Η Κλεμάνς (Isabelle Huppert), μία ατρόμητη δήμαρχος μιας πόλης κοντά στο Παρίσι, ολοκληρώνει τη θητεία της. Μαζί με το δεξί της χέρι, τον πιστό Γιαζίντ (Reda Kateb), έχει παλέψει ενάντια στη φτώχεια, την ανεργία και τη διαφθορά. Όταν τη γίνεται πρόταση να αναλάβει ένα υπουργείο, η φιλοδοξία της φουντώνει και διακυβεύεται η αφοσίωση της απέναντι στους πολίτες. Θα επιβιώσει η πολιτική της ακεραιότητα ή θα υπερτερήσει η φιλοδοξία;
- Γράφει ο Παναγιώτης Πυλαρινός (CinemaFiles)
“Μια αθετημένη υπόσχεση δεν είναι ψέμα”. Αυτό το απόφθεγμα συνοδεύει τη δήμαρχο Clémence στην τελευταία της θητεία. Ο δήμος της είναι ένα προάστιο του Παρισιού, όπου σήμα κατατεθέν είναι οι φτωχογειτονιές , τα τεράστια εργατικά συκροτήματα και οι ένοικοι τους , οι οποίοι ζουν σε εξαθλίωση. Αρχικά επιφυλακτική σχετικά με το αν μπορεί να φέρει εις πέρας μια φαινομενικά δύσκολη αποστολη , καθώς βαδίζει σε ενα τεντωμένο σχοινί . Να δώσει το λόγο της που ξέρει βαθιά μέσα της οτι δεν πρόκειται να τηρήσει; ή να “πιάσει” την ευκαιρία απο τα μαλλιά , ώστε να αναριχιθεί στην πολιτική “σκάλα”; . Μόλις όμως την κυριεύει η φιλοδοξία, η πιθανότητα ενός μέλλοντος που δεν έλπιζε ότι θα είχε , μόλις εκτροχιαστεί η φιλοδοξία, ο φόβος του κενού αναδύεται, ίσως και ο φόβος της μοναξιάς, αλλά κυρίως ο φόβος ότι θα χάσει ό,τι κάνει τη ζωή της πολύτιμη , βγαίνει απο μέσα ένας εαυτός , ένας άνθρωπος που (ξανά)παίρνει πρωτοβουλίες, (ξανά)αλλάζει σελίδα και διψά να (ξανα)κερδίσει τους ανθρώπους/ψηφοφόρους που μάλλον αγαπά (;) . Ένα ρίσκο , καθώς , συνήθως τα γεγονότα, η ήττα στις εκλογές ή μία προσωπική αποτυχία, καθορίζουν το τέλος μιας καριέρας.
Η Isabelle Huppert, με όλο της το ερμηνευτικό εύρος , είναι αδιαμφισβήτητα ένας απο τούς πυλώνες του γαλλικού κινηματογράφου , αλλά στην περιπτωσή μας ο συμπρωταγωνιστής της Reda Kateb είναι αυτός που ξεχωρίζει στήν ταινία , καθώς η σεναριακή του εξέλιξη , από δεξί χέρι της Clémence , αποδεικνύεται τελικά ότι είναι κάτι περισσότερο από τον “άνθρωπο για όλες τις δουλειές” όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή. Και παρά το γεγονός οτι ο Kruithof έχει τα σκηνοθετικά “κότσια” να μας δείξει ότι οι πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων γυναικών εξετάζονται με διαφορετικό τρόπο από αυτές των ανδρών , η περσόνα της Clémence είναι μερικές φορές δύσκολο να “συνδεθεί” με τον θεατή. Ο χαρακτήρας του Kateb, Yazid, είναι αυτός που έχει πολύ μεγαλύτερη εμβάθυνση.
Καθώς η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη Thomas Kruithof πραγματεύεται το “μοτό” των πολιτικών που είναι “μονο λόγια”, φορτώνει την ταινία του , αρκετά θα έλεγα , με διαλόγους. Το στήσιμο θα μπορούσε ενδεχομένως να ήταν πιο συνοπτικό, αλλά οι πληροφορίες που δίνονται σε όλη την διάρκεια της ταινίας , αποδίδουν στην τρίτη πράξη , με τον Kruithof , και με το ρολόι στο χέρι , δίνει το δικό του φιλμικό τέμπο , ώστε ο θεατης να ταυτιστεί με την αγωνία , αλλά και τα προσωπικά στοιχήματα , ίσως και την εξιλέωση των δυο ηρώων , πρός τους ανθρώπους που εκπροσωπούν … όταν πλέον τους βλέπουν έτσι.
Η πολιτική κάθαρση μέσω της μυθοπλασίας φαίνεται να βρίσκει ένα νέο ρεύμα στον γαλλικό κινηματογράφο , καθώς το Promises παίζει “μπάλλα” μαζί με αρκετές ταινίες του είδους (όπως το περσινό The Divide). Ωστόσο , φαίνεται να λείπει το κάτι παραπάνω σε αυτές τις πρόσφατες ταινίες , όπως και εδω , καθώς το “δάχτυλο” ακουμπάει απαλά την πληγή , ενω θα μπορούσε να μπεί πιο βαθιά.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★★☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Promises Trailer
Cineramen
Share
