O Dumbo, ένα γλυκό, νεογέννητο ελεφαντάκι με τεράστια αυτιά είναι η πιο πρόσφατη προσθήκη στο ρημαγμένο τσίρκο του Μαξ Μέντιτσι. Αρχικά, η διαφορετικότητα του είναι πηγή προβληματισμού για τον Μέντιτσι, που υπολόγιζε σε ένα χαριτωμένο ελεφαντάκι για να προσελκύσει τα πλήθη, μέχρι που ο Ντάμπο ανακαλύπτει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα τεράστια αυτιά για να πετάξει. Κάτι που δεν προλαβαίνει να χαρεί, όταν του στερούν την πολυαγαπημένη του μητέρα, με αποτέλεσμα να καταλήξει μόνος και φοβισμένος, και την ίδια στιγμή στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ενός φαντασμαγορικού λούνα παρκ που ονομάζεται Dreamland.
- Γράφει ο Παναγιώτης Πυλαρινός από το Cinemafiles
Μία από τις ωραιότερες ιστορίες της Disney που κυκλοφόρησε το 1941 και κατέκτησε τις καρδιές του κοινού παγκοσμίως, η ταινία που ο ίδιος ο Walt Disney θεωρούσε την αγαπημένη της φιλμογραφίας του διάσημου studio, επιστρέφει διασκευασμένη σε μία live-action ταινία -απο τις πολλές που έρχονται φέτος- λίγο πριν την επέτειο των 78 χρόνων από την κυκλοφορία της.
Και μόνο ένας καταξιωμένος και αγαπητός δημιουργός σαν τον Tim Burton θα μπορούσε να αναλάβει τα ηνία αυτού του φιλόδοξου εγχειρήματος – ο οποίος και “άνοιξε” τον χορό των live action αναβιώσεων, κλασικών animated ταινιών, το 2010 με την Αλίκη του – και να αναβιώσει την κλασική ιστορία μέσα από τη μοναδική, σκοτεινή και ονειρική ατμόσφαιρα που ξέρει να χτίζει μέσα από τις ταινίες του.
Με την πρώτη ματιά, ο Dumbo “αισθάνεται” ως μια περίεργη επιλογή για τον Tim Burton , έναν σκηνοθέτη πολύ πιο άνετο με “ακέφαλους καβαλάρηδες” , “ψαλιδοχέρηδες” και “δολοφονικούς μπαρμπέρηδες”. Τι θα μπορούσε να έχει στο μανίκι του , ο μυστηριώδης και πιο spooky auteur του Hollywood για τον αξιολάτρευτο ελέφαντα της Disney; Με ένα όμως πιο προσεκτικό έλεγχο και καθώς η ταινία κυλάει , Dumbo και Burton αποδεικνύεται ενα εμπνευσμένο match, made in heaven – αυτή η ιστορία μιάς αμιγούς περιέργειας , που , όπως και ο Edward Scissorhands, ταυτόχρονα, καλωσορίζεται, γελοιοποιείται και εκμεταλλεύεται απο την λεγόμενη πολιτισμένη κοινωνία.
Οι ευαισθησίες του σκηνοθέτη είναι απροσδόκητα ομαλές, εδω, με τον ίδιο να “πετάει” το γκρίζο σκηνοθετικό του κουστούμι, να “δανείζεται” την χρωματική παλέτα του Big Fish, συμβαδίζοντας έτσι με την απαλή και ζεστή καρδιά της Disney. Υπάρχει συναίσθημα και γλυκύτητα εδώ, αλλά και σκληρότητα – θέματα που απο το πρωτότυπο φίλμ του 1941 έλειπαν και που ο Burton παρεκτείνει και ανασχηματίζει εδω μέσω του μοναδικού του φακού. Δεδομένου των 64 λεπτών του animation, το re-imagine του Dumbo κάνει σημαντικές αλλαγές – με το σενάριο του Ehren Kruger (The Ring, Transformers 3) να τιμά τον πυρήνα της ιστορίας επεκτείνοντας την ιστορία , να “εξοστρακίζει” τον αξιαγάπητο χαρακτήρα του Timothy Q. Mouse και να περιτριγυρίζει τον Dumbo με ανθρώπινο cast.
Φυσικά τίποτα απο τα παραπάνω δεν θα λειτουργούσε, χωρίς την πετυχημένη φόρμουλα της “μαμάς” Disney. Ολα είναι στήν θέση τους: τα μηνύματα της διαφορετικότητας , οικογένεια , ο τραυματισμένος και ανήμπορος (πλέον) πατέρας (Colin Farrel, σε έναν μάλλον άχαρο ρόλο), παιδιά, ο κλασικός villain της Disney , ενω δεν λείπει απο το κάρδο η εμπορευματοποίηση της τέχνης (έστω και αν αυτή λέγεται τσίρκο) ενάντια στίς οικογενειακές επιχειρήσεις. Θα μπορούσαν ολα αυτά να απαπτυχθούν πιο σωστά; Σαφώς , ναι. Αλλά σε αυτή την περίπτωση ο στάρ της ταινίας είναι ο Dumbo , ο οποίος κυριολεκτικά κλέβει την παράσταση – ο Tim Burton και οι μάγοι των ειδικών εφέ έχουν κάνει φανταστική δουλειά – με τα μεγάλα του μάτια … και αυτιά , αλλά και με τις πτήσεις του , που θα μαγέψουν οχι μόνο το target group της ταινίας – που είναι τα παιδιά – αλλά και τούς μεγάλους.
Ακόμα, και με τον πανέμορφο σχεδιασμό παραγωγής – από τα αρχικά μωβ ηλιοβασιλέματα μέχρι την ρετρό φουτουριστική αισθητική του δεύτερου μέρους – ο Dumbo είναι άλλη μια οπτική απόλαυση από τον Burton γεμάτο με πνεύμα και συγκίνηση.
Δεν ξεχνάμε, φυσικά, και το υποστηρικτικό cast της ταινίας , με τούς DeVito και Keaton να ξεχωρίζουν και να το διασκεδάζουν αφάνταστα , όταν ο ιπτάμενος ελέφαντας γίνεται το talk of the town και των ΜΜΕ , και ο “μου ανήκουν τα πάντα” Vandevere (Keaton) εξαγοράζει το τσίρκο Medici – με σκοπό την εκμετάλλευση του Dumbo – και το ενσωματώνει στο , οποιά ειρωνεία , θεματικό του πάρκο με την ονομασία … Dreamland. Ο Keaton είναι ο μεγάλος showman του Dumbo, εισάγει μια εντυπωσιακά περίεργη ενέργεια στις σκηνές του , απολαμβάνοντας παράλληλα το “θάρρος” του σεναρίου και την ευκαιρία να παίξει έναν “κακό” Walt Disney (με φωνή Batman) … μέσα σε μια ταινία Disney , ενω κάθε φορά που οι Keaton και DeVito είναι στο ίδιο κάδρο, η ταινία γίνεται ενα άτυπο Batman Returns …. reunion.
Σε μια τόσο τεράστια χρονιά για τη Disney, στην οποία τα: Frozen 2, Star Wars 9, Avengers: Endgame, Toy Story 4 και The Lion King να είναι ενα μόνο δείγμα στο κινηματογραφικό ημερολόγιο της εταιρείας, υπάρχει κίνδυνος ο Dumbo να ξεχαστεί πολύ γρήγορα. Και όμως , αυτό το γοητευτικό μίγμα Disney και “σκοτεινής” φαντασίας του Tim Burton , συνοδευόμενο απο τις γνώριμες νότες του Danny Elfman (άλλο ενα υπέροχο soundtrack) , γίνεται ενα συγκινητικό παραμύθι για ένα διαφορετικό ήρωα, μία πανδαισία χρωμάτων και σκηνικών, ένας φόρος τιμής στον μαγικό και ανεξάντλητο κόσμο των “τεράτων”, με αποτέλεσμα μια κινηματογραφική εμπειρία και μια γοητευτική και ειλικρινή εναλλακτική λύση για τους θεατές όλων των ηλικιών, στην πορεία προς το Πάσχα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★★
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Dumbo Trailer
Cineramen
Share
