Διαφορετικοί κόσμοι συγκρούονται όταν ο Μπάρι χρησιμοποιεί τις υπερδυνάμεις του για να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο και να αλλάξει γεγονότα του παρελθόντος. Αλλά όταν η απόπειρα του να σώσει την οικογένεια του αλλάζει το μέλλον ανεπιστρεπτί, ο Μπάρι εγκλωβίζεται σε μία πραγματικότητα όπου ο Στρατηγός Ζοντ έχει επιστρέψει απειλητικός και δεν υπάρχει κανένας υπερήρωας να βοηθήσει.
Εκτός αν ο Μπάρι μπορέσει να πείσει έναν πολύ διαφορετικό και “συνταξιούχο” Μπάτμαν να αναλάβει δράση και να ελευθερώσει έναν φυλακισμένο Κρυπτονιανό από τη φυλακή…αλλά όχι αυτόν που έψαχνε! Τελικά, για να σώσει τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται και να επιστρέψει στο γνώριμο του μέλλον, η μόνη ελπίδα του Μπάρι είναι να τρέξει για να σωθεί. Είναι η απόλυτη θυσία αρκετή για να επανέλθει τοσύμπαν στη ροή του;
Λίγες ταινίες έχουν συζητηθεί περισσότερο από το The Flash και τα προβλήματα που κουβαλά τόσο καιρό , με το φίλμ να περνά απο μια σειρά rewrites, reshoots (γενικώς οτι re υπάρχει), καθυστερήσεις (μάλιστα ακόμη και στην πρόσφατη Comic-Con του Απριλίου που προβλήθηκε, η ταινία δουλευόταν ακόμη) , ενω ο πρωταγωνιστής του (όπως οι πιο πολλοί ξέρουν) είχε μια σειρά από νομικές και μιντιακές περιπέτειες. Βέβαια δεν ξεχνάμε και την αλλαγή στο βασίλειο της WB/DC movies που έφερε στην κυριολεξία τα πάνω κάτω.
Ωστόσο, παρ’ όλο αυτό το θόρυβο, η Warner Bros. πήρε το ρίσκο (;) και το Flash είναι επιτέλους εδώ και προσφέρει την επική περιπέτεια που ταιριάζει σε ενα καλοκαιρινό blockbuster. Σίγουρα δεν λείπουν τα ελαττώματα και οι αρριώστιες του είδους, αλλά τα θετικά είναι περισσότερα από αυτά , με την ιστορία να μας ταξιδεύει στο χρόνο , γεμάτη με χιούμορ, συναισθήματα, οικογένεια, νοσταλγία και οπτικά ελκυστικές σεκάνς δράσης.
Παράλληλα, όμως, ο Flash θυμάται να μην παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά και το αποτέλεσμα είναι – τολμώ να πω – ελκυστικό. Σίγουρα θα βρείτε τον εαυτό σας εύκολα να διασκεδάζει, αλλά και αφοσιωμένο στα στρώματα της ιστορίας, ώστε να επενδύσει στους χαρακτήρες και να σας ιντριγκάρει εντελώς η αναζωογονητική απρόβλεπτη φύση της. Οι ταινίες με τα ταξίδια στο χρόνο δεν λειτουργούν συχνά, αλλά το The Flash λειτουργεί. Το σενάριο επιτυγχάνει μια ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και την βαθιά ενδοσκόπηση, δίνοντας στους χαρακτήρες ενα μικρό βάθος και διάσταση. Η δε πλοκή είναι γεμάτη δράση , συναρπαστικά arc χαρακτήρων και ικανοποιητικά plot twists που κρατούν τον θεατή και στα 140 λεπτά του , ενω παράλληλα παίρνει και μερικές ανάσες εξερευνώντας θέματα ηρωισμού, αυτο-ανακάλυψης και τη δύναμη να αγκαλιάζει κανείς τις πραγματικές του δυνατότητες.
Υπάρχει – τουλάχιστον – μια “καρτέλα” με “πασχαλιάτικα αυγά” σε προηγούμενες ταινίες της DC, αλλά και διασκεδαστικά cameo στήν υπηρεσία…. του fan…. service!!. Ωστόσο, η ιστορία στέκεται από μόνη της με μια συναρπαστική εξέλιξη. Είναι fan service… αλλά με νόημα και σκοπό. Βλέπεται, έχουμε τον Keaton να επιστρέφει ως Batman !!. Ο Batman του Keaton έχει ισχυρό αντίκτυπο στην ιστορία, υπάρχει λόγος για τον οποίο συμμετέχει , επομένως η προσθήκη του μπορεί παράλληλα να “εξυπηρετήσει” τη νοσταλγία καθώς και να έχει ουσιαστικό αντίκτυπο στα στοιχεία της ιστορίας.
Κεφάλαιο Keaton
Το καλοκαίρι του 1989 ο κόσμος “ενέδωσε” στον πυρετό της νυχτερίδας. Το Batman του Tim Burton έκανε τέτοια αίσθηση με έναν τρόπο που λίγες ταινίες το έχουν πετύχει. Σίγουρα, υπάρχουν (και θα υπάρξουν) υπερπαραγωγές που έχουν πουλήσει περισσότερα εισιτήρια τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ καμία που κυριάρχησε στην ποπ κουλτούρα για ένα ολόκληρο καλοκαίρι όπως έκανε η ταινία του Burton. Όπου κι αν κοίταζες το ’89 άνθρωποι φορούσαν μαύρα μπλουζάκια που έφεραν το εμβληματικό λογότυπο της νυχτερίδας. Τα επιτυχημένα σινγκλ του Prince “Batdance” και “Partyman” έπαιζαν σε λούπα στο ραδιόφωνο και στο MTV. Ο θόρυβος γύρω από τον θρύλο της μεγάλης οθόνης Jack Nicholson που έπαιζε τον Τζόκερ ήταν ηλεκτρικός. Απο την άλλη μεριά , οσο παράξενο κι αν φαίνεται τώρα, κανείς δεν ενθουσιάστηκε με τον ηθοποιό , που θα φόραγε την κάπα του Σκοτεινού Ιππότη, Michael Keaton. Βλέπεται εκείνη την εποχή οι “υπερήρωες” ήταν συνώνυμοι με τα ονόματα του Sly και του Arnie.
Όπως συμβαίνει συχνά, οι θαυμαστές των κόμικς εξοργίστηκαν με την επιλογή του κάστινγκ (ευτυχώς δεν είχαν πρόσβαση στο διαδίκτυο τότε). Αλλά οι θαυμαστές αποδείχθηκαν ότι έκαναν λάθος καθώς ο Keaton τους κέρδισε, πείθοντας τόσο ως γοητευτικός Wayne όσο και ως Batman, σε σημείο μάλιστα, σήμερα, οι περισσότεροι φαν να τον θεωρούν ως τον καλύτερο Batman της μεγάλης οθόνης.
Όταν ανακοινώθηκε ότι ο Keaton θα επέστρεφε στον ρόλο για το The Flash, φαινόταν σχεδόν σαν ένα “τρίκ”, που λειτουργεί όμως, πραγματικά, απρόσμενα καλά. Το 1989 πολλοί άνθρωποι δεν έβλεπαν τον Keaton ως τον παραδοσιακά ιδανικό ηθοποιό για να παίξει τον Batman, αλλά τώρα – και στα 70 του παρακαλώ – είναι ο καλύτερος που θα μπορούσατε να φανταστείτε. Όταν φοράει τη διάσημη μάσκα, αλλά και κάθε φορά που εμφανίζεται στο “πανί”, κάθε αμφιβολία εξαφανίζεται αμέσως. Αμφισβητήθηκε δύο φορές, αλλά κατάφερε να μας πείσει για άλλη μια φορά. Yeah… Είναι ο Batman!
Οι ερμηνείες δεν σταματούν στόν Keaton, με τον Flash του Miller να είναι πιο νευρωτικός απο τις προηγούμενες εμφανίσεις του καθώς περιηγείται στην πολυπλοκότητα των υπεράνθρωπων ικανοτήτων του και μάχεται ενάντια στόν χρόνο , ενω παρουσιάζει μια συναρπαστική απεικόνιση του Barry Allen και μάλιστα επι δυο , αποτυπώνοντας την εξυπνάδα, την ευαλωτότητα και την αποφασιστικότητά του. Η ταινία μας συστήνει επίσης την Supergirl (μια πολύ καλή Sasha Calle), με το κουαρτέτο να σχηματίζει μια αυτοσχέδια (και) εναλλακτική Justice League. Απο villain μεριά ο Zod του Shanon είναι λίγος και χωρίς κάποιο ουσιαστικό arc. Κρίμα θα πω.
Ο Andy Muschietti δίνει “πόνο” ζωντανεύοντας τον κόσμο των υπερηρώων με έναν εξαιρετικό συνδυασμό θεάματος και αφήγησης. Εξισορροπεί επιδέξια σεκάνς δράσης με τις “χαλαρές” στιγμές των χαρακτήρων, δημιουργώντας μια ταινία με καλούς ρυθμούς και οπτικά εκπληκτική , επιδεικνύοντας κατανόηση του αρχικού υλικού με την δική του φρέσκια ματιά και αποτυπώνοντας την ταχύτητα, την ενέργεια και τη δυναμική φύση του ομώνυμου χαρακτήρα. Όλα τα παραπάνω συμπληρώνει η μουσική παρτιτούρα του Benjamin Wallfisch, ενω το μουσικό θέμα του Danny Elfman απο την ταινία του 1989 , προκαλεί ανατριχίλες. Αυτά που απογοητεύουν είναι τα οπτικά εφέ , που δυστυχώς , σε μια ακόμη ταινία της Warner δείχνουν… σαν βιντεοπαιχνίδι. Δεν είναι σε τεράστια κλίμακα , αλλά και πάλι θα πω… ενα ακόμη κρίμα, ειδικά για παραγωγή του 2023.
Ο Flash δεν είναι μια τέλεια ταινία, αλλά είναι η τέλεια ταινία για την καλοκαιρινή blockbuster(ικη) σεζόν. Ναι, σίγουρα κάπου σε κάποιον server ή στο στούντιο του Muschietti υπάρχει μια καλύτερη ταινία. Και ναι, δεν ξέρουμε τι “δρόμο” θα “τραβήξουν” τα σχέδια των Gunn και Safran, αλλά το Flash μπορεί να γίνει το ιδανικό ξεκίνημα για μια νεα σειρά ταινιών απο το σύμπαν τις DC.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★★✬☆
Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
The Flash Trailer
Cineramen
Share
