Ο Ηρακλής Πουαρό έχει αποσυρθεί στη Βενετία, ζώντας μια ήσυχη, μοναχική ζωή, χωρίς να απασχολεί το μυαλό του με μυστηριώδεις υποθέσεις. Όταν όμως μια παλιά φίλη τον προσκαλέσει σε μια μυστηριακή τελετή όπου ένας από τους καλεσμένους θα βρεθεί νεκρός, ο Πουαρό επιστρατεύει και πάλι τον ορθολογικό τρόπο σκέψης του για να εξιχνιάσει άλλο ένα έγκλημα.
Ο Kenneth Branagh αναλαμβάνει για τρίτη φορά να μεταφέρει στον κινηματογράφο μία από τις περιπέτειες του διάσημου ντετέκτιβ της Αγκάθα Κρίστι, μετά το Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές, και το Έγκλημα στον Νείλο. Αυτή τη φορά ασχολείται με μια λιγότερο προβεβλημένη ιστορία του Πουαρό, πετυχαίνοντας όμως (στα σημεία) την καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά από τις τρεις.
Ο Branagh εκμεταλλεύεται τον χωροχρόνο της ιστορίας του, μεταφέροντάς μας σε μια γοητευτική μεταπολεμική Βενετία τις ημέρες του Χάλοουιν, αξιοποιώντας παράλληλα τη μεσαιωνική αύρα της πόλης. Το τελευταίο θα του δώσει την ευκαιρία να εμπλουτίσει την ιστορία με αρκετά γκόθικ στοιχεία και μεταφυσικό τρόμο, δημιουργώντας μια αγωνία που δεν συναντάμε στα περισσότερα τυπικά φιλμ του είδους.
Παράλληλα, στρέφοντας συχνά την κάμερα προς τον ιδιόμορφο ντετέκτιβ επιχειρεί να εμβαθύνει στον χαρακτήρα του, σπάζοντας τον ψυχρό ορθολογισμό του για να αποκαλύψει μια μοναχικότητα και μια εσωτερική θλίψη που κρύβονται από πίσω, όντας συμβιβασμένος με την έννοια του θανάτου καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, «αναγκασμένος» επαγγελματικά να κινείται μεταξύ ζωντανών και νεκρών (χρήση και του Χάλοουιν που προαναφέραμε).
Βεβαίως μιλάμε για μια ταινία μιας τυποποιημένης φόρμας, από την οποία δεν διαφεύγει, με τον ρυθμό της αφήγησης να μη δουλεύει πάντα αρμονικά καθώς συναντάμε τις συνηθισμένες ανακρίσεις υπόπτων που σπάνε σεναριακά μόνο από ορισμένες εύστοχες χιουμοριστικές ατάκες, για να καταλήξει σε έναν αναμενόμενο αποκαλυπτικό μονόλογο.
Όσον αφορά το καστ, αυτή τη φορά δεν είναι τόσο λαμπερό όσο στα προηγούμενα φιλμ, αλλά όλοι οι ηθοποιού υπηρετούν με συνέπεια τους ρόλους τους. Πέρα από τον ίδιο τον Branagh με το χαρακτηριστικό πλέον τσιγκελωτό μουστάκι του και τη σπαστή προφορά του, ξεχωρίζουν οι Michelle Yeoh (Everything Everywhere all at Once), Jamie Dornan (Belfast), Tina Fey (Date Night), και Kelly Reilly (Flight).
Συνολικά, μια ταινία που ακολουθεί την τυπική φόρμα των whodunit ταινιών χωρίς να εντυπωσιάζει, καταφέρνοντας όμως να διαφοροποιηθεί με τη σκοτεινή σκηνοθετική ματιά του Branagh και έναν αέρα μεταφυσικού τρόμου που ευελπιστεί να ικανοποιήσει ένα ευρύτερο κοινό, πέρα από τους σταθερούς και πολλούς φαν της Αγκάθα Κρίστι.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★✬☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Haunting in Venice Trailer
Cineramen
Share
