H ταινία Dear Evan Hansen έχει να κάνει με την ιστορία του Evan Hansen, ενός ανήσυχου και απομονωμένου μαθητή γυμνασίου που γράφει γράμματα στον εαυτό του. Ο συμμαθητής του Evan, Connor Murphy κρατά ένα από τα γράμματά του και αυτοκτονεί με αυτό στην τσέπη του. Έτσι, οι γονείς του Connor φτάνουν σε σημείο να πιστεύουν ότι αυτό το σημείωμα ήταν ένα σημείωμα που απευθυνόταν στον Evan. Η αλήθεια, όμως και τα μυστικά που κρύβονται πίσω από αυτό το σημείωμα, ξεπερνούν κάθε φαντασία.
Δε ξέρουμε τι ήθελε να καταφέρει η ταινία, αλλά αυτό που βγαίνει είναι ανά στιγμές ένας ανεκδιήγητος αχταρμάς, που πραγματικά όχι μόνο δεν προσφέρει κάτι στον θεατή, αλλά όσο περνάει η ώρα τον εξοργίζει καθώς είναι μπερδεμένη χωρίς λόγο και ουσία.
To trailer πραγματικά μας προμήνυε για κάτι πολύ ενδιαφέρον και η πλοκή της σε συνδυασμό με το αντίστοιχο μιουζικαλ μας είχε εξιτάρει το ενδιαφέρον, μέχρι φυσικά να την δούμε, μιας και ειδικά στο δεύτερο μισό είναι δυστυχώς κάκιστη.
Για να το πάρουμε από την αρχή, εν μέρει ο σκηνοθέτης επιχείρησε να βάλει την δική του “πινελιά” και η αλήθεια είναι πως μέχρι τη μισή ώρα (παρά το ότι δεν ξέρεις καν τι θα δεις), δεν την λες τόσο αδιάφορη, αλλα η συνέχεια είναι καταστροφική.
Με αποκορύφωμα το χαοτικό δεύτερο μισό που είναι λες και θέλει απλά να γεμίσει τον χρόνο και καταφέρνει να σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, ωστόσο για όλους τους λάθος λόγους. Από την αρχή κάτι δεν κολλάει ωστόσο υπάρχει μια όχι τόσο κακή αισθητική και μερικές σκηνές που σου τραβούν κάπως την προσοχή. Από κεί και πέρα όλα γκρεμίζονται και η ταινία παίρνει την κάτω βόλτα.
Αντί να έχει μια ένταση, αγωνία και τα συναφή, γίνεται ολοένα και πιο άνευρη με ένα τεμπέλικο σενάριο, χαρακτήρες που είναι το λιγότερο καρικατούρες. και παρόλο που υπήρχε προοπτική για κάτι πρωτότυπο, καταλήγει σε φιάσκο.
Στο πιο κρίσιμο σημείο η ταινία χάνει εντελώς την μπάλα και μοιάζει πιο πολύ με παρωδία. H εξέλιξη της ταινίας αποδεικνύεται άνευρη, τραγελαφική, περισσότερο προκαλώντας τα γέλια των θεατών, παρά την αγωνία τους.
Η σκηνοθεσία και το σενάριο πραγματικά δεν έχουν καμία συνοχή, ειδικά στο δεύτερο και πιο κρίσιμο κομμάτι της, με την ταινία Dear Evan Jansen να γίνεται από το… πουθενά μια από τις πιο βαρετές και “ό,τι να ‘ναι” που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Η ταινία πνίγεται στην μετριότητα και την εγωκεντρικότητα της, οι ηθοποιοί αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας σε πολλές σκηνές τους και σε κάνουν να κοιτάς πιο πολύ το ρολόι σε αυτό το… δαιδαλώδες έργο, καθώς δεν καταφέρνουν να σε “κρατήσουν” εκεί που χρειάζεται, με γραφικές over the top ερμηνείες. Οπότε και η τελευταία ελπίδα της ταινίας για κάτι καλό εξατμίζεται και εκεί.
Ειλικρινά μετά το τέλος της προσπάθειας (που δεν σου κρατάει καν το ενδιαφέρον μέχρι το φινάλε, μιας και είναι τεράστια η διάρκεια για αυτά που έχει να δώσει), τα λόγια είχαν στερέψει, σε μια επιεικώς μέτρια προσπάθεια και το μόνο που κρατήσαμε από ένα συνονθύλευμα είναι κάποιες καλές σκηνές και τίποτα παραπάνω.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★☆☆☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Cineramen
Share
