H ταινία Die In A Gunfight έχει να κάνει με τους Mary και Ben, τα μαύρα πρόβατα δυο πανίσχυρων οικογενειών που βρίσκονται σε μια αντιπαράθεση αιώνων. Όταν oι δυο τους αναζωπυρώνουν την σχέση τους μετά από πολλά χρόνια, ο απαγορευμένος έρωτας τους θα πυροδοτήσει μια επικίνδυνη σύγκρουση δολοπλόκων και δολοφόνων.
Μπορεί οι καλύτερες των προθέσεων να υπήρχαν, αυτό που βγαίνει είναι μια ταινία που αποδεικνύεται ένας ανεκδιήγητος αχταρμάς, που πραγματικά όχι μόνο δεν προσφέρει κάτι στον θεατή, αλλά όσο περνάει η ώρα τον εξοργίζει.
To trailer πραγματικά μας προμήνυε για κάτι πολύ ενδιαφέρον και η πλοκή της που δεν αποκαλύπτει κάτι μας είχε εξιτάρει το ενδιαφέρον, μέχρι φυσικά να την δούμε, μιας και ειδικά στο δεύτερο μισό είναι ανεκδιήγητη.
Για να το πάρουμε από την αρχή, εν μέρει ο σκηνοθέτης ναι μεν επιχείρησε να βάλει την δική του “πινελιά” και η αλήθεια είναι πως μέχρι το πρώτο κομμάτι (παρά το ότι δεν ξέρεις καν τι θα δεις), δεν την λες τόσο αδιάφορη.
Ωστόσο από κει και πέρα, με αποκορύφωμα το χαοτικό δεύτερο μισό που είναι λες και θέλει απλά να γεμίσει τον χρόνο και καταφέρνει να σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, ωστόσο για όλους τους λάθος λόγους.
Από την αρχή κάτι δεν κολλάει ωστόσο υπάρχει μια όχι τόσο κακή αισθητική και μερικές σκηνές που σου τραβούν κάπως την προσοχή, αλλά από κεί και πέρα όλα γκρεμίζονται και η ταινία παίρνει την κάτω βόλτα.
Αντί να έχει μια ένταση, αγωνία και τα συναφή, γίνεται ολοένα και πιο άνευρη με ένα τεμπέλικο σενάριο, χαρακτήρες που είναι το λιγότερο καρικατούρες. και παρόλο που υπήρχε προοπτική για κάτι πρωτότυπο, καταλήγει σε φιάσκο.
Στο πιο κρίσιμο σημείο η ταινία χάνει εντελώς την μπάλα και μοιάζει πιο πολύ με παρωδία. H εξέλιξη της ταινίας αποδεικνύεται άνευρη, τραγελαφική, περισσότερο προκαλώντας τα γέλια των θεατών, παρά την αγωνία τους.
Η σκηνοθεσία και το σενάριο πραγματικά δεν έχουν καμία συνοχή, ειδικά στο δεύτερο και πιο κρίσιμο κομμάτι της, με την ταινία Die In A Gunfight να γίνεται από το… πουθενά μια από τις πιο βαρετές και “ό,τι να ‘ναι” που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Η ταινία πνίγεται στην μετριότητα και την εγωκεντρικότητα της, εικόνες και ηθοποιοί αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας σε πολλές σκηνές τους και σε κάνουν να κοιτάς πιο πολύ το ρολόι, παρά καταφέρνουν να σε “κρατήσουν” εκεί που χρειάζεται.
Ειλικρινά μετά το τέλος της προσπάθειας (που δεν σου κρατάει καν το ενδιαφέρον μέχρι το φινάλε, κι ας κρατάει 90 (και κάτι) λεπτά), τα λόγια είχαν στερέψει, σε μια επιεικώς μέτρια προσπάθεια και το μόνο που κρατήσαμε από ένα συνονθύλευμα είναι κάποια ελάχιστα καλά πλάνα και τίποτα παραπάνω.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★☆☆☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Cineramen
Share
