Δύο άνδρες πηγαίνουν με την κόρη τους για σαββατοκύριακο σε απομονωμένο κατάλυμα στο δάσος και εκεί δέχονται την επίσκεψη τριών αγνώστων που υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να θυσιάσουν άμεσα ένα μέλος της οικογένειάς τους, διαφορετικά θα ξεκινήσει η Αποκάλυψη.
Για την ταινία Knock In The Cabin, ο πήχης δεν μπορούμε να πούμε πως ήταν σχετικά ψηλά, ωστόσο είχαμε κάποιες προσδοκίες με την ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα, η οποία μας είχε από το “καλημέρα”, αλλά το όνομα M. Night Shyamalan για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια (με μεγάλη εξαίρεση το πολύ καλό Split, ενδεχομένως και το The Visit, που δεν προβλήθηκε στην χώρα μας) απογοητεύει.
Mετά το πρώτο μέρος που κάτι πάει να κάνει, η ταινία πραγματικά… κατεδαφίζεται για ανεξήγητο λόγο. Δυστυχώς μετά τα πρώτα 45 λεπτά που σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον έχουμε μια ταινία πρόχειρη, βιαστική και γενικότερα χωρίς ταυτότητα, που δεν μπορεί να αποφύγει και τα κλισέ του είδους, κι ας δείχνει πως έχει μια εναλλακτική ματιά.
Παράλληλα καταφέρνει μια έξυπνη ιδέα να μην την αξιοποιήσει ούτε στο ελάχιστο με μια αλλαγή πλεύσης στο δεύτερο μέρος που δεν χρειαζόταν με το τραβηγμένο σε διάρκεια (και όχι μόνο) σενάριο να.. εξοκείλει, αλλά και μερικές ανατροπές που “καίγονται” και είναι… χλιαρές.
Μετά το ωραίο πρώτο κομμάτι που δημιουργεί μια αγωνία, γρήγορα εξαντλεί τις ιδέες της, ενώ αφήνει άλλα στην… φαντασία για ευνόητους λόγους, περιμένεις σίγουρα την “έκρηξη” του δεύτερου μέρους αλλά και την πλήρη ανάπτυξη των χαρακτήρων. Το αποτέλεσμα που βγαίνει όμως είναι ένας αχταρμάς και μια αδικαιολόγητη στασιμότητα στον ρυθμό της, που οφείλεται στην έλλειψη ιδεών και στο ότι προσπαθεί ανούσια ο Shyamalan να γεμίσει τον χρόνο.
Δεν έρχεται τελικά αυτό που θες να δεις και η προσπάθεια είναι κατώτερη του (όποιου) αναμενομένου, οι ηθοποιοί χαραμίζονται (ειδικά ο υποτιμημένος Dave Bautista, που εδώ είναι πολύ καλός – ο κορυφαίος όλων σίγουρα), ενώ η σεναριακή ιδέα χάνει εντελώς τον προσανατολισμό της και το όλο concept πάει στον κάλαθο των αχρήστων.
Οι χαρακτήρες πάνε στράφι μαζί με τους καλούς ηθοποιούς, αλλά το βασικότερο είναι πως η ταινία… πίνει θάλασσα, καθώς δεν οδηγεί πουθενά με εξαίρεση 2-3 καλές σκηνές, οι οποίες όμως πνίγονται στην μετριότητα. Συν τοις άλλοις, το φινάλε σε συνδυασμό με το τελευταίο μισάωρο γενικότερα είναι “άντε να τελειώνουμε να φύγουμε” και θεματικά δεν οδηγεί πουθενά, ούτε καν κάνει μια κριτική πάνω στις θεματικές που θα μπορούσε εύστοχα να θίξει.
Εκείνο που απογοητεύει και για αυτό δεν λειτουργεί καλά είναι το γεγονός ότι ενώ με καλύτερη διαχείριση θα μπορούσε να κρατήσει το ενδιαφέρον, δεν καταφέρνει να εκμεταλλευτεί την κεντρική πλοκή με μια ιντριγκαδόρικη σκοπιά, ώστε να αναπτυχθούν καλά οι χαρακτήρες.
Θα μπορούσε να είναι και λιγότερο “ξεχειλωμένη” (χωρίς λόγο και με έλλειψη ιδεών που θα κρατούσαν τον θεατή), αλλά καταλήγει στην ίδια “συνταγή” με διαφορετικό τρόπο ίσως και την έξυπνη ιδέα να πηγαίνει στα.. σκουπίδια.
Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί να αποφύγει και την ανούσια φλυαρία, μιας και στην τελική δεν έχει και πολλά να πει όταν αρχίζει και εξαντλεί τα όποια “τρικ” της (τα οποία είναι κυρίως σκηνοθετικά και όχι θεματικά), σε μια ταινία που μοιάζει με τηλεοπτικό πιλότο περισσότερο όπως αναπτύσσεται και δεν δικαιολογεί τις 1-2 “ανατροπές” της, ώστε να καταφέρει να γίνει ολοκληρωμένη ταινία.
Σε πολλά σημεία μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη μιας και ενώ προσφέρει κάποιες καλές σκηνές (οι περισσότερες ερμηνευτικά από τον Bautista κυρίως, αλλά και οπτικά), δεν καταφέρνει να δώσει κάτι περισσότερο από μια επιδερμική προσέγγιση, ενώ παράλληλα η προσπάθεια για ένα κοινωνικό σχόλιο δεν αποφέρει καρπούς, καθώς στην πορεία μπερδεύεται ο Shyamalan.
Γενικά το πρόβλημα της ταινίας, είναι πως δείχνει να είναι υπερφορτωμένη και να χωρέσει πολλά πράγματα εκτός από το πιο ουσιώδες: το να μεταφέρει συναισθήματα στους θεατές, ενώ παραγίνεται εξυπνακίστικη και έτσι με το που φτάνουν οι τίτλοι τέλους επικρατεί μια απογοήτευση.
Περιμένεις να δεις περισσότερα πράγματα και μια ιστορία που θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον, ωστόσο ο αλλοπρόσαλλος ρυθμός και η μη ικανότητα για το κάτι παραπάνω πέρα από μια ρηχή αφήγηση των γεγονότων και ίσως παραβολών-αλληγοριών, καθιστούν την ταινία μια χαμένη ευκαιρία.
Γενικά υπάρχει μια… τσαπατσουλιά στο όλο εγχείρημα, πολλές καλές στιγμές μένουν στο “ράφι”, είναι κρίμα για το αξιοπρεπές κάστ να μην μπορεί να διασώσει και πολλά (με τους Bautista και Aldridge να το παλεύουν πάντως όσο μπορούν).
Μοιάζει (ειδικά στο τελευταίο κομμάτι) να θέλει να πάει σε… fast forward, καθώς κουράζει γενικότερα από ένα σημείο και μετά, με το καστ να δείχνει πως πάει μηχανικά και χωρίς προσανατολισμό, ενώ και η σκηνοθεσία δεν βγάζει κάτι καινοτόμο.
Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα σεναριακή ιδέα, που θα μπορούσε ενδεχομένως να δώσει μια άλλη άποψη πάνω στο θέμα, η οποία όμως δεν καταφέρνει όσο θα έπρεπε να σταθεί περισσότερο στους χαρακτήρες και το background τους, μιας και μπορεί να μαθαίνουμε μερικά πράγματα αλλά ο ρυθμός της ταινίας πολύ γρήγορα χάνεται.
Η ταινία Knock At The Cabin σε γενικές γραμμές καταφέρνει να ρίξει… άσφαιρα και σε καμία περίπτωση δε κάνει την διαφορά, καθώς σίγουρα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα ο Shyamalan, αν έκανε έστω τα στοιχειώδη και εκμεταλλευόταν το πρώτο της κομμάτι. Αλλά από ένα σημείο και μετά ο “Xτύπος στην Kαμπίνα” αποδεικνύεται πως είναι στου… κουφού την πόρτα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★✬☆☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Knock At The Cabin Trailer
Cineramen
Share
