Ένας τυχερός δημοσιογράφος ανακαλύπτει έναν πρώην ασθενή ψυχικής υγείας που έχει μεγάλη ομοιότητα με έναν αστέρα του κινηματογράφου που είναι αλλοπρόσαλλος. Γίνεται σύντομα διάσημος όταν ρίχνεται στα λαμπερά φώτα και στο προσκήνιο του Χόλιγουντ.
Μπορεί οι καλύτερες των προθέσεων να υπήρχαν και ο κωμικός Charlie Day στην πρώτη του δουλειά πίσω από τις κάμερες να ήθελε να πραγματοποιήσει μια σατιρική ταινία, ωστόσο όσο περνάει η ώρα καταλήγει ένας ανεκδιήγητος αχταρμάς.
Δυστυχώς το Fool’s Paradise είναι μια ταινία που πραγματικά όχι μόνο δεν προσφέρει κάτι στον θεατή, αλλά όσο περνάει η ώρα τον εξοργίζει. To trailer πραγματικά μας προμήνυε για κάτι πολύ ενδιαφέρον και η πλοκή της που δεν αποκαλύπτει κάτι μας είχε εξιτάρει το ενδιαφέρον, μέχρι φυσικά να την δούμε, όμως. Ειδικά στο δεύτερο μισό είναι ανεκδιήγητη και δεν έχει συνοχή, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα στα τεκταινόμενα.
Για να το πάρουμε από την αρχή, εν μέρει o σκηνοθέτης επιχείρησε να βάλει την δική του “πινελιά” για την σύγχρονη πραγματικότητα και η αλήθεια είναι πως μέχρι ένα σημείο έχεις ένα ενδιαφέρον για το “που το πάει”, αλλά μετά από λίγο δεν… τσουλάει.
Ωστόσο από κει και πέρα, με αποκορύφωμα το χαοτικό δεύτερο μισό που είναι λες και θέλει απλά να γεμίσει τον χρόνο με ασύνδετες τραβηγμένα σκηνές και καταφέρνει να σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, ωστόσο για όλους τους λάθος λόγους.
Από την αρχή κάτι δεν κολλάει ωστόσο υπάρχει μια όχι τόσο κακή αισθητική και μερικές σκηνές που σου τραβούν κάπως την προσοχή, αλλά από κεί και πέρα όλα γκρεμίζονται και η ταινία παίρνει την κάτω βόλτα.
Αντί να έχει μια ένταση, αγωνία και τα συναφή, γίνεται ολοένα και πιο άνευρη με ένα τεμπέλικο σενάριο, χαρακτήρες που είναι το λιγότερο καρικατούρες και παρόλο που υπήρχε προοπτική για κάτι πρωτότυπο, καταλήγει σε φιάσκο.
Η σκηνοθεσία και το σενάριο πραγματικά δεν έχουν καμία συνοχή, ειδικά στο δεύτερο και πιο κρίσιμο κομμάτι της, με την ταινία Fool’s Paradise να γίνεται από το… πουθενά μια από τις πιο”ό,τι να ‘ναι” που έχουμε δει εδώ και λίγο καιρό, κι ας περιμέναμε το αντίθετο.
Η ταινία πνίγεται στην μετριότητα και την εγωκεντρικότητα της, εικόνες και ηθοποιοί αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας σε πολλές σκηνές τους και σε κάνουν να κοιτάς πιο πολύ το ρολόι. Όλα αυτά δεν καταφέρνουν να σε “κρατήσουν” εκεί που χρειάζεται, με γραφικές over the top ερμηνείες, οπότε και η τελευταία ελπίδα της ταινίας για κάτι καλό εξατμίζεται και εκεί.
Ειλικρινά μετά το τέλος της προσπάθειας (που δεν σου κρατάει καν το ενδιαφέρον μέχρι το φινάλε), τα λόγια είχαν στερέψει, σε μια επιεικώς υπερτιμημένη προσπάθεια και το μόνο που κρατήσαμε από ένα συνονθύλευμα είναι κάποια ωραία πλάνα και τίποτα παραπάνω.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★☆☆☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Cineramen
Share
