Όπως έχουμε πει πολλές φορές, το Ελληνικό σινεμά, ναι μεν έχει κάνει βήματα προόδου, ωστόσο έχει υιοθετήσει ως επί το πλείστον δυο συγκεκριμένα στυλ. Αυτό του weird cinema και αυτό του mainstream κινηματογράφου, το οποίο ως επί το πλείστον επικεντρώνεται στις κωμωδίες. Στο δεύτερο είδος ανήκει και το Στα καλά καθούμενα και εκεί θα επικεντρωθούμε. Η ζωή του Μπάμπη (Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος), θα ανατραπεί μετά την επεισοδιακή συνάντηση του με την ωραία και δυναμική Αθηνά (Ζέτα Μακρυπούλια). Οι δυο τους θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις και ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Ένα πιάνο που κρύβει ένα μεγάλο θησαυρό, και που κανείς δεν γνωρίζει, η Εύα (Άννα – Μαρία Παπαχαραλάμπους) που το έχει σκάσει από το σπίτι της, μια περιουσία που αναζητά κληρονόμο, μια άπιστη αρραβωνιαστικιά, η εμπλοκή της αστυνομίας, ένα ύποπτο μοναστήρι και τελικά ο απρόσκλητος έρωτας μας φέρνουν μια κωμωδία για όλα όσα μπορούν να μας συμβούν… στα καλά καθούμενα!
Για μια ακόμα φορά μια Ελληνική κωμωδία πέφτει στην παγίδα των ευκολιών. Για την ακρίβεια, ούτε καν αυτό κάνει. Το Στα Καλά Καθούμενα, δεν είναι μόνο ότι δεν έχει πλάκα ή δεν προσφέρει αστείες στιγμές, είναι ότι ξεχνάει κάτι βασικό. Να γίνει… ταινία.
Και εξηγούμαστε. Δεν περιμένει κανείς από μια ταινία σαν κι αυτή να έχει κάποια εξεζητημένη πλοκή, αλλά αν μη τι άλλο περιμένει τα στοιχειώδη, τα οποία απουσιάζουν από το Στα Καλά Καθούμενα. Η ταινία είναι κακογραμμένη και ζήτημα είναι αν 2-3 ατάκες βγάζουν γέλιο σε όλη την διάρκεια. Μόνο μερικές cameo εμφανίσεις έχουν μια μικρή πλάκα, ωστόσο ούτε αυτές δικαιολογούν την παρουσία τους.
Η ταινία είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά σε διάρκειας, μιας και δεν συγκεντρώνει κάποιο ενδιαφέρον ούτε για κάποιον από τους χαρακτήρες, ούτε για την εξέλιξη της ιστορίας. Και όλα αυτά δεν θα ήταν πρόβλημα, αν η ταινία έβγαζε γέλιο, κάτι το οποίο δεν γίνεται, μιας και τα περισσότερα αστεία είναι ανέμπνευστα και αρκετά πρόχειρα.
Σε ακόμα μια κωμωδία λείπει η πρωτοτυπία ή έστω η αυθεντικότητα, καθότι πολλές από τις ατάκες, μοιάζουν με κρύα ανέκδοτα που λέγαμε πιο παλιά. Δυστυχώς, ούτε οι ηθοποιοί καταφέρνουν να κάνουν κάτι περισσότερο στην ταινία, μιας και όλοι έχουν υιοθετήσει ένα συγκεκριμένο στυλ καρικατούρας. H Ζέτα Μακρυπούλια παίζει τον ίδιο ρόλο όπως σε ότι έχει κάνει μέχρι τώρα, ο ταλαντούχος Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος χαραμίζεται σε έναν μέτριο ρόλο και η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους περνάει αδιάφορη. Για τους δεύτερους ρόλους δεν χρειάζεται να συζητήσουμε.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό από την προχειρότητα και το Στα Καλά Καθούμενα είναι μια ταινία που μοιάζει να μην έχει δουλευτεί σωστά, μιας όχι μόνο δεν προσφέρει γέλιο προσφέρει, αλλά αντίθετα κάνει τον θεατή να βαρεθεί. Δυστυχώς με τέτοιο συνονθύλευμα, ο Ελληνικός κινηματογράφος κάνει βήματα προς τα πίσω και δεν έχουμε τις ταινίες που θα θέλαμε στα πρότυπα αντίστοιχων Ευρωπαϊκών παραγωγών, καθότι με το αναμάσημα των ίδιων κλισέ και αστείων δεν μπορεί να βγει κάτι που θα προσελκύσει το ενδιαφέρον του θεατή. Ας ελπίσουμε σε καλύτερες ταινίες του είδους.
Στα Καλά Καθούμενα Trailer
Cineramen
Share
