Ο Alfred Hitchcock αναμφίβολα είναι ένας από τους μετρ του τρόμου, από τους μεγαλύτερους ανθρώπους στην ιστορία του σινεμά και όχι μόνο καθότι οι ταινίες του έχουν αφήσει εποχή και έχουν καθιερώσει πολλά από αυτά που ξέρουμε μέχρι σήμερα.
Η ταινία που ο ίδιος ξεχώρισε περισσότερο απ’ όλες είναι Το Χέρι που Σκοτώνει (Shadow of a Doubt), γνωστή κι ως Η Σκιά της Αμφιβολίας, είναι ψυχολογικό θρίλερ παραγωγής 1943 και ο ίδιος την έβαζε παραπάνω απ’ όλες για το γεγονός πως έφερε την απειλή σε μια μικρή πόλη.
Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι η Τερέζα Ράιτ και ο Τζόζεφ Κότεν. Το σενάριο της ταινίας έγραψαν οι Θόρντον Γουάλντερ, Σάλλυ Μπένσον, Άλμα Ρεβίλ βασισμένοι σε διήγημα του Γκόρντον ΜακΝτόνελ. Η υπόθεση της ταινίας προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ιστορίας. Το 1991 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου.
Η Σάρλοτ Τσάρλι Νιούτον (Τερέζα Ράιτ) πλήττει σκεπτόμενη την ήρεμη ζωή στο σπίτι με τους γονείς και την αδελφή της. Εύχεται να συμβεί κάτι συναρπαστικό στη ζωή της και ξέρει ποιος θα ήταν εκείνος που θα την έβγαζε από την πλήξη της. Μια επίσκεψη από τον πολυταξιδευμένο και διανοούμενο θείο της Τσάρλι Όκλεϊ (Τζόζεφ Κότεν) θα έφερνε πολλές αλλαγές στη ζωή της. Κάποια στιγμή λαμβάνει ένα τηλεγράφημα από το θείο της που ανακοινώνει ότι σκοπεύει να τους επισκευτεί για μερικές μέρες. Η Τσάρλι είναι ευτυχισμένη όταν κάποια στιγμή ο θείος της φτάνει στο σπίτι της οικογένειας της. Ο θείος Τσάρλι και η μικρή του ανιψιά βγαίνουν μαζί κι εκείνη θαυμάζει την κομψότητα και τους τρόπους του, καθώς καταφέρνει να γοητεύσει όλους τους θαμώνες της λέσχης όπου συχνάζουν. Κάποια στιγμή όμως η Τσάρλι αρχίζει να παρατηρεί ότι υπάρχει κάτι παράξενο στη συμπεριφορά του θείου της, ο οποίος έχει τη συνήθεια να αφαιρεί από την τοπική εφημερίδα αποκόμματα που αναφέρονται στην ιστορία ενός άνδρα που παντρεύεται πλούσιες χήρες κι έπειτα τις σκοτώνει. Όταν φτάνουν στο σπίτι δυο ξένοι οι οποίοι της κάνουν ερωτήσεις για το αγαπημένο θείο Τσάρλι, οι υποψίες της Τσάρλι αυξάνονται κι ο φόβος την κυριεύει.
Η ταινία γυρίστηκε σε σετ που στήθηκαν στην Σάντα Ρόζα της Καλιφόρνια, ώστε να θυμίζουν την ήρεμία της μικρής και φιλήσυχης προπολεμικής αμερικανικής πόλης. Ο δραματουργός Θόρντον Γουάλντερ, ο οποίος έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του σεναρίου, τοποθέτησε την υπόθεση του σε μια μικρή αμερικανική πόλη (όπως έκανε και με τα θεατρικά του έργα), προσθέτοντας μια πινελιά που θύμιζε το στυλ του σκηνοθέτη στον τρόπο γραφής του. Ο Πάτρικ ΜακΓκίλιγκαν, ένας από τους βιογράφους του σκηνοθέτη, χαρακτήρισε την ταινία αυτή ως την πιο αμερικανική που είχε σκηνοθετήσει ο Χίτσκοκ μέχρι εκείνη την περίοδο. Ο ΜακΓκίλιγκαν υποστήριξε επίσης ότι ο Χίτσκοκ ήθελε αρχικά τον Γουίλιαμ Πάουελ για το ρόλο του θείου Τσάρλι, αλλά η εταιρία παραγωγής Metro-Goldwyn-Mayer στης οποίας το δυναμικό ανήκε ο Πάουελ αρνήθηκε να τον δανείσει.
Η μουσική επιμέλεια της ταινίας έγινε από τον Ντιμίτρι Τιόμκιν, ο οποίος συνεργάστηκε για πρώτη φορά με το σκηνοθέτη. Ακολούθησαν άλλες τρεις συνεργασίες μεταξύ τους καθώς ο Τιόμκιν έγραψε τη μουσική των ταινιών Ο Άγνωστος του Εξπρές (Strangers on a Train, 1950), Η Εξομολόγηση (I Confess, 1953) και Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Άμεσου Δράσεως (Dial M for Murder, 1954). Το μουσικό θέμα του Τιόμκιν περιλαμβάνει αποσπάσματα από το διάσημο Merry Widow Waltz του Φραντς Λεχάρ, αλλοιώνοντας αρκετά τον ήχο του στις σκηνές στις οποίες εμφανίζεται ο Τζόζεφ Κότεν, θέλοντας έτσι να συμβολίσει τους φόνους του θείου Τσάρλι.
Η ταινία έλαβε διθυραμβικές κριτικές μετά την κυκλοφορία της. Ο Μπόσλεϊ Κράουδερ των New York Times έγραψε στη στήλη του ότι: Ο Χίτσκοκ θα μπορούσε να σηκώσει περισσότερες τρίχες από το δέρμα του κάθε θεατή, σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο σκηνοθέτη του Χόλιγουντ. Το περιοδικό Time αποκάλεσε την ταινία αριστούργημα, ενώ το περιοδικό Variety επαίνεσε τη μαεστρία του Χίτσκοκ.
Το 1964 ο σκηνοθέτης ήταν καλεσμένος στην εκπομπή Telescope του Φλέτσερ Μάρκλ κι όταν ο Μαρκλ τόνισε ότι οι περισσότεροι κριτικοί κινηματογράφου θεωρούσαν Το Χέρι που Σκοτώνει ως την καλύτερή του εκείνος απάντησε αμέσως Κι εγώ το ίδιο. Όταν στη συνέχεια ο Μαρκλ τον ρώτησε αν θεωρούσε την ταινία την καλύτερή του μετά από τόσα χρόνια εκείνος απάντησε: Χωρίς καμιά αμφιβολία. Η πιο πρόσφατη ταινία του σκηνοθέτη εκείνη την εποχή ήταν η Μάρνι. Μερικά χρόνια αργότερα όμως σε συνέντευξη που έδωσε στο Φρανσουά Τρυφό ο σκηνοθέτης αρνήθηκε ότι είχε δηλώσει ποτέ ότι η αγαπημένη του ταινία ήταν Το Χέρι που Σκοτώνει.
Στις μέρες μας η ταινία θεωρείται ακόμα αριστούργημα. Ο Ντέιβιντ Κερ, σύγχρονος κριτικός κινηματογράφου, αποκάλεσε την ταινία Το πρώτο αναμφίβολο αριστούργημα του σκηνοθέτη. Η ιστοσελίδα των κριτικών Rotten Tomatoes χαρακτηρίζει την ταινία 100% διαχρονική, τονίζοντας ότι πρόκειται για την προσωπική αγαπημένη του σκηνοθέτη και μια από εκείνες που περιέχουν τους σκοτεινότερους χαρακτήρες
Cineramen
Share
