[line]
[dropcap]Ο[/dropcap] Ζορζ (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μουσικής που έχουν πια αποσυρθεί. Η κόρη τους (Ιζαμπέλ Ιπέρ), η οποία είναι επίσης μουσικός, μένει με την οικογένειά της στο εξωτερικό. Μια μέρα η Αν θα βιώσει ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο θα θέσει σε δοκιμασία την αγάπη που ενώνει το ζευγάρι.
Όσοι ξέρουν το όνομα Michael Haneke και είναι γνωρίζουν τι έχει κάνει στην καριέρα του, είναι προετοιμασμένοι για το τι πρόκειται να παρακολουθήσουν. Ο Αυστριακός σκηνοθέτης είναι με διαφορά ένας από τους καλύτερους σύγχρονους film-makers και το αποδεικνύει με μια ακόμα πολύ ώριμη και “δυσκολη” ταινία. Το Amour είναι βαρύ, αργό, downιάρικο σε πολλές στιγμές του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι επιτηδευμένο και ψεύτικο.
Ο Ηaneke καταφέρνει να δώσει έναν ρεαλισμό, ξερές και σταράτες αλήθειες, χωρίς να τις ωραιοποιεί στην ταινία του και να κάνει τον θεατή να ταυτιστεί απόλυτα με τους πρωταγωνιστές. Mιλώντας για πρωταγωνιστές και οι δυο τους είναι καταπληκτικοι! Ο θεατρικός κατα βάση Jean-Louis Trintignant (εκείνη την εποχή γύρισε στην μεγάλη οθόνη μόνο για χάρη του Haneke, όπως είπε) και η Emmanuelle Riva, παραδίδουν δωρεάν μαθήματα υποκριτικής, ακόμα και στις σκηνές που κάνουν κάτι πολύ απλό (π.χ. όταν πίνουν τσάι ή τρώνε).
Η ταινία είναι αρκετά σκληρή σε μερικά σημεία, όχι επειδή προκαλεί αλλά επειδή ψυχολογικά και οπτικά γίνεται δυσβάσταχτη με την εξέλιξη των δυο χαρακτήρων. Τα αργόσυρτα πλάνα του αυστριακού σκηνοθέτη, αλλά και ο περιορισμένος χώρος βοηθούν πολύ στην διαμόρφωση ενός ασφυκτικού περιβάλλοντος, που κάνει ακόμα πιο βαριά την ήδη υπάρχουσα ατμόσφαιρα. Κάθε σκηνή του Haneke είναι και μια αλληγορία και ειδικότερα με τα flashback του, τα οποία είναι τοποθετημένα αριστοτεχνικά στην εξέλιξη της πλοκής.
To δεύτερο μέρος είναι πιο βαρύ απο το πρώτο, ειδικότερο όσο πλησι΄ζουμε στο φινάλε της ταινίας, ωστόσο όπως αναφέρθηκε η μαγκιά του Haneke είναι ότι δεν κάνει τίποτα να φαίνεται στημένο και δακρυβρεχτο, όσο αβανταδόρικο και να είναι το θέμα του. Η τοποθέτηση της κάμερας δίνει μεγάλη ένταση στην ταινία και οι οπτικές γωνίες των πλάνων του Haneke είναι όλα τα λεφτά και βοηθούν ακόμα περισσότερο τον θεατή στο να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες και την ιστορία.
Γενικά, το Amour πρόκειται για μια ταινία σπουδαία, ανθρώπινη, σκληρή, νοσταλγική και πολλά άλλα επίθετα που μπορούν να την χαρακτηρίσουν και το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να την χάσει κανένας θεατής ότι προτιμήσεις και να έχει, γιατί μπορεί να είναι μια ταινία δύσκολη και βαριά, αλλά σίγουρα είναι μια αξέχαστη εμπειρία.
[author title=”Cineramen” author_id=””]
[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]
[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]
[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]
[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]
