Ξεκινώντας με την κριτική του Fury, θα ήθελα να σας αναφέρω ότι δεν μου αρέσει να σχολιάζω την κάθε ταινία με βάση το πολιτικό ή οποιοδήποτε άλλο περιεχόμενο της (εκτός από μερικές ακραίες περιπτώσεις), αλλά καθαρά και μόνο σαν είδος ταινίας και τι προσφέρει ως προς αυτό καθαρά στο καλλιτεχνικό της κομμάτι. Οπότε μην περιμένετε στην κριτική του Fury θεωρίες συνομωσίας, προπαγάνδες και τα λοιπά.
ΝΑ-ΖΙ ΚΑΝΕΙΣ Ή ΝΑ ΜΗΝ ΖΕΙ
Πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας να κρίνεις μια πολεμική ταινία, χωρίς να έχει στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου τα συμφέροντα και τις σύγχρονες πολιτικές τακτικές; Προσωπικά, όπως ξεκαθάρισα μια τέτοια ταινία χρειάζεται ξεκάθαρη ματιά και κυρίως πρέπει να δεις το Fury μακριά από προκατάληψη και κυρίως ως ένα έργο τέχνης και όχι κάτι παραπάνω.
Ως τέτοιο και μόνο καθαρά το Fury καταφέρνει τον στόχο του που δεν είναι άλλος από το να προσφέρει στον θεατή ένα δίωρο (και λίγο παραπάνω) γεμάτο αγωνία, καλοφτιαγμένες σκηνές δράσης και γενικότερα μια ταινία που θα ανταποκριθεί σε αυτά για τα οποία δημιουργήθηκε.
Σε μεγάλο βαθμό η συγκεκριμένη ταινία τα καταφέρνει αρκετά καλά, αν και όπως είναι λογικό δεν τις λείπουν οι αδυναμίες, οι οποίες ωστόσο δεν καταφέρνουν να λειτουργήσουν ανασταλτικά. Τουλάχιστον, όχι σε βαθμό που να τις χαλάσουν εντελώς την εικόνα.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή τα πράγματα. Το Fury ξεκινάει με μια μάχη στο πουθενά, περιγράφοντας την καθημερινότητα των ηρώων της. Το ωραίο μάλιστα είναι ότι την περιγράφει με άφθονο ρεαλισμό, δίχως να αποφεύγει βέβαια και μερικές υπερβολές ωστόσο το όλο εγχείρημα σε κερδίζει στο μεγαλύτερο διάστημα του.
Η ταινία χωρίζεται σε δυο μέρη. Το πρώτο, που είναι περισσότερο… ομιλητικό και ειδικότερα στην σκηνή του σπιτιού (θα καταλάβετε όταν δείτε την ταινία) όπου ξεδιπλώνεται μερικές από τις σεναριακές αρετές του Ayer, όσο μπορεί δηλαδή σε αξιοπρεπή επίπεδα. Εντάξει, μην περιμένετε να δείτε επιπέδου Quentin Tarantino στο Inglorious Basterds, αλλά όπως και να έχει σου ελκύει το ενδιαφέρον. Από την άλλη στο δεύτερο “ημίχρονο” το Fury αρχίζει και φορτσάρει με αποκορύφωμα την δυνατή και πολυαναμενόμενη μάχη του φινάλε.
H ταινία βγάζει δυναμισμό, ένταση και γενικότερα όλα όσα πρέπει να έχει μια πολεμική ταινία, έχει καταπληκτική φωτογραφία, προσεγμένη σκηνοθεσία και σκηνικά. Τα μόνα ατοπήματα που μπορεί να εντοπίσει κανείς, αφορούν το σεναριακό περιεχόμενο της όχι τόσο για την ιδεολογία της (όπως και να ‘χει με ναζιστές έχει να κάνει, ε δεν την λες και υπερβολική), όσο το ότι ενώ αναλύει τους χαρακτήρες της παραλείπει κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν με το σύνολο της ταινίας σαν θεματολογία. Περισσότερα δεν μπορώ να αναφέρω, για να μην κάνω κάποιο spoiler, ωστόσο πιστεύω ότι θα μπορούσε να ασχοληθεί και λίγο παραπάνω με την αντίπερα όχθη.Σχόλιο
Στο υποκριτικό κομμάτι, ο μπροστάρης Brad Pitt λειτουργεί με αυτόματο πιλότο και είναι εξαιρετικός για ακόμα μι αφορά στον πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως παραδόξως πολύ καλός είναι και ο (τα έχω χαμένα τον τελευταίο καιρό) Shia La Boeuf με μια λιτή ερμηνεία, ο Logan Lerman δείχνει να το παλεύει παρά τα σκαμπανεβάσματα του, ενώ οι χαρακτήρες του John Bernthal-Michael Pena, αντιμετωπίζονται μια υπερβολή και επιπολαιότητα που θα μπορούσαν σίγουρα να λείπουν.
Σε γενικές γραμμές πάντως, το Fury σίγουρα δεν ανήκει στις αξιομνημόνευτες ταινίες του είδους (ειδικότερα αν την συγκρίνουν με αριστουργήματα του παρελθόντος), ωστόσο δεν είναι και ταινία που την ξεχνάς. Οπότε μιλώντας μεμονωμένα, μπορούμε να πούμε ότι είναι μια δυναμική περιπέτεια η οποία προς το τέλος είναι χορταστική και δεν καταφεύγει σε υπερβολές μεν, από την άλλη όμως δεν καταφέρνει να πάει το είδος ένα βήμα παραπέρα. Παραμένει όμως μια αξιόλογη και value for money επιλογή.
Fury Official Trailer
Cineramen
Share
