Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει και οι Ιταλοί στρατιώτες, κατάκοποι αλλά νικητές, επιστρέφουν σε ένα φτωχό χωριό που κυβερνάται από πλούσιους γαιοκτήμονες. Καθώς τα γεγονότα γύρω από τις πρώτες ελεύθερες εκλογές στην Ιταλία απειλούν να διαλύσουν το χωριό, ο Padre Pio παλεύει με τους δικούς του δαίμονες, βγαίνοντας τελικά από την πνευματική του αγωνία για να γίνει μια από τις πιο αξιοσέβαστες μορφές του Καθολικισμού.
Μπορεί κάποιος να προσάψει πολλά στον Abel Ferrara, ωστόσο δεν μπορείς να πεις ότι δεν καταφέρνει στα έργα του να είναι πρωτότυπος. Άλλο το αν είναι αποτελεσματικός ή αν το παρακάνει, με το δεύτερο να συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση.
Ο σκηνοθέτης που του αρέσει να προβοκάρει και έχει ένα ιδιαίτερο στυλ, στην συγκεκριμμένη σίγουρα κίνησε την περιέργεια και την περιμέναμε με ανυπομονησία. Αυτό μιας και το όλο concept έχει ενδιαφέρον, ωστόσο δυστυχώς το αποτέλεσμα είναι πολύ κακό.
Ο Ferrara προέρχεται από ένα σερί αξιόλογων προσπαθειών (είτε αρέσουν, είτε όχι), ωστόσο θα λέγαμε εδώ ότι παρεκκλίνει από το στυλ του. Σε κάποια σημεία δυστυχώς ξεκάθαρα επιχειρεί φθηνούς εντυπωσιασμούς και αυτό είναι που εξοργίζει.
Σε μια προσπάθεια που προσπαθεί είναι συμπαθητική στο πρώτο μισό, αλλά στο δεύτερο και ειδικά στο τελευταίο της κομμάτι είναι πραγματικά εντελώς άστοχη, χάνοντας τα αυγά και τα πασχάλια, το Padre Pio καταλήγει μια καρικατούρα, αλλά άνευ λόγου.
Ενώ γίνεται προσπάθεια να αφηγηθεί ενδιαφέροντα πράγματα, ωστόσο πάλι ενώ κάτι πάει να κάνει, “σκοντάφτει” στην την αφαιρετική των εικόνων του. Το ότι θέλει να προκαλέσει (όχι με τις εικόνες απαραίτητα, αλλά με αυτά που θέλει να περάσει) είναι εμφανές, χωρίς να εστιάζει τόσο στην ανάλυση των καταστάσεων.
Πραγματικά ενώ δεν μας έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοιο εδώ καταλήγει να γίνει έρμαιο της ατσαλοσύνης του θέματος του, χάνοντας σε καίρια σημεία την ουσία του όλου εγχειρήματος και δεν ξέρουμε αν θα αντέξει ο μέσος θεατής.
Η ταινία Padre Pio δεν καταφέρνει να διατηρήσει καθόλου καλό ρυθμό, με αποτέλεσμα στα κρίσιμα σημεία όχι απλά να μην καταφέρνει να κάνει την υπέρβαση, αλλά αντίθετα τα κάνει όλα μαντάρα σε κομβικές σκηνές.
Μπορεί αρχικά η ταινία μπαίνει σε άλλη διάσταση με μια διαρκή έντονη αισθητική και θεματολογία, η οποία θέλει να επεξηγεί πολλά γεγονότα, ωστόσο αυτά που βλέπουμε είναι ουσιαστικά filler σκηνές από ένα σημείο και μετά.
Mπορεί να είναι εμφανές ότι είχε ένα πλάνο στο μυαλό του, αλλά κάπου μπλέκονται τα πράγματα και από ένα σημείο και μετά γίνονται αχταρμάς, ενώ είναι προφανές ότι αν ο Akin περιόριζε την φλυαρία αλλά και μερικές ανούσιες σκηνές, σίγουρα θα ήταν καλύτερη.
Έχουμε αυθαίρετες συνδέσεις με πράγματα τα οποία δεν βγάζουν κάποιο νόημα και ενώ θέλει να τονίσει μερικά σημαντικά στοιχεία, εντέλει δεν καταφέρνει και πολύ καλά, ενώ το αφήνει ανολοκλήρωτο στο φινάλε.
Δυστυχώς αυτή τη φορά ο Ferrara καπου το έχασε αυτή τη φορά και δεν κατάφερε να κάνει ένα ολοκληρωμένο έργο. Κρίμα, γιατί εδώ πρόκειται για μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία ειδικά αν υπήρχε διαφορετική διαχείριση.
Εν κατακλείδι και για να μην κουράζουμε πλέον είναι δεδομένο ότι ο Ferrara πρέπει (ξανά) να αλλάξει λίγο ρότα και να βαδίσει στα παλιά μονοπάτια του και να αποκτήσει ξανά σταθερές. Γιατί εδώ γενικά αλλά και ειδικά προς το τέλος, έχασε τελείως την μπάλα, σε μια “αγνώριστη” ταινία.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★☆☆☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Padre Pio Trailer
Cineramen
Share
