H απόφαση της Πόπης να παντρευτεί έναν νεότερο άντρα Γεωργιανής καταγωγής αναστατώνει την μικρή κοινωνία ενός χωριού στην Κω. Τα παιδιά της, η αδερφή της και οι εκκεντρικοί συγχωριανοί δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια, βάζοντας σκοπό να αποτρέψουν τον γάμο, ακόμα κι αν χρειαστεί να φτάσουν στα άκρα. Μία μαύρη κωμωδία. Ένα κυνήγι θησαυρού. Ποιος θα ζήσει; Ποιος θα πεθάνει; Ποιος θα πάρει τα λεφτά; Ο γάμος θα γίνει τελικά;
Ο Στράτος Μαρκίδης συνεχίζει την… παράδοση των κακών ταινιών, οι οποίες αποτελούν ουσιαστικά remake από κλασικές ασπρόμαυρες επιτυχίες μετά τους «Γαμπρούς της Ευτυχίας», τον «Κλέαρχο, την Μαρίνα και τον Κοντό», «Θησαυρό του Μακαρίτη».
Για μια ακόμα φορά μια Ελληνική κωμωδία πέφτει στην παγίδα των ευκολιών και παρακολουθούμε μια από τα ίδια, αλλά δυστυχώς με πολύ χειρότερο τρόπο, σε μια προσπάθεια που θα μπορούσε να ψυχαγωγήσει το κοινό αλλά, ούτε καν αυτό κάνει.
Η ταινία Στο Τέλος Ξυριζουν Τον Γαμπρό δεν είναι μόνο ότι δεν έχει πλάκα ή δεν προσφέρει αστείες στιγμές, είναι ότι ξεχνάει κάτι βασικό. Να γίνει… ταινία. Σενάριο, σκηνοθεσία, εικόνα, ήχος και ηθοποιοί πάνε… περίπατο.
Και εξηγούμαστε. Δεν περιμένει κανείς να έχει κάποια εξεζητημένη πλοκή, αλλά αν μη τι άλλο περιμένει τα στοιχειώδη, τα οποία απουσιάζουν από την ταινία Στο Τέλος Ξυριζουν Τον Γαμπρό. Κάτι έστω να γελάσει, τουλάχιστον μια σκηνή.
Μπορεί να είναι υποκειμενικό το χιούμορ αλλά αν μη τι άλλο υπάρχουν μερικές σκηνές που μπορούν να πιάσουν την ευρύτερη γκάμα θεατών, κάτι τέτοιο ωστόσο δεν μπορεί να καταστεί δυνατό εδώ, που αναρωτιέσαι τι (και γιατί) γίνεται.
Η ταινία είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά, γεμάτη από filler σκηνές που δεν βγάζουν νόημα μεταξύ τους, με αισθητική που δεν είχαν βιντεοκασέτες στα τέλη των 80s (οι οποίες μας αρέσουν) και δεν συγκεντρώνει κάποιο ενδιαφέρον ούτε για κάποιον από τους χαρακτήρες, ούτε για την εξέλιξη της ιστορίας, η οποία απουσιάζει.
Και σίγουρα για μερικά από δεν θα ήταν πρόβλημα, αν η ταινία έβγαζε γέλιο, κάτι το οποίο δεν γίνεται, μιας και όλα τα αστεία είναι ανέμπνευστα και αρκετά πρόχειρα, μαζί με την υπόλοιπη παραγωγή. Ειδικά εικόνα και ήχος δεν συνδυάζονται με τον τελευταίο να προκαλεί πολλά προβλήματα στον θεατή.
Σε ακόμα μια κωμωδία λείπει η πρωτοτυπία ή έστω η αυθεντικότητα, καθότι πολλές από τις ατάκες, μοιάζουν με κρύα ανέκδοτα, ενώ και μερικά “μηνύματα” είναι απλά για να… γίνουν. Κανείς δεν καταφέρνει να κάνει κάτι περισσότερο στην ταινία, μιας και όλοι έχουν υιοθετήσει ένα συγκεκριμένο στυλ καρικατούρας.
Χωρίς λόγο όλα είναι over the top και στην πραγματικότητα δεν γίνεται απολύτως τίποτα παρά μόνο μια συρραφή σκηνών, σε μια ταινία που είχε στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να δώσουν το κάτι διαφορετικό και το κυριότερο δεν αξιοποιεί καθόλου τους ηθοποιούς.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό από την προχειρότητα και η ταινία Στο Τέλος Ξυριζουν Τον Γαμπρό είναι μια ταινία που μοιάζει να μην έχει δουλευτεί καθόλου σωστά, μιας από ένα σημείο κάνει τον θεατή να βαρεθεί. Για γέλιο, ούτε λόγος φυσικά.
Δυστυχώς με τέτοιες κωμωδίες, ο Ελληνικός κινηματογράφος δεν κάνει βήματα τα απαιτούμενα βήματα μπροστά και δεν έχουμε τις ταινίες που θα θέλαμε στα πρότυπα αντίστοιχων Ευρωπαϊκών παραγωγών, καθότι με μια ταινία που δεν είναι καν τέτοια, δεν μπορεί να βγει κάτι που θα προσελκύσει το ενδιαφέρον του θεατή. Ας ελπίσουμε σε καλύτερες ταινίες του είδους και κυρίως με μεράκι.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 0
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Στο Τέλος Ξυριζουν Τον Γαμπρό Trailer
Cineramen
Share
