Διάρκεια: 93′
Πρωταγωνιστούν: Xρήστος Στέργιογλου, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, κ.α.
Για μένα το σπίτι μου είναι ο κόσμος όλος’, θα μπορούσαν να ισχυριστούν κατά κυριολεξία τα τρία νεαρά παιδιά μίας οικογένειας που ζει απομονωμένη σε μία άνετη, όμορφη κι απόμερη μονοκατοικία. Στο σπίτι αυτό, η όποια γνώση για τον κόσμο ελέγχεται απόλυτα από τον πατέρα και τη μητέρα, οι οποίοι για άγνωστο λόγο ανατρέφουν το γιο , τη μικρή και τη μεγάλη τους κόρη αποκλειστικά εντός των ορίων του περιφραγμένου οικοπέδου της μονοκατοικίας, στο μοναδικό υποτίθεται χώρο όπου μπορούν να ζουν ασφαλείς. Ο μόνος άνθρωπος από τον έξω κόσμο που γνωρίζουν τα παιδιά είναι η Χριστίνα, την οποία ο πατέρας φέρνει στο σπίτι για να εκτονώνει τις σεξουαλικές ορμές του γιου. Η παρουσία όμως αυτού του ‘εισβολέα’ απειλεί να επιφέρει ραγδαίες αλλαγές στο φαινομενικά σταθερό και ελεγχόμενο σύμπαν του σπιτιού.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3,5 / 5
Eίναι πολύ εύκολο για κάποιον θεατή, να απορρίψει με την μια και να αφορίσει τον Κυνόδοντα. Αν όμως κάποιος ξεπεράσει τις προκαταλήψεις του και κοιτάξει πίσω από την επιφάνεια της ταινίας, θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια ταινία που βάζει το μαχαίρια βαθιά στο κόκκαλο, για μερικά θέματα της ελληνικής κοινωνίας. Εκεί, που ξεχωρίζει ο Κυνόδοντας σε σχέση με αντίστοιχες ταινίες (Σπιρτόκουτο, Ψυχή στο στόμα), είναι ότι δεν καταφεύγει σε υπερβολές και ακρότητες (αν και να πούμε την αλήθεια, υπάρχουν πολύ λίγες ευτυχώς σκηνές που είναι αχρείαστες), αλλά παρουσιάζει την οικογένεια με σκληρό καθαρά κινηματογραφικό τρόπο. Γι’ αυτό άλλωστε και πρώτη φορα για Ελληνική παραγωγή, πήρε πολλά διεθνή βραβεία, μεταξύ άλλων και το σπουδαιότατο “Ένα κάποιο βλέμμα”, στο φεστιβάλ Καννών.
H ταινία περιγράφει αναλυτικά και με γλαφυρό τρόπο ορισμένες φορές, την ζωή της δυσλειτουργικής (θα μπορούσαμε να πούμε) οικογένειας και τον εγκλεισμό τους εντός του σπιτιού με το “έτσι θέλω” του πατέρα τους. Καμία επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον, παρα μόνο ο πατέρας ο οποίος πηγαίνει στην δουλειά του και η συμπεριφορά τους σε συνδυασμό με την ομιλία τους ορισμένες φορές θυμίζει παιδιά με νοητική στέρηση. Ακόμα και λέξεις που εμείς θεωρούμε δεδομένες, για τα παιδιά έχουν διαφορετική εννοια, σ’ αυτήν την συντηρητική μέχρι αηδίας οικογένεια.
Το μόνο “ξένο” πρόσωπο που μπαίνει στο σπίτι, είναι η γυναίκα που μισθώνει ο πατέρας για να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές ορμές του γιού. Τα παιδιά μαθαίνουν γράμματα με την υποβοήθηση κασετών, παρακαλάνε να πέσουν τα αεροπλάνα από τον ουρανό γιατι τα θεωρούν παιχνίδια σαν αυτά που παίζουν και η μόνη τους διασκέδαση είναι να βλέπουν βιντεοκασέτες με προσωπικές τους στιγμές, ουτε κάν ταινίες.
΄Ολα λοιπόν λειτουργούν με πρόγραμμα, όλα με περιοριστικούς όρους. Και αυτά σε μια ηλικία πολυ τρυφερή, αυτή της εφηβείας. Μέχρι να πέσει ο Κυνόδοντας αριστερός ή δεξιός δεν μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση, λέει ο πατέρας και έτσι εξηγείται ο αλληγορικός τίτλος. Για να μην αναλυθουν περαιτέρω σκηνές από την ταινία και γίνουν spoiler, καλό θα ήταν από μόνοι τους οι θεατές να ανακαλύψουν την μαγεία αυτού του φιλμικού σύμπαντος.
Πάντως, ο Λάνθιμος άλλοτε με ήρεμο τρόπο και άλλοτε με σκληρό, αποτυπώνει στη οθόνη, πράγματα που ίσως να μην είχε φανταστεί ποτέ ανθρώπινος νούς για μια οικογένεια και το περιβάλλον της. Μάλιστα, προσθέτει και αρκετές πινελιές έξυπνου και πικρόχολου χιούμορ, με γεγονότα που φαντάζουν για όλους εμάς παιδιάστικα, αλλά για τους πρωταγωνιστές είναι απολύτως φυσιλολογικά.
Συν τοις άλλοις το πολλαπλών αναγνώσεων φινάλε, σε κάνει να αναθεωρήσεις και να σκεφτείς διαφορετικά μερικά πράγματα. Αμήχανη και δυσβάσταχτη για τον ανυποψίαστο θεατή, o Κυνόδοντας αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη για το ελληνικό σινεμά και μια ταινία που πρέπει να βρεί μιμητές, για να μπορέσει να αναβαθμιστεί o Eλληνικός κινηματογράφος. Προσοχή όμως δεν είναι ταινία για πολλούς, αλλά για πολύ απαιτητικό κοινό, ωστόσο αξίζει να την δεί κανείς προσπερνώντας τις όποιες ενστάσεις μπορεί να έχει.
https://www.youtube.com/watch?v=QFtDzK64-pk
Cineramen
Share
Αρχικά θα ήθελα να σχολιάσω οτι το θέμα και η πλοκή της την ταινίας είναι ιδιαίτερα ξεχωριστά, παρόλα αυτα ομως ορισμένες σκηνές προκαλούν σοκ στο θεατή και γενικότερα το κλίμα είναι ιδιαίτερα βαρύ. Το πιο σημαντικό νόημα της ταινίας κατα την αποψή μου ειναι ότι τα οικογενειακά και επιμορφωτικά ερεθίσματα που λαμβάνει ο άνθρωπος είναι πάρα πολύ καθοριστικά για την εξέλιξη του ανθρώπου.
Γιώργος Παπαδόπουλος
Θα συμφωνήσω απόλυτα με το σχόλιο σου, Γιώργο! Το θέμα είναι to πως μεγαλώνει ο άνθρωπος στην οικογένεια του και αυτό τονίζει ο Κυνόδοντας, με πολύ έξυπνο και σκληρό τρόπο. Δεν είναι τυχαίο κιόλας οτι πάει για Όσκαρ.
τελικά όμως δεν το πήρε δύστυχος :/ παρόλο που το άξιζε
Πολύ κρίμα, αλλά ας μην γελιόμαστε δεν ήταν από τα φαβορί. Μακάρι να πάνε και άλλες ταινίες μας και κάποια στιγμή να το πάρουμε!
Μπορώ να πω πως παρόλο που, αν και με κούρασε λίγο σαν ταινία αξίζει να τη δει κανείς.Απλά απίστευτη!
Αφροδίτη.
APISTEFTI……BLOFA KLEMENI APO FILM TOU RIPSTAIN….KALA ESEIS OI YMNITES CINEMA DEN VLEPETE;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
isos i xeiroteri tainia tou ellinikou cinema….psefto–symvoliki—-afelestati—kai kakistoi…ithopoioi
Ταινιαρα!!
Ωραία κριτική guys! Μπορεί βέβαια κάποιος να πάει την ταινία ακόμα πιό πέρα. Η ανάλυση για την οικογένεια είναι το πρώτο level.
Υπάρχουν συμβολισμοί που αφορούν την έννοια του κράτους και το πώς αυτό διαμορφώνει συνειδήσεις.
Το “ξένο” άτομο στο σπίτι συμβολίζει το διαφορετικό και γενικότερα τη γνώση.
Ο κυνόδοντας και η αιματοχυσία συμβολίζει τον αγώνα και τις θυσίες που πρέπει να κάνει κάποιος για να απελευθερωθεί από το status quo.
Η φαινομενική αφέλεια των ηθοποιών θέλει να δείξει την αποχαύνωση που προκαλεί το σύστημα.
Γενικότερα είναι μία αντι-συστημική ταινία…βασικά, αντι-φασιστική θα έλεγα καλύτερα γιατί παρουσιάζει ουσιαστικά πολλές από τις τεχνικές που εφαρμόζονται σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και θα πρόσθετα ότι είναι άκρως επίκαιρη.
Υπάρχουν μιριάδες αντίστοιχοι συμβολισμοί στην ταινία για όποιον θέλει να τα ανακαλύψει 😉
Εξαρτάται από την προσέγγιση πάντα…και φυσικά όλα είναι θέμα γούστου 🙂