Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο της Miriam Toews και τοποθετείται χρονικά το 2010, όταν οι γυναίκες μιας απομονωμένης θρησκευτικής κοινότητας, πασχίζουν να συμφιλιώσουν την πραγματικότητα τους σε μια βίαιη κοινότητα με την πίστη τους.
Εδώ και καιρό ακούγαμε πως η ταινία είναι από τα φαβορί για να μπει στα Oscar, μιας και θεωρείτο από τις κορυφαίες της χρονιάς. Πήρε κάποιες υποψηφιότητες, ωστόσο ενώ έχει καλές ερμηνείες και μια ωραία σκηνοθεσία μιλάμε για μια επιδερμική ταινία χωρίς… ψυχή.
Εχουμε να κάνουμε με μια τυπική ταινία στην οποία ενώ υπάρχουν τα εφόδια, τελικά νιώθεις ότι λείπουν πολλά για κάτι πραγματικά πολύ καλό και αξιοσημείωτο. Υπάρχει ενδιαφέρον σενάριο, αξιοπρεπής παραγωγή, εξαιρετικές ηθοποιοί, αλλά επιλέγεται μια επιδερμική και σχετικά άστοχη προσέγγιση.
Ενώ υπάρχει μια συμπαθητική σκηνοθεσία, μια αρχικά καλή παρουσίαση του θέματος και έναν εντυπωσιακό ρεσιτάλ ερμηνειών, ωστόσο δεν καταφέρνει η ταινία να αποδώσει τα αναμενόμενα. Αυτό κυρίως όσον αφορά την συνολική περιγραφή και εξέλιξη της ιστορίας, μιας και πριν καν το πρώτο μέρος πραγματικά ξεμένει από ιδέες.
Μπορεί οι καλύτερες των προθέσεων να υπήρχαν, αυτό που βγαίνει είναι μια ταινία που αποδεικνύεται μια χαμένη ευκαιρία για κοινωνική κριτική με τις καταστάσεις που εκτυλίσσονται να μην προσφέρουν τα αναμενόμενα, καθώς μοιάζει σαν να βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Καταρχάς, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την εκπληκτική φωτογραφία της ταινίας, την ωραία σκηνοθεσία και κατ’ επέκταση την υπέροχη σκηνοθετική ματιά της Sarah Polley, ούτε αυτό που θέλει να ακολουθήσει με την τεχνική της.
Από τα πρώτα λεπτά φαίνεται ότι η ταινία εχει το ενδιαφέρον της και προσπαθεί να αφηγηθεί μια ιδιόμορφη ιστορία, ωστόσο από τα μισά και μετά η αλληγορία της αρχίζει και “σκοντάφτει” στην υπερβολή της σκηνοθέτιδας της.
Το Women Talking έχει μερικά προβλήματα τόσο ως προς την ανάπτυξη αλλά και εξέλιξη της πλοκής κατά κύριο λόγο, μιας και δεν παίρνει κανένα ρίσκο και κυρίως δεν έχει κάτι αξιοσημείωτο από ένα μέρος της και μετά.
Αυτό γιατί ενώ έχει ενδιαφέροντα στοιχεία που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν, χωλαίνει σε όλα τα επίπεδα. Στο σύνολο της λειτουργεί μηχανικά απλά για να διεκπεραιώσει τα γεγονότα, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά παλαιότερες προσπάθειες έστω και με διαφορετικό τρόπο.
Αντί για ένταση, αγωνία αλλά πάνω απ’ όλα ταύτιση του θεατή, γίνεται ολοένα και πιο άνευρη, ενώ πέρα από τις επεξηγήσεις που προκαλούν όλο και περισσότερες… απορίες, οι περισσότεροι χαρακτήρες δεν είναι ολοκληρωμένοι, ενώ το δεύτερο μισό απογοητεύει. Ένα ξέσπασμα προς το φινάλε δεν αρκεί καθόλου να την σώσει.
Το πρώτο μέρος του Women Talking προσπαθεί να μας βάλει στο κλίμα, στην συνέχεια ωστόσο τα πράγματα γίνονται κάπως αλλοπρόσαλλα με αποτέλεσμα το δεύτερο κομμάτι της να είναι χαοτικό και πραγματικά να κάνει τον θεατή να κοιτάει το ρολόι. Ό,τι χειρότερο για μια ταινία δηλαδή.
Τα πράγματα αρχίζουν και ξεφεύγουν και νιώθεις λες και οι συντελεστές θέλουν να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα η ταινία με αποκορύφωμα το τελευταίο κομμάτι που είναι βιαστικό και ενώ μπορούσε να κάνει τον θεατή να ταυτιστεί και να έχει συναισθήματα, απλά του παραθέτει δήθεν αλληγορικές σκηνές. Ένας ακόμα τομέας που υπάρχουν αστοχίες.
Ειλικρινά μετά το τέλος της προσπάθειας μένει μια χαμένη ευκαιρία για κάτι πιο ουσιώδες από μια επιφανειακή ταινία, η οποία θέλει να περάσει μηνύματα αλλά δυστυχώς μένει στην προσπάθεια και τις πολύ καλές ερμηνείες του cast της. Ωστόσο, ο πήχης χαμηλώνει και για Oscar δυστυχώς δεν είχε τα φόντα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★✬☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Women Talking Trailer
Cineramen
Share
