Το franchise (πλέον) των ταινιών Scream που σκαρφίστηκε η πένα του σεναριογράφου Kevin Williamson και μετέτρεψε σε κινηματογραφική πραγματικότητα ο μέντοράς του Wes Craven το 1996 έδωσε μια νέα πνοή ή καλύτερα το φιλί της ζωής στις ταινίες slasher , τηρώντας όλους τους κανόνες του είδους , ταυτόχρονα όμως κατάφερνε να τους ανατρέψει. Η μετα-κακοτοπιά του και ο υψηλός αριθμός sequel , δημιούργησαν μια αδηφάγα “μηχανή” τρόμου που κατάφερε να συγκεντρώσει πάνω απο 600 εκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box office. Κάπως έτσι , επισκεπτόμενοι ξανά το Woodsboro , 11 χρόνια μετά το Scream 4 , το νέο τίμημα αίματος – που έγινε με την ευλογία του Williamson και είναι αφιερωμένη στον αείμνηστο Craven – επιστρέφει στο πρωτότυπο για “έμπνευση” , αλλά καταφέρνει να καταλήξει σε μια αυτοαναφορική εξυπνάδα , σε σημείο που να υπονομεύει τον πραγματικό παράγοντα των ταινιών τρόμου . Τον ίδιο τον τρόμο.
- Γράφει ο Παναγιώτης Πυλαρινός (CinemaFiles)
Ωστόσο, ο τρόμος δεν τελείωσε με το αιματοβαμμένο blockbuster του Craven . Το Scream 2, το οποίο κυκλοφόρησε σε λιγότερο από ένα χρόνο και πάλι σε σενάριο του Williamson , έκανε τεράστια εισπρακτική επιτυχία , καθιερώνοντας με αυτόν τον τρόπο , τον Ghostface ως έναν από τους πιο εμβληματικούς δολοφόνους της μεγάλης οθόνης. Οδηγώντας τον τρόμο στη νέα χιλιετία, o Ghostface επέστρεψε το 2000 με το Scream 3 και το 2011 με το Scream 4 , πάλι με τον Craven , στο σκηνοθετικό τιμόνι. [ κλείσιμο παρένθεσης ]
«Θεέ μου, κάνει ένα requel!» , αναφωνεί με τρόμο και ολίγον σαρκασμό η Mindy (Jasmin Savoy Brown) , όταν μαζεμένοι όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας , προσπαθούν να καταλάβουν τις προθέσεις του “ πέμπτου “ GhostFace.
Το Scream του 1996 ήταν η ταινία τρόμου , φτιαγμένη … για τους λάτρεις του τρόμου (μόνο αγάπη τις 2 πρώτες ταινίες) , επειδή ακριβώς αφορούσε τους ίδιους τους κανόνες των ταινιών τρόμου. Το Scream του 2022 , το πέμπτο entry της σειράς , αλλά με τον ίδιο τίτλο με το πρωτότυπο , αντικατοπτρίζει , ναι μεν , τη δική του προέλευση , αλλά δυστυχώς παίρνει το λάθος μήνυμα από την αρχική ταινία.
Μύνημα που φυσικά περνά απο το σενάριο . Χωρίς να αποκαλύψουμε πολλά περισσότερα για την πλοκή , που να μπορούν να θεωρηθούν ως spoilers , θα επικεντρωθούμε στο σενάριο , των Guy Busick και James Vanderbilt , το οποίο ξέχασε ότι οι ταινίες Scream ήταν (και) κωμωδίες τρόμου. Δεν ήταν μόνο ότι οι χαρακτήρες έκαναν “πλάκα” με τις ταινίες τρόμου. Ήταν και οι ίδιοι “αστείοι” σε όλη τη διάρκεια. Το νέο Scream , δυστυχώς , κάνει λίγες προσπάθειες για το περιβόητο comic relief των ταινιών , αφιερώνοντας περισσότερο χρόνο απ’ οτι θα έπρεπε , σε περίπλοκες ιστορίες . Γεγονός περίεργο , την στιγμή που έρχεται απο δυο κινηματογραφιστές με εξαιρετικό χιούμορ , ειδικά μετά το (πολύ αγαπημένο μου) Ready or Not.
Απο την πρώτη σεκάνς και το χτύπημα του τηλεφώνου , και παρά το γεγονός οτι πρόκειτα για μια σκηνή… κόπι παστε 25 χρόνων , μπαίνουμε στο “σοβαρό” 2022. Ακόμη και οι κινηματογραφικές αναφορές έχουν αλλάξει , όπου απο τα Friday the 13th και Nightmare on Elm Street πηγαίνουμε στο “σκεπτόμενο” τρόμο των Babadook, Heritary ακόμη και του The VVitch.
Και μπορεί οι συν-σκηνοθέτες Matt Bettinelli-Olpin και Tyler Gillett να χειρίζονται τον κλιμακούμενο τρόμο με εύλογη δεξιοτεχνία , αλλά είναι κομμάτι δύσκολο να επενδύσει κανείς στον κίνδυνο των χαρακτήρων των οποίων η ζωή δεν τους εμποδίζει να “εκθέτουν” τις διαφορές μεταξύ του τρόμου της παλιάς σχολής και της “αναβαθισμένης τέχνης” του genre.
Η “Κραυγή Αγωνίας” του 2022 , μπορεί να έρχεται στην κορυφή του πυρετού των franchise , έχει όμως πολύ λιγότερα πράγματα να πει ως αποτέλεσμα , καθώς η ταινία υπάρχει λόγω της αυτής της συγκεκριμένης “κουλτούρας” που συνεχίζει να αναβιώνει “αδρανοποιημένα” franchises , αλλά παρόλα αυτά , πέφτει στήν παγιδα και έρχεται σε σύγκρουση σχετικά με τον σχολιασμό της σε αυτό ακριβώς το φαινόμενο.
Και μπορεί οι χαρακτήρες να αρχίζουν να παραπονιούνται για sequels που προδίδουν το πρωτότυπο και το πόσο γ@μάτος είναι ο Jordan Peele, δεν συζητούν , όμως , για τις τάσεις που είναι εγγενείς στο είδος του τρόμου , όπως αυτές που έκαναν το αρχικό Scream ….. Scream! Η νέα ταινία γίνεται απλώς ενα είδος ζωντανής αναπαράστασης μιάς διαδικτυακής αντιπαράθεσης που μπορείτε να βρείτε εύκολα σε κάποια σελίδα του Facebook ή του Reddit. Όλα αυτά , τελικά μοιάζουν περισσότερο με παρωδία παρά ως ένα διαρκές σχόλιο για την κατάσταση του κινηματογράφου.
Το πρωτότυπο εξέταζε επίσης το παλιό ερώτημα εάν οι ταινίες τρόμου επηρέασαν τη βία στην πραγματική ζωή. Αν το νέο Scream , τώρα , (για μερικούς) προσπαθεί να κανει ενα update σε αυτή τη κουβέντα , δηλαδή στο νέο φαινόμενο της βίαιης συμπεριφοράς , αποτυγχάνει επειδή η ταινία απλά δεν έχει σταθερό σεναριακό έδαφος. Γιατί κάθε φορά που το νέο Scream κουνάει το δαχτυλάκι του για τον ποταμό των sequels , έχει ήδη διαπράξει δύο από αυτές τις αμαρτίες το ίδιο , καθώς πέρα από την έλλειψη χιούμορ , το σενάριο είναι επίσης πολύ αδέξιο στο exposition του.
Το νέο Scream έχει μερικές αποτελεσματικές σκηνές στο τρίπτυχο: αγωνία/καταδίωξη/φόνος. Η βία είναι ιδιαίτερα γραφική , συμπεριλαμβανομένων μερικών πειστικών πρακτικών εφέ. Ωστόσο, μια ταινία Scream πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Η ιδεά οτι σε κάθε μέρος της πενταλογίας (αν και εδω μιλάμε για requel – γέλια στο βάθος) πλανάται στο μυαλό του θεατή η ίδια σκέψη: «οποιοσδήποτε μπορεί να είναι ο δολοφόνος» , «όλοι μπορεί να είναι ένοχοι», αν και είναι ένα σπουδαίο εργαλείο για τη δημιουργία σασπενς σε τέτοιου είδους ταινίες , εδω υπερχρησιμοποιείται λίγο πιο σοβαρά απ’ οτι θα έπρεπε , με αποτέλεσμα να οδηγεί την ταινία σε αμηχανία αναδεικνύοντας έτσι αρχικά την έλλειψη πρωτοτυπίας απο τη πλευρά του σεναρίου. Απο την άλλη ο συνεχής σχολιασμός των ταινιών τρόμου απο τους χαρακτήρες μοιάζει περισσότερο με σεναριακή “εξυπνάδα” παρά με οποιαδήποτε μελέτη των πρόσφατων τάσεων, ενω το να ξεχνάς να είσαι (και) αστείος είναι μια σημαντική παράλειψη.
“To Hollywood έχει ξεμείνει απο ιδέες“ αναφωνεί (και πάλι) η moviefreak της παρέας Mindy (Jasmin Savoy Brown). Πόσο αλήθεια!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★☆☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Scream Trailer
Cineramen
Share
