H ταινία εκτυλίσσεται ανάμεσα σε πολλές δεκαετίες και ένα εναλλακτικό παρόν. Ο Beau είναι ένας έναν εξαιρετικά αγχώδης αλλά ευχάριστος άνδρας, του οποίου η ζωή έχει στιγματιστεί από την υπερπροστατευτική μητέρα του. Όταν εκείνη πεθαίνει, ο Beau θα ξεκινήσει ένα ταξίδι γεμάτο ανατροπές και μεταφυσικές απειλές.
Υπάρχουν κάποιες ταινίες που θα μπορούσαν να κάνουν την διαφορά, αλλά υπάρχουν κάποιοι ανασταλτικοί παράγοντες με αποτέλεσμα να καταλήγουν να είναι αρκετά περίεργες εμπειρίες. Μια τέτοια είναι και το Beau Is Afraid, μια ταινία που έχει ωραίο “περιτύλιγμα” αλλά από περιεχόμενο χωλαίνει.
Οι προθέσεις της πρώτης ταινίας του Ari Aster μετά τα Hereditary και Midsommar είναι να δοθεί μια πιο εναλλακτική ματιά με πινελιές μαύρου χιούμορ και σκοτεινής προσέγγισης. Ενώ γενικότερα μας κάνει να νοιαστούμε για τους χαρακτήρες, ωστόσο υπάρχει σε μεγάλο μέρος μια υπερβολικά τραβηγμένη ιστορία και μια κουραστικά δήθεν σκηνοθεσία, που την κάνει έναν αχταρμά.
Μέσα σε σχεδον 3 ώρες κυριαρχεί η αμετροέπεια των όσων βλέπουμε, η κενότητα πολλών σκηνών αλλά και γενικότερο η “σπατάλη” του χρόνου της, αποτελώντας ανασταλτικούς παράγοντες σε κάτι δημιουργικό. Χωρίς φυσικά να θεωρείται κακή, απλά είναι μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία και γενικότερα μια προσπάθεια που δύσκολα θα θυμάσαι σε λιγο καιρό.
Καταρχάς, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την εκπληκτική φωτογραφία της ταινίας, την ανά στιγμές καλή σκηνοθεσία (αν και τα επαναλαμβανόμενα πλάνα στο δεύτερο μισό είναι κουραστικά) και κατ’ επέκταση την ενδιαφέρουσα ματιά του σκηνοθέτη. Ωστόσο δεν έχει και πολλά να μεταφέρει στον θεατή, με το στόρι να είναι άκρως προβληματικό, καθώς μπερδεύει τους θεατές και ο προσανατολισμός της χάνεται όσον αφορά αυτά που θέλει να περάσει.
Από τα πρώτα λεπτά έχεις την περιέργεια να δεις που το πάει, την ώρα που προσπαθεί να αφηγηθεί μια ιδιόμορφη ιστορία μέσα από πολλές οπτικές και πιο μικρές πλοκές. Όμως από τα μισά και μετά ο υπερβολικά αργός ρυθμός και η αλληγορία της αρχίζουν και “σκοντάφτουν” στην υπερβολή του σκηνοθέτη της. Να πούμε την αμαρτία μας, Birdman μια φορά γίνεται.
Σίγουρα, η κάθε ταινία πρέπει να φέρει την ταυτότητα του κάθε σκηνοθέτη, ωστόσο να μην το παρακάνει και να δίνει αυτό που χρειάζεται ανάλογα και με την θεματολογία της εκάστοτε προσπάθειας. Όσο περνάει η ώρα δείχνει όλο και περισσότερο μπερδεμένη και μπορεί αυτό να γίνεται με γοητευτικό τρόπο μέχρι ένα σημείο, αργότερα όμως αρχίζει και αναιρεί αυτό που πάει να χτίσει.
Η κάμερα και η σκηνοθεσία αρχίζει να σε κουράζει, καθότι οι ρυθμοί είναι εις βάρος της ιστορίας και η ταινία είναι δαιδαλώδης χωρίς φυσικά να υπάρχει λόγος στο μεγαλύτερο διάστημα. Επαναλαμβάνουμε, μπορεί το μότο της ταινίας να μας ωθεί να αφεθούμε στο ταξίδι, ωστόσο κάποια γεγονότα είναι αχρείαστα ειδικά από τη μέση και μετά.
Γίνεται κουραστικό το δεύτερο μέρος και “χάνει” τον θεατή, ενώ δεν προσφέρει κάτι στην εξέλιξη της ιστορίας, η οποία αποδεικνύεται άτολμη όσο περνάει η ώρα. Ναι μεν σε κάποια σημεία υπάρχει μια γοητεία, αλλά ειδικά μετά τα μισά, χάνεται η μπάλα.
Το όλο εγχείρημα γίνεται επιτηδευμένο από ένα σημείο και μετά, ενώ μερικές σκηνές μπορούσαν να είναι πιο στοχευμένες. Σ’ αυτό δεν θα υπήρχε θέμα αν υπήρχε μια ροή στην ταινία η οποία θα μπορούσε να δώσει κάτι καινοτόμο και όχι να καταλήγει σε επίδειξη τεχνικής από τον αξιόλογο σκηνοθέτη, που έχει δώσει εναλλακτικές προσπάθειες.
Σίγουρα αποδεικνύεται “μάστορας” στις εικόνες και κάποια πλάνα σε τραβάνε μέχρι ένα σημείο όμως (ειδικότερα στην αρχή), με το ταξίδι να είναι ωραίο μέχρι ένα (δυστυχώς όχι πολύ μεγάλο) κομμάτι της ταινίας, ωστόσο από ένα σημείο και μετά το “αμάξι” δεν παίρνει μπρός. Μια ακόμα πιο ανεξήγητα αλληγορική στροφή (μέσα στην ίδια την αλληγορία) μας τα χαλάει ακόμα περισσότερο.
Γενικότερα ενώ υπήρχαν δυνατότητες η αξιοποίηση δεν ήταν αυτή που έπρεπε, καθώς ο σκηνοθέτης αδικεί τον εαυτό του, καθώς από ένα σημείο και μετά μπερδεύει, μοιάζει εντελώς αμήχανη, μιας και το τελευταίο της κομμάτι δείχνει σαν να είναι από άλλη ταινία.
Ενδεχομένως θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα αν συνεχιζόταν όπως στο πρώτο μισάωρο και μίκραινε αρκετά την διάρκεια της, με την ταινία Beau Is Afraid να μας αφήνει στου δρόμου τα μισά. Θα μπορούσε να είναι πιο ολοκληρωμένη και αποδεικνύει ότι όσο καλή ιδέα και να έχεις, δεν θα πετύχει τους στόχους της αν δεν υπάρχει μια ποικιλία ιδεών και ένα αντίστοιχα πιο καλογραμμένο σενάριο. Άσχετα αν έχει στοιχεία θετικά, τα οποία όμως… εξανεμίζονται.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★★☆☆☆
Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Beau Is Afraid Trailer
Cineramen
Share
