O Daniel Blake είναι ένας 59χρονος ξυλουργός από το Newcastle. Για πρώτη φορά μετά από ένα βαρύ καρδιακό επεισόδιο, θα χρειαστεί τη βοήθεια της πολιτείας για να ζήσει, όμως η γραφειοκρατία τον οδηγεί σε αδιέξοδο. Μέσα από την περιπέτεια αυτή, διασταυρώνεται με μια ανύπαντρη μητέρα και τα δύο παιδιά της. Βρίσκοντας αναπάντεχη οικογενειακή θαλπωρή ο ένας στον άλλο, ενώνουν τις δυνάμεις τους και προσπαθούν να αντισταθούν στις δυσκολίες.
Υπάρχουν μερικές ταινίες που ακούγονται συνήθως μετά την βράβευση τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν περιμένεις να σε εντυπωσιάσουν και αυτό γίνεται με επιβλητικό τρόπο. Η ταινία I, Daniel Blake είναι εντυπωσιακά γυρισμένη, με πυγμή και ένα επίκαιρο θέμα.
Καταρχήν, η απεικόνιση των χαρακτήρων είναι εξαιρετική, με απλότητα και χωρίς φθηνούς εντυπωσιασμούς και το βασικότερο είναι πως η ταινία εστιάζει πάνω απ’ όλα στον άνθρωπο και κυρίως στην ωμότητα των πραγμάτων που εξελίσσονται, χωρίς περιστροφές.
Ο Ken Loach για μια ακόμα φορά πιάνει ένα σημαντικό θέμα της επικαιρότητας και “κεντάει” με μια προσπάθεια γεμάτη ειλικρίνεια, χιούμορ όποτε χρειάζεται, αλλά παράλληλα βάζοντας βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο όποτε πρέπει, κάνοντας θαρραλέες σκηνές.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί η εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει σε όλους τους τομείς, όμως το κυριότερο είναι το χτίσιμο μιας έντασης και τον χειρισμό ενός θέματος το οποίο πολύ εύκολα θα μπορούσε να είχε “ξεφύγει”, μέσω καταστάσεων που πολλοί θα ταυτιστούν.
Το καστ είναι επίσης εξαιρετικό και όλοι οι ηθοποιοί είναι πειστικοί καταφέρνοντας να κάνουν ο καθένας στον ρόλο του, ωστόσο ο Ντέιβ Τζονς είναι άλλο πράγμα, με μια ερμηνεία φανταστική και κυρίως χωρίς καν υπερβολές ή περιττά ξεσπάσματα. Μακάρι η Ακαδημία να τον προτείνει και για Oscar.
Όπως εξελίσσεται η ταινία, οι ερμηνείες, το καλοδουλεμένο σενάριο και γενικότερα ο τρόπος που κυλάει το σύνολο βάζουν τον θεατή στο παιχνίδι και μάλιστα χωρίς να είναι ούτε αργή, αντίθετα καταφέρει να βρίσκεται σε εγρήγορση με συνεχείς εναλλαγές.
Η ταινία I, Daniel Blake είναι μια πολύ ωραία και άρτια δομημένη προσπάθεια, σχεδόν αψεγάδιαστη θα λέγαμε, που προσφέρει και μερικά “σοκ” στην εξέλιξη της, κάνοντας τον θεατή πολλές φορές να μένει με το στόμα ανοιχτό, παρόλο που ξέρει ότι όλα είναι ρεαλιστικά.
Σίγουρα δεν λείπουν ελάχιστα ψεγάδια κυρίως στο πρώτο μέρος, αλλά μιλάμε για μια προσπάθεια που δεν πρέπει να χάσει κανείς και μάλιστα το I, Daniel Blake πρέπει να προβληθεί σε πολλούς χώρους διαπαιδαγώγησης και όχι μόνο, καθώς ο ρεαλισμός της “τσακίζει κόκκαλα”.
Συνοψίζοντας, μιλάμε σίγουρα για μια αξιοπρόσεκτη ταινία με δυναμισμό και ένταση, συγκλονιστικές σκηνές και σαρωτικό μοντάζ και όχι μόνο κατατάσσεται φυσικά στις καλύτερες της χρονιάς, αλλά είναι μέσα σε εκείνες που θα συζητάμε για πολύ καιρό.