O πράκτορας Λέον Κένεντι έχει αναλάβει την αποστολή διάσωσης του Δρ Αντόνιο Τέιλορ, αλλά μία μυστηριώδης γυναίκα στέκεται εμπόδιο στο δρόμο του. Παράλληλα, ο πράκτορας Κρις Ρέντφιλντ ερευνά το ξέσπασμα ζόμπι στο Σαν Φρανσίσκο. Η αιτία της μόλυνσης είναι άγνωστη, αλλά το μόνο που ενώνει τα θύματα είναι η επίσκεψή τους στο Αλκατράζ. Ακολουθώντας αυτό το στοιχείο, ο Κρις και η ομάδα του κατευθύνονται προς το νησί, όπου έρχονται αντιμέτωποι με έναν νέο, θανατηφόρο τρόμο.
Η ταινία, ενώ είναι εύπεπτη και δεν χάνεις απόλυτα τον χρόνο σου (ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τι έχουν δει τα μάτια μας στο franchise), όμως δεν μπορεί σε καθοριστικούς τομείς να κάνει την διαφορά. Καταλήγει να είναι από εκείνες που ζήτημα αν θα θυμάσαι λίγο καιρό μετά την παρακολούθηση της, μιας και η δουλειά που έχει γίνει είναι προχειροστημένη κι ας έχει προσπαθήσει να φέρει το Resident Evil πιο κοντά στα αυθεντικά videogames.
Η ταινία σαν σύνολο αν μπεις στο κλίμα ειδικά θα μπορούσε να είναι μια πολύ ανώτερη προσπάθεια από αυτές της τελευταίας 20ετίας (κι ας είναι με στυλ animation), ωστόσο περιορίζεται σε μια απλά ψιλοδιασκεδαστική προσπάθεια η οποία ανά στιγμές σε κρατάει στην τσίτα, άλλοτε βαριέσαι αλλά στο δεύτερο μέρος “δίνει γκάζια”.
Έχει μια συμπαθητική σκηνοθεσία, αρκετό αίμα, μαύρο χιούμορ και γενικότερα μια videogame αισθητική, υπάρχει ένα μέτριο και αλλοπρόσαλλο πρώτο μέρος (όχι ότι το δεύτερο δεν είναι), αλλά δίνει την θέση της σε ένα κάπως πιο διασκεδαστικό δεύτερο μέρος.
Εδώ πραγματικά έχουμε μια ξέφρενη ιδέα που άλλοτε καταλήγει σε μια διασκεδαστική προσπάθεια, άλλοτε κουράζει, ωστόσο ψιλοπερνάει η ώρα σε μια προσπάθεια που σίγουρα δεν θα σου μείνει στο μυαλό μετά το τέλος της.
Η ταινία έχει ξέφρενο ρυθμό με την δράση και την εξέλιξη της πλοκής να εναλλάσσονται κάποιες φορές πετυχημένες και άλλες όχι. Στην αρχή της αργεί κάπως να μπει στο κυρίως κομμάτι, αλλά η συνέχεια της είναι έχει τις στιγμές της. Από την ώρα που αρχίζει και προχωράει κάπως η ιστορία και κυρίως στο δεύτερο μισό, χαζεύεται ευχάριστα.
Το στόρι και η εξέλιξη χάνουν την μπάλα και φυσικά δεν είναι αυτό το ζητούμενο, αλλά ακόμα και η προσπάθεια για μια πιο πιστή μεταφορά δεν πετυχαίνει εντελώς τον στόχο της καθώς ο ρυθμός της ταινίας είναι ασταθής.
Χαρακτήρες που φλερτάρουν πάντα με την καρικατούρα, με μια διασκεδαστική κεντρική ιδέα η οποία δεν αξιοποιείται πλήρως, σε μια ταινία που αποδεικνύεται χαμένη ευκαιρία. Για να συνοψίσουμε το Resident Evil: Death Island είναι μια ταινία που απλά χαζεύεται για αυτό που είναι και δεν μπορείς να πεις και πολλά παραπάνω, απλά χρησιμεύει για να σε κάνει να περνάς ευχάριστα την ώρα σου.
Το Resident Evil: Death Island θα μπορούσε να είχε περισσότερο fun και να βλεπόταν ακόμα πιο ευχάριστα, αλλά ειδικά από τα μισά και μετά “χάνει την μπάλα”. Έτσι δεν μπορεί να προσφέρει μια νέα ματιά στο franchise, χωρίς να αξιοποιεί τα προτερήματα που έχει και τον χαμηλό πήχη σε σχέση με τις πρόσδατες ταινίες.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★☆☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Resident Evil: Death Island Trailer
Cineramen
Share
