[line]
[dropcap]Ο[/dropcap] Πέτρος είναι ένας επιτυχημένος σεφ με άστατη αισθηματική ζωή και η Ζωή μια ρομαντική κοπέλα που ράβει παιδικά κουστούμια. Ξεκινούν μια ερωτική σχέση όλο πάθος, αλλά η άρνηση του πρώτου να δεσμευτεί μοιάζει με αξεπέραστο εμπόδιο.
Για μια ακόμα φορά μια Ελληνική ταινία πέφτει στην παγίδα των ευκολιών και των λύσεων που δεν μπορούν να κάνουν το βήμα παραπάνω και απλά προσπαθούν να ικανοποιήσουν αυτό που θέλει να δει ο θεατής. Για την ακρίβεια, ούτε καν αυτό κάνει.
Η ταινία “για πάντα” δεν είναι μόνο ότι δεν έχει συνοχή, χάνει εντελώς τον ρυθμό της από ένα σημείο και μετά, αλλά το ότι είναι ότι ξεχνάει κάτι βασικό. Να γίνει… ταινία. Μοιάζει πιο πολύ με διαφημιστικό βιντεάκι μεγάλης διάρκειας, παρά με τέτοια.
Και εξηγούμαστε. Δεν περιμένει κανείς να έχει κάποια εξεζητημένη πλοκή, αλλά αν μη τι άλλο περιμένει τα στοιχειώδη, τα οποία απουσιάζουν από το “για πάντα“. Όλα εξελίσσονται γρήγορα, αλλά αυτό δεν θα ήταν θέμα, όσο το ότι γίνονται εντελώς βιαστικά και πρόχειρα.
Έχει μια ιδέα που βλέπουμε συχνά (άλλωστε αποτελεί και remake από Τούρκικη ταινία), ωστόσο δεν καταφέρνει σε κανένα σημείο να κάνει την διαφορά, ενώ ακόμα και μερικές στιγμές που μπορούσαν να προσφέρουν συναισθήματα στον θεατή, περνούν επιδερμικά και χωρίς καν να τον αγγίξουν.
Η ταινία είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά όχι σαν ιδέα, αλλά αν εκτέλεση, μιας και σε όλη την διάρκεια έχεις την αίσθηση ότι το έχεις δει κάπου αλλού πολύ καλύτερα (βλέπε Παπακαλιάτη) και δεν συγκεντρώνει κάποιο ενδιαφέρον ούτε για κάποιον από τους χαρακτήρες, ούτε για την εξέλιξη της ιστορίας. Το μόνο συνεπές είναι η τοποθέτηση προϊόντων (και όχι μόνο αυτών).
Και όλα αυτά δεν θα ήταν πρόβλημα, αν η ταινία έβγαζε ψυχή, συναίσθημα και οι ηθοποιοί έστω το προσπαθούσαν, κάτι το οποίο δεν γίνεται, μιας και οι περισσότερες σκηνές είναι ανέμπνευστες και αρκετά πρόχειρες και από ένα σημείο και μετά το μόνο που περιμένεις να δεις είναι ποιός χορηγός θα βγει πρώτος.
Το πρώτο μέρος κυλάει και δεν έχεις δει τίποτα, από ένα σημείο και μετά και σε κρίσιμες σκηνές (θα καταλάβετε ποιες), όλα δείχνουν να πηγαίνουν στο fast forward και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούνται αυτά που βλέπει ο θεατής και υπάρχει μια αίσθηση “άντε να τελειώνουμε”.
Δυστυχώς, ούτε οι ηθοποιοί καταφέρνουν να κάνουν κάτι περισσότερο στην ταινία, μιας και όλοι έχουν υιοθετήσει ένα συγκεκριμένο στυλ καρικατούρας και σε μερικές στιγμές της αναρωτιέσαι αν βλέπεις επαγγελματική ταινία και παραγωγή, εκτός από τις στιγμές που προωθούνται τα εκάστοτε προϊόντα.
Οι δυο πρωταγωνιστές παίζουν για μια ακόμα φορά over the top και χωρίς να αξιοποιήσουν κάποιες σκηνές, που θα μπορούσαν να δώσουν το κάτι διαφορετικό. Για τους δεύτερους ρόλους δεν χρειάζεται να συζητήσουμε, εκτός της κυρίας Όλγας Δαμάνη που το προσπαθεί.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό από την προχειρότητα και η ταινία “για πάντα” είναι μια ταινία που μοιάζει να μην έχει δουλευτεί σωστά, μιας από ένα σημείο κάνει τον θεατή να βαρεθεί και δυστυχώς δεν έχει κάτι να προσφέρει. Ακόμα και το φινάλε που μπορούσε να σώσει ότι… σωζόταν, είναι τόσο πρόχειρο που ρίχνει την ταινία στα τάρταρα.
Δυστυχώς με τέτοιες ταινίες, ο Ελληνικός κινηματογράφος δεν κάνει βήματα προς τα μπρος και δεν έχουμε τις ταινίες που θα θέλαμε στα πρότυπα αντίστοιχων Ευρωπαϊκών παραγωγών, καθότι με το αναμάσημα των ίδιων κλισέ δεν μπορεί να βγει κάτι που θα προσελκύσει το ενδιαφέρον του θεατή. Ας ελπίσουμε σε καλύτερες ταινίες του είδους.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ✬☆☆☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
[line]
[accordion id=”my-accordion”] [accordion_item parent_id=”my-accordion” title=”Διάρκεια” open=”false”] [counter num_start=”0″ num_end=”111″ num_prefix=” ” num_suffix=”” num_speed=”5″ num_color=”#9b59b6 “text_above=”Διάρκεια” text_below=”Λεπτά” text_color=”#000000″] [/accordion_item][/accordion]
[accordion id=”my-accordion”] [accordion_item parent_id=”my-accordion” title=”Πρωταγωνιστούν” open=”false”] [icon_list] [icon_list_item type=”check”] Γιάννης Τσιμιτσέλης [/icon_list_item] [icon_list_item type=”check”] Κατερίνα Γερονικολού [/icon_list_item] [icon_list_item type=”check”] Όλγα Δαμάνη [/icon_list_item] [/icon_list] [/accordion_item][/accordion]
[line]
για πάντα Trailer [feature_headline type=”left, center, right” level=”h2″ looks_like=”h4″ icon=”youtube-play”]
[line]
[author title=”Cineramen” author_id=””]
[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]
[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]
[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]
[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]
Αυτή η κριτική πραγματικά είναι ο,τι αισθάνθηκα και γω με αυτή την ταινία. Πιστεύω πως οι σεναριογράφοι έκατσαν σε ένα τραπέζι ο καθένας έριξε μία ιδέα και μία ωραία σκηνή που σκέφτηκε και απλά τις κόλλησαν τη μία δίπλα στην άλλη. Μόνο η κ. Δαμανή δεν έδειχνε ρομπότ που αναπαράγει λόγια. Κρίμα.
Η ταινία ήταν εξαιρετική κύριε Δρίβα. Πολύ ανθρώπινη, πολύ συγκινητική, πολύ αληθινή.
Όποιος έχει ζήσει παρόμοιες καταστάσεις καταλαβαίνει…
Και αυτό είναι και το μεγαλείο μια ταινίας. Τι σου αφήνει στο τέλος. Πως σε έκανε να νιώσεις…
Νομίζω πως έχετε μπει τόσο πολύ στην έννοια της “κριτικής” (όπως σχεδόν όλοι οι κριτικοί) που χάνετε τη μαγεία του σινεμά και αυτού που προσφέρει…
Φιλικά
Σαφέστατα και όχι. Πάντα αξιολογώ την κάθε κριτική με βάση αυτό που θέλει να προσφέρει η κάθε ταινία και το είδος της φυσικά. Άνθρωπος είμαι και εγώ, συνεπώς έχω ζήσει τέτοιες καταστάσεις, η συγκεκριμένη ταινία όμως πιο πολύ σαν παρωδία λειτούργησε παρά σαν συγκινητική και αληθινή. Οι δυο ηθοποιοί που είναι και ζευγάρι, δεν είχαν καμία χημεία.
Μα κυριε Δριβα αυτο ειναι το νοημα της ταινιας… ο Πετρος(Τσιμιτσελης) ειναι ενας απομακρος ανθρωπος κλεισμενος στον εαυτο που δεν εξωτερικευει με ευκολια τα συναισθηματα του. Συνεπως καθιστα εκουσια σχεδον αδυνατο να υπαρξει ουσιαστικη ανθρωπινη επαφη ετσι ωστε να εξελιχθει μια ρομαντικη ανθρωπινη σχεση. Παρολο αυτα βλεπουμε μεσα απο μια διαφορετικη οπτικη γωνια πως ακομα και ενας πιο απομακρος ανθρωπος μπορει να αγαπησει…ακομα και ετσι…για αυτο φαινονται τυπικοι οι πρωταγωνιστες κατι που δεν ισχυει γιατι οπως προανεφερα αυτο ειναι το νοημα της ταινιας. Κατα την ταπεινη μου γνωμη παρακολουθησα μια αξιολογη συναισθηματικη ταινια που καταφερε να περασει στους τηλεθεατες αρκετα μηνυματα για την αγαπη τον ερωτα και τον εγωισμο που στεκεται ως εμποδιο στις ανθρωπινες σχεσεις και δεν τις βοηθαει να ανθισουν. Συγκινηθηκα ταυτιστηκα ανατριχιασα και μου δημιουργηθηκαν ερωτηματα…διαφορα. Αυτα σας ευχαριστω πολυ και διορθωστε με εαν με βρηκατε καπου λαθος.
Κι εμένα μου άρεσε σαν ταινία, συγκινήθηκα. Την είδ, τώρα βστιν αλφα