Πολύ συχνά, μιλώντας με τους φίλους για ταινίες ή ακόμα και διαβάζοντας κριτικές, μπορεί να ειπωθεί ή να πέσεις πάνω στη φράση “ανθρώπινη ταινία”. Τι σημαίνει αυτό; Για πολλούς σημαίνει να βλέπεις επι δύο ή και περισσότερες ώρες ο,τι πιο μελό μπορεί να κατεβάσει το μυαλό του εκάστοτε συγγραφέα. Σημαίνει ίσως ότι ο σκηνοθέτης προσπαθεί τόσο πολύ και με κάθε τρόπο να σε συγκινήσει, που καταλήγεις στο τέλος να έχεις γκώσει από μια απίστευτη φλυαρία συναισθήματος.
– Από τον Αλέξανδρο Κραβαρίτη
Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το “Mr. Church” με τον Έντι Μέρφι. Ξεκίνησε συμπαθητικά και κατέληξε να είναι ένας αχταρμάς ακατάσχετης γλυκερής αφήγησης, τραβηγμένων από τα μαλλιά ερμηνειών και επιβολής μηνυμάτων. Το φιλμ δεν ήθελε να σου αφήσει κανένα περιθώριο να συμπεράνεις μόνος σου πράγματα, από ένα σημείο και ύστερα στα “τάιζε” όλα με το ζόρι και σκόπευε αποκλειστικά να σε χειριστεί συναισθηματικά ώστε με το τέλος να πεις “τι γλυκιά και τρυφερή ταινία”.
Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Γιατί ευτυχώς το Captain Fantastic δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Είναι μια τίμια ταινία που σέβεται το κοινό της και δεν το θεωρεί χαζό ώστε να του τα δίνει όλα χιλιομασημένα, ούτε χρησιμοποιεί αφήγηση και flash-back κάθε τρεις και λίγο επειδή είναι βολικό. Ένα έργο που οι χαρακτήρες δεν έχουν διηγηθεί όλο το υπόβαθρο της ιστορίας χωρίς καμία αίτια και αφορμή από τα πρώτα 20 λεπτά ώστε να μη νιώθεις χαμένος και ξενερώσεις. Αντίθετα παίρνει το χρόνο του και σου αποκαλύπτει πράγματα όταν πρέπει και χωρίς να σου επιβάλλει τι να σκεφτείς. Και τελικά έτσι τα μηνύματα του αποκτούν πραγματική υπόσταση και δεν καταλήγουν να είναι απλά στερεότυπα. Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα αναγνωρίζουμε γιατί δυστυχώς δεν είναι και τόσο συνηθισμένα.
Στα της υπόθεσης τώρα, ο κύριος πρωταγωνιστής είναι ο Μπεν (Βίγκο Μόρτενσεν) ο οποίος μαζί με την οικογένειά του έχουν εγκατασταθεί στα δάση της Αλμπουκέρκης. Στην φάση που τους πετυχαίνουμε, η γυναίκα του πάσχει από κατάθλιψη και διπολικότητα και νοσηλεύεται , ενώ ο Μπεν με τα έξι τους παιδιά έχουν παραμείνει στο δάσος συνεχίζοντας κανονικά τη ζωή τους στο πλαίσιο που δημιούργησαν. Πηγαίνουν για κυνήγι, μελετούν λογοτεχνία, φυσικές επιστήμες, φιλοσοφία, ιστορία, ενώ επίσης εκπαιδεύονται στην αυτοάμυνα, γυμνάζονται και επιδίδονται σε διάφορες δραστηριότητες που απαιτούν ικανότητες επιβίωσης και άριστη σωματική κατάσταση. Εν ολίγοις οι ήρωες μας έχουν απαρνηθεί τον δυτικό, καπιταλιστικό τρόπο ζωής και τις κοινωνικές νόρμες και ζουν στον δικό τους μικρόκοσμο. Τα πράγματα έρχονται έτσι όμως που τελικά, θέλοντας και μη, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον “έξω κόσμο” και τις προκλήσεις που έχει να τους βάλει.
Η ταινία θα ήταν εύκολο να εξιδανικεύσει τον Μπεν και την οικογένειά του, αλλά δεν πέφτει σε αυτή την παγίδα. Παρ’ όλο που ασκεί κριτική στο μοντέρνο lifestyle και θίγει πολλούς από τους παραλογισμούς του, δεν παραλείπει να δείξει τις συνέπειες που έχει η απόλυτη ταύτιση με το άλλο άκρο. Ο μεγάλος γιος του Μπεν αποδεικνύεται κοινωνικά ανάπηρος με φουλ προβληματικούς κώδικες επικοινωνίας. Τα παιδιά του ξέρουν όλο το σύνταγμα από τα οχτώ τους χρόνια, αλλά δεν έχουν ζήσει καθόλου παιδικά χρόνια. Ακόμα και η ίδια η υγεία και η ζωή τους μπαίνει σε κίνδυνο για να ανταποκριθούν στην εμμονή του “αληθινού και του ωραίου”. Εν τέλει αυτό που πραγματεύεται πάνω από όλα το φιλμ είναι η αναζήτηση της ισορροπίας, ώστε ούτε να αλλοιώνεσαι από το κοινωνικό μάτριξ, άλλα και να μη ζεις στην απόλυτη άρνηση της κοινωνίας σαν αναχωρητής. Kατά την προσωπική μου άποψη το πετυχαίνει αρκετά καλά.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, ο Μόρτενσεν ξεχωρίζει και είναι εξαιρετικός, αλλά δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι μένει κάποιος πίσω. Ακόμα και οι παιδικοί χαρακτήρες είναι αρκούντως πειστικοί, χωρίς να χρειάζεται να κάνεις στο κεφάλι σου τους απαραίτητους συμβιβασμούς τύπου “έλα μωρέ παιδί είναι” , πράγμα που θα σαμπόταρε την εμπειρία. Σε αυτό έχει συμβάλει επίσης και το σενάριο του σκηνοθέτη Ματ Ρος που είναι ρεαλιστικό και παρ’ ότι έχουμε να κάνουμε προφανώς με ξεχωριστά παιδιά, βλέπουμε ότι δεν τα παρουσιάζει σαν λόγιους ή με συμπεριφορές ενηλίκων. Αυτό, όπως προείπα, δείχνει πως η ταινία σέβεται τον θεατή και δεν προσπαθεί να του “πιπιλήσει” το μυαλό με διάφορα συμπεράσματα με το έτσι θέλω, σε βάρος της ιστορίας που υποτίθεται υπηρετεί. Σκηνοθετικά αρκετά αξιόλογη προσπάθεια, με ωραία πλάνα και θερμή χρωματική παλέτα, ενώ η ατμόσφαιρα της στιγμής και τα συναισθήματα αιχμαλωτίζονται ικανοποιητικά.
Εν κατακλείδι θα έλεγα ότι το Captain Fantastic είναι ένα από τα πιο ολοκληρωμένα φιλμ που έχω δει εδώ και κάμποσο καιρό. Ουσιαστικά ανθρώπινο και υπαρξιακό, προβληματίζει και σε παίρνει μαζί του σε ένα όμορφο ταξίδι για να σε αφήσει στο τέλος της διαδρομής λίγο πιο ευαισθητοποιημένο από ο,τι ίσως σε βρήκε στην αφετηρία. Προτείνεται.
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Captain Fantastic Trailer
Cineramen
Share
Σε ποια χωρα αμα ζεις στη φυση και εισαι αριστερος και το θηραμα σου ειναι ενα ελαφι οταν το σκοτωσεις πρεπει να του φας και την καρδιά;
Όταν πεθανεις επηδει δεν εισαι χριστιανος πρεπει να πεταξουν τις σταχτες σου σε ενα μπιντε;
Το κοριτσακι σου που ειναι 5 χρονων ξερει να σου απαντησει οτι εταιρειες ελεγχουν το κονγκρεσο και αρα το κοσμο ( λες και ειχε μια σκασιλα ενα κοριτσακι 5 χρονων ποιος κυβερνα τον κοσμο τον οποιο βρεθηκε..ή λες και καταλαβαινει τι ειναι το κονγκρεσο…)
Επισης πρεπει να κυκλοφορεις με την ….αποξω γιατι απλα ολοι έχουμε απο μια…αρα πρεπει να τη δειχνουμε οποτε θελουμε οπου θελουμε…
Οταν εισαι αριστερος και διανοουμενος και μερακλωνεις βγαζεις μια κιθαρα το ηκιοβασιλεμα και γρατσουνας χορδες…φτιαχνεις τουρτα και τρως για τα 70μηκοστα γενεθλια του Τσομσκι….
Καλά μαντεψατε βρισκομαστε στην Αμερικη…
Μια αντικαλλιτεχνικη ταινια.