο της δεν καταφέρνει να δώσει κάτι παραπάνω από αυτά που ενδεχομένως θα μπορούσε.
Το “Ένας Άλλος Κόσμος” κάνει το βήμα παραπάνω, χωρίς αμφιβολία. Μια πιο μεστή ιστορία (χωρίς φυσικά να παραλείπονται τα σχετικά προβλήματα της), ερμηνείες και ηθοποιοί σαφέστατα ανώτερες από μια μέση Ελληνική ταινία και γενικότερα μια προσεγμένη παραγωγή.
To πρώτο μέρος είναι αρκετά αμήχανο σε μερικά σημεία και σίγουρα ενώ φαίνεται ότι γίνεται καλή προσπάθεια, προσπαθεί να ξεπεράσει κάποια αφηγηματικά προβλήματα, αλλά κυρίως μερικά κλισέ τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με την προσέγγιση του θέματος και την διαχείριση του μεταναστευτικού, της κρίσης και όλων των άλλων.
Εν ολίγοις, νιώθεις ότι σου λέει όσα θέλεις να ακούσεις, κυρίως στην πρώτη ιστορία της ταινίας. Oι επόμενες δυο ωστόσο… στρώνουν την ταινία, με πιο ενδιαφέρουσα φυσικά εκείνη με τον J..K. Simmons και την Μαρία Καβογιάννη, σε ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ.
Το “Ένας Άλλος Κόσμος“, έχει ένα απρόσμενα μεγάλο ενδιαφέρον, ειδικά όσο πλησιάζουμε προς το τέλος όπου υπάρχει η σύνδεση των ιστοριών με ωραίο τρόπο και μερικές ανατροπές που σίγουρα δεν τις λες τόσο… τραβηγμένες, όπως σε άλλες σειρές και ταινίες του σκηνοθέτη.
Ένα θέμα υπάρχει μόνο με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, ενώ έχει αρχίσει και βελτιώνει στοιχεία του (μάλιστα παίζει αισθητά λιγότερο στην ταινία και δίνει χώρο στους άλλους ηθοποιούς), δείχνει να… θέλει αλλά να μην μπορεί να ξεπεράσει μερικές “συνήθειες” του παρελθόντος.
Και αυτό τον εμποδίζει στο να δημιουργήσει μια εξαιρετική ταινία, η οποία θα καταφέρει να συζητηθεί και εκτός Ελλάδας. Ωστόσο, για να μην τον αδικούμε τελείως, δημιούργησε μια παραγωγή Ευρωπαϊκών προδιαγραφών, με ωραία σκηνοθεσία, μερικές έξυπνες ιδέες και σίγουρα κάτι το βήμα παραπάνω, άσχετα αν χρειάζεται περισσότερη δουλειά.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, φυσικά ξεχωρίζει ο J.K. Simmons (δεν χρειαζόταν να το μάθετε από εμάς), εξαιρετικοί οι Μαρία Καβογιάννη και ο (αποθανών) Μηνάς Χατζησάββας στην τελευταία του ερμηνεία, ενώ οι υπόλοιποι έχουν αρκετά καλούς ρόλους, έκαστος στο είδος του.
Για να συνοψίσουμε, το “Ένας Άλλος Κόσμος” είναι μια ευχάριστη έκπληξη (να πω την αλήθεια την περίμενα κατώτερη) σε γενικές γραμμές και αντικειμενικά μιλώντας δίνει μια ενδιαφέρουσα οπτική για τα θέματα του, ωστόσο χρειάζονται ακόμα μερικά πράγματα για να γίνει καλύτερη δουλειά. Ένα βήμα την φορά…
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
“Ένας Άλλος Κόσμος” Trailer
Cineramen
Share
Δείτε ακόμα στο Cineramen
Συμφωνω με πολλά στην κριτική για το ”Ένας άλλος κόσμος”, αλλά έχω και ερωτηματικά. Η προηγούμενη ταινία ”Αν” ήταν για εμένα καλή (το λέω αν και είμαι αυστηρός στην κριτική) απο πολλές απόψεις και θα ήθελα να ακούσω συγκεκριμένα σε τι έπασχε η ταινία, ώστα να δω αν συμφωνώ (αν αναφέρεστε στα κλισέ, θεωρώ πως χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία για να τα στηλιτεύσουν, δηλαδή έγιναν εσκεμμένα). Η νέα ταινία ”Ένας άλλος Κόσμος” πράγματι έπασχε από πολλά ζητήματα. Τεχνικά μλιώντας, ο Παπακαλιάτης είναι καλός μόνο στο στήσιμο της εικόνας, αν και βλέπω μια εμμονή με το θέμα της πλάκας (ως περιοχή) ως εικόνα. Το σημαντικό για εμένα είναι στην ταινία , εκτός των άλλων, και ένα ενδιαφέρον, απροσδοκητο ή πρωτότυπο τέλος (ενδεχομένως καθαρκτικό, με την αρχαιοελληνική σημασία), και η τελευταια ταινία με άφησε παντελώς ανικανοποίητο στο θέμα αυτό, σε αντίθεση με την ταινία Αν. Τέλος, συμφωνώ και στις υπόλοιπες παρατηρήσεις (π.χ. στα κλισέ κτλ) και για εμένα η νέα ταινία δεν είναι μέτρια, αλλά κανονική προς το καλή. Ξέρω (εκ των εσω) ότι ξοδευτηκαν (από χορηγούς) τεραστια ποσά για την ταινια, αλλά ο Παπακαιάτης θα πρέπει να προσέξει πολύ στην νέα του ταινία 3 σημεία: το σενάριο (και ιδίως το τέλος – καθώς και την αποφυγή των κλισέ), την μουσική (εδώ παρατηρώ ότι υπερβάλλει – ούτε στο Χόλυουντ δεν έχουν μουσική σε όλη την διάρκεια της ταινίας – ιδίως την έντονα συναισθηματικά μουσική που βάζει ο Παπακαλιάτης) και το σενάριο (να είναι πρωτότυπο και όχι κλισέ).