Οι ταινίες με ήρωες σμιλεμένους με ενα πακέτο απο “very particular set of skills” , ήταν ανέκαθεν το φόρτε του action gerne. Ένα ειδος που ευδοκιμήθηκε στα ‘80s & ‘90s , αναγεννήθηκε με την τεράστια φιγούρα του Brian Mills a.k.a Liam Neeson και έφτασε στο peak του με τον John Wick του Keanu Reeves. Ένα είδος ταινιών που πάντα έφερνε κόσμο στίς σκοτεινές αίθουσες , αλλά που πλέον … ψάχνουμε με τα κιάλια.
Μια απο τις παραπάνω είναι και ο “Μελισσοκόμος” του David Ayer με τον τίτλο της περιπέτειας “υψηλών οκτανίων” και οχι σαν ενα ακόμη b(ee) movie! Φυσικά, το φίλμ του Ayer – που τον γνωρίσαμε με μια πολύ καλή για το είδος τους τετράδα ταινιών (Harsh Times, Street Kings, End of Watch και Fury) – δεν πρόκειται (και βασικά δεν τον νοιάζει κιόλας) να κερδίσει οποιοδήποτε βραβείο πρωτοτυπίας, αλλά σίγουρα κερδίζει πόντους στο στυλ και στήν εκτέλεση. Απο την άλλη ο σεναριογράφος Kurt Wimmer (έχει δώσει το εκπληκτικό Equilibrium … αλλά και αρκετά απίθανα #not) δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τη λογική, με τον νόμο των (α)πιθανοτήτων να καταρρίπτεται σχεδόν σε κάθε καρέ. Είναι αυτή , όμως , η εμπνευσμένα τρελή πλοκή που χωρίζει το Beekeeper από τους αμέτρητους μιμητές του John Wick που έχουν βγει στην (σινε)αγορά και, παραδόξως, δικαιολογεί την ύπαρξή του. Σε ολα τα παραπάνω προσθέστε την θυμωμένη φιγούρα του Jason Statham – λίρα εκατό για τέτοιες ταινίες – και έχετε μπεί στην σωστή αίθουσα.
Το Beekeeper είναι πασπαλισμένο με όλων των ειδών αυθόρμητων διαλόγων (“To bee or not to bee, that is the bloody question” και το αγαπημένο μου “He is just a Beekeeper”) , βγαλμένοι θαρρείς απο τα αθάνατα ‘90s, ενώ προσπαθεί επίσης να εξηγήσει τη μυθολογία πίσω από τους “Mελισσοκόμους”! , προσθέντοντας ενα αιματηρό body count , αποτέλεσμενα των πολύ καλά εκτελεσμένων χορογραφιών. Ο Statham φαίνεται και περνάει καλά δουλεύοντας δίπλα στον Ayer, ο οποίος επίσης δίνει τον καλυτερό του ευατό σε αυτές τις ταινίες δράσης μικρότερης κλίμακας. Ο Ayer τσεκάρει ολα τα σωστά κουτάκια που κάνουν μια περιπέτεια … περιπέτεια , ενω κάνει και μια μικρή έκπληξη στούς δεύτερους ρόλους – περίεργο για τέτοια ταινία – ρίχνοντας στο “ρίνγκ” μαζί με τον Statham , τούς Josh Hutcherson και Jeremy Irons , τον πρώτο ως ενα “νεανικό” μοντέλο του Elon Musk και τον Irons ως την ιδανική και αρχοντική φιγούρα που χρειάζεται η ταινία … με το απαραίτητο background , στήν “μυστική” ιστορία της Αμερικής. Αποτέλεσμα? Ayer, Statham και Σ(CΙΑ) σε πάνε τρένο σε όλη την διάρκεια των 105 λεπτών.
Η – δεν χρειαζόταν κιόλας – φωτογραφική αισθητική του Ayer καταλήγει να λειτουργεί προς όφελος αυτής της ταινίας, συμπεριλαμβανομένου ενός τελευταίου αιματηρού smackdown που πλησιάζει πολύ στα “λημέρια” του John Wick. Αποδεικνύει ότι υπάρχει άφθονο ψητό , ε συγνώμη , μέλι , για ένα πιθανό franchise , αρκεί να μην γίνει η “ταφόπλακα” για μια ταινία αυτού του διαμετρήματος (μία αξιοπρεπής πρωτη ταινία και τα υπόλοιπα σκουπίδια). Αλλά για το Beekeeper , σχεδόν θα θέλαμε να δούμε πού θα μπορούσε να φτάσει και ποιες άλλες τρελές καταστάσεις μπορούν να σκαρφιστούν οι Ayer και Wimmer. Απλά ελπίζουμε να μην “τσιμπηθούμε”.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★★☆☆
Διάρκεια: 105′
Πρωταγωνιστούν: Jason Statham, Josh Hutcherson, Emmy Raver-Lampman, Bobby Naderi, Jeremy Irons, κ.α.
