H ταινία έχει να κάνει με ένα πρώην πράκτορα της Γαλλικής μυστικής υπηρεσίας που έγινε μισθοφόρος, επιστρέφει στα ηνία, καθώς γίνεται άρση της ασυλίας που του είχε χορηγηθεί 25 χρόνια πριν για τον γιο του, τον Αρσιμπάλντ. Μια επιχείρηση της μαφίας απειλεί τη ζωή του Αρσιμπάλντ. Για να τον σώσει, ο Ρισάρ θα πρέπει να επικοινωνήσει με τις παλιές του επαφές, να ενώσει δυνάμεις με μια παρέα ριψοκίνδυνων νέων από εργατικές κατοικίες και έναν αντισυμβατικό γραφειοκράτη, αλλά κυρίως να βρει το θάρρος να πει στον Αρσιμπάλντ ότι είναι ο πατέρας του.
Μπορεί σε τέτοιες προσπάθειες να μην έχουμε καθόλου υψηλές απαιτήσεις, ωστόσο δυστυχώς αυτό που βγαίνει είναι μια ταινία που αποδεικνύεται μετά από ένα σημείο αφόρητα βαρετή και καθόλου ψυχαγωγική.
Ειδικά στο δεύτερο μισό χάνει την μπάλα και δεν καταφέρνει να έχει καλό ρυθμό, καθώς δεν καταφέρνουν να αξιοποιηθούν τα πιο ουσιαστικά κομμάτια της πλοκής και η παρουσία του Jean-Claude Van Damme είναι ξεκάθαρα χωρίς κάποιο νόημα.
Εκτός από την αίσθηση της αρπαχτής το πρόβλημα της ταινίας, είναι παρά την μικρή διάρκεια της δείχνει να είναι υπερφορτωμένη και να χωρέσει πολλά πράγματα που δεν χρειάζονταν, εκτός από το πιο ουσιώδες: την ψυχαγωγία του θεατή.
Οι σχεδόν δυο ώρες που διαρκεί με βάση τα όσα βλέπουμε είναι πολλές, καθώς πρέπει να δώσει κάτι στον θεατή για να “κρατηθεί”, αλλά εδώ δεν γίνεται αυτό. Από κει και πέρα, με αποκορύφωμα το χαοτικό δεύτερο μισό που είναι λες και θέλει απλά να γεμίσει τον χρόνο θα μπορούσε να διαχειριστεί διαφορετικά μερικές καταστάσεις.
Από την αρχή κάτι δεν κολλάει ωστόσο υπάρχει μια αίσθηση πως υπάρχουν μεγαλύτερες προοπτικές απ’ αυτό που βλέπεις, με ένα σχετικά καλό μισάωρο, αλλά από κεί και πέρα όλα γκρεμίζονται με την ταινία να παίρνει την κάτω βόλτα.
Αντί να έχει μια να διασκεδάσει τον θεατή γίνεται ολοένα και πιο άνευρη με χαρακτήρες που είναι το λιγότερο καρικατούρες και παρόλο που υπήρχε προοπτική για κάτι πιο ωραίο, καταλήγει να γίνει ανιαρή από ένα σημείο και μετά.
Όχι βέβαια ότι περιμέναμε κάτι Οσκαρικόμ αλλά όλα γίνονται κουλουβάχατα, ειδικά στο δεύτερο και πιο κρίσιμο κομμάτι της, με την ταινία The Last Mercenary να είχε προοπτικές για κάτι με το οποίο θα πέρναγε ο θεατής ευχάριστα την ώρα του, αν αξιοποιούσε όσα έπρεπε με καλύτερη διαχείριση.
Η ταινία πνίγεται στην μετριότητα και έρχονται απανωτά βαρετές σκηνές στο δεύτερο μέρος να δώσουν την χαριστική βολή, χάνοντας μια ευκαιρία για το The Last Mercenary να δώσει αυτό το οποίο υπόσχεται: μια ταινία που την βλέπεις, περνάς ωραία και την ξεχνάς. Στο τελευταίο σίγουρα έπεσε μέσα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★✬☆☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
The Last Mercenary Trailer
Cineramen
Share
