Tο Pet Sematary ήταν και παραμένει ένα από τα πιο συγκλονιστικά μυθιστορήματα τρόμου του Stephen King – ένας διαλογισμός για τη θλίψη, την ενοχή και τον ξεχωριστό τρόπο που τούτα τα δύο είναι εγγενώς συνδεδεμένα. Ο King , μάλιστα , παραλίγο να μην δώσει για κυκλοφορία το μυθιστόρημά του , καθώς η σύζυγός του Tabita και ο φίλος του Peter Straub σκέφτηκαν ότι ήταν πολύ “ενοχλητικό” και θλιβερό , με το βιβλίο να μένει αδημοσίευτο για καιρό , μέχρι που ο King το χρειάστηκε για να ολοκληρώσει το συμβόλαιο του με τον εκδοτικό οίκο Doubleday. Το 1983 , κυκλοφόρησε το Pet Sematary και μόλις έξι χρόνια αργότερα μεταφέρεται στήν μεγάλη οθόνη απο την Mary Lambert. Σχεδόν 30 χρόνια μετά την ταινία της Lambert , οι σκηνοθέτες Kevin Kolsch και Dennis Widmyer (Starry Eyes) συνεργάστηκαν σε μια νέα προσαρμογή του μυθιστορήματος του King που καταφέρνει να δώσει κάτι καινούριο “σε ορισμένες περιοχές” – εκεί όπου η έκδοση του 1989 απέτυχε – με το ίδιο όμως να μην καταφέρνει – τελικά – να δώσει ένα τέλος αντάξιο του αρχικού υλικού.
- Γράφει ο Παναγιώτης Πυλαρινός από το Cinemafiles
Το “νεο” Νεκρωταφείο Ζώων , η ιστορία που εμπνεύστηκε ο King από την σύντομη ιστορία του W.W. Jacob`s, με τίτλο ”Monkey Paw”, το οποίο έχει κύριο θέμα το θάνατο, όχι όμως τον θάνατο ως μυστήριο, αλλά ως την αναπόφευκτη ανθρώπινη μοίρα , ακολουθεί τον Δρ. Λούις Κριντ (Jason Clark), ο οποίος μετά τη μετακόμισή του με τη σύζυγό του Ρέιτσελ και τα δύο μικρά παιδιά τους από τη Βοστώνη στο Μέιν, ανακαλύπτει ένα μυστηριώδη τόπο ταφής κρυμμένο βαθιά μέσα στο δάσος που βρίσκεται δίπλα στο νέο τους σπίτι. Όταν μια τραγωδία χτυπά την οικογένειά του, ο Λούις θα στραφεί στον ασυνήθιστο γείτονά του Τζαντ Κράνταλ (John Lithgow), προκαλώντας μια επικίνδυνη αλυσιδωτή αντίδραση που θα απελευθερώσει ένα άνευ προηγουμένου κακό με τρομακτικές συνέπειες.
Οι Kolsch και Widmyer, μαζί με το σενάριο του Jeff Buhler, ξέρουν οτι έχουν να “μεγάλα παπούτσια” να γεμίσουν, καθώς οι προσδοκίες και το fanbase του King είναι τεράστιο, καθώς υπάρχουν λίγοι φαν των ταινιών τρόμου που δεν έχουν δει την ταινία της Lambert του 1989 – μια κλασική ταινία παρά τις διακριτικές αποκλίσεις ανάμεσα στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και σήμερα.
Η νέα έκδοση του Pet Sematary έχει τις δόσεις του μαύρου χιούμορ -στα όρια του camp- που χρειάζεται μαζί με τα απαραίτητα jump scares , με την απώλεια , και κυρίως την αδυναμία αντιμετώπισής της να είναι το κεντρικό θέμα του φιλμ , εκσυγχρονίζοντας έτσι μερικούς από τους πιο συναισθηματικούς ρυθμούς της πιο cheesy προηγούμενης ταινίας.
Το σκηνοθετικό ντουέτο -για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας- αντιμετωπίζει τη θλίψη και την ενοχή με τρόπο που “αντηχεί” στούς θεατές και καταφέρνουν να ανατρέψουν αυτές τις προσδοκίες (και των φαν) παραδίδοντας έτσι μια ανησυχητική εξερεύνηση του θανάτου και τα συναισθηματικά του αποτελέσματα. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να φανεί δύσκολη για τους οπαδούς τόσο της μυθιστοριογραφίας του Stephen King όσο και της ταινίας του 1989 – η οποία κλένει το μάτι στη βιβλιογραφία του King – κάνοντας αυτό το Pet Sematary πιο αποτελεσματικό από την προηγούμενη έκδοση , τουλάχιστον μέχρι την κορύφωση της.
Και όμως , ολα τα παραπάνω , οι Kolsch και Widmyer , καταφέρνουν να τα γκρεμίσουν με την καταστροφική τρίτη πράξη τους , με την μακάβρια δυσφορία των πρώτων δύο τρίτων της ταινίας να εξελίσσεται γρήγορα σε ανοησία , λόγω της υπερβολής σε ορισμένες σκηνές οι οποίες χάνουν την όποια αληθοφάνεια θα μπορούσαν να έχουν , οδηγώντας τούς χαρακτήρες ενίοτε να φλερτάρουν με καρικατούρες.
Τούτου λεχθέντος, το νεο Pet Sematary, δεν το λες ιερόσυλο remake. Σκεφτείτε το ως έναν άλλο τρόπο να εξετάσετε την ίδια ιστορία , απο μια άλλη οπτική γωνία αν θέλετε. Παρόλο που οι αλλαγές στο αρχικό υλικό εγγυώνται την πόλωση σε μερικούς οπαδούς του Stephen King, το Pet Sematary αγκαλιάζει την παγίδα του επαναπροσδιορισμού απλώς και μόνο για να αποδώσει έναν -ας πούμε- φόρο τιμής σε μια κλασική ταινία τρόμου. Αντ ‘αυτού, κάνει δραστικές αλλαγές στο σενάριο , ώστε να μπορεί να γίνει πιο πολύπλοκο με τα θέματα του. Εν μέρει συμφωνώ. Μερικές φορές , το διαφορετικό είναι καλύτερο. Εγώ όμως θα δανειστώ την κλασική ατάκα της ταινίας που ακούγεται απο τα χείλη του John Lithgow: Sometimes Dead is Better … και αυτό ισχύει ΚΑΙ για την ταινία.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Pet Sematary Trailer
Cineramen
Share
